Newsroom Για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας που «έχει νόημα, αρκεί να μην είναι κενοτάφιο», για τις γυναίκες που «έχουμε να δώσουμε πολλά αλλά θέλει κουράγιο», για τα στερεότυπα και τα πρότυπα, για τον σύνθετο αγώνα της γυναίκας στην αγορά εργασίας, αλλά και για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που ήταν πρωτεργάτης για τις γυναίκες στιχουργούς, η μοναδική Λίνα Νικολακοπούλου, μίλησε χθες στην εκπομπή «ιστορίες που γράφουν Ιστορία» στον 105,5 Στο Κόκκινο και στην Τζούλυ Τσίγκα.
Ξεκινήσαμε από τη δυνατή υπογραφή της, τους στίχους που μας χαρίζει εδώ και 40 χρόνια, στίχους με τους οποίους ταυτιστήκαμε ακόμα περισσότερο οι γυναίκες.
«Οι στίχοι μου έχουν γραφτεί από μια ματιά γυναικεία, όμως νομίζω πως σ’ αυτά τα 40 χρόνια κατόρθωσα κάποια δυνατά σήματα να αφορούν και τους άνδρες και τους εφήβους.
Όταν ξεκινούσα υπήρχε στη ζυγαριά μια ισορροπία από τους ανθρώπους που μπορούσε κανείς να θαυμάσει. Είχα, λοιπόν, τη δυνατότητα γρήγορα να διαλέξω. Στην εφηβεία μου κι εγώ δεν είχα όρια, όμως τα βρήκα πολύ γρήγορα, γιατί βρήκα νωρίς στην καρδιά μου το δρόμο μου, το τραγούδι, τον στίχο και όλο αυτό απαιτούσε πολλή δουλειά. Διάβαζα πολλές ώρες κι αυτό με προφύλαξε.
Η γυναίκα τις περισσότερες φορές καλείται να είναι θαυματοποιός, όχι απλή ύπαρξη. Σα να φταίει αυτή, να είναι το πρόσωπο που μπορείς να του μιλήσεις άσχημα, να την θίξεις. Σα να είναι η εύκολη μεριά που μπορούμε να πετάξουμε τα σκουπίδια μας.
Όμως συνολικότερα, αυτή η τραχύτητα των επαφών έχει βγάλει και τους άνδρες και τις γυναίκες από τις ράγες όπου θα μπορούσαν να καταλήξουν σε ένα συμπέρασμα, ή σε ένα κατόρθωμα. Και η βία κατά των γυναικών ή οι γυναικοκτονίες είναι και ένδειξη της ασθένειας που απλώνεται σε όλο τον πλανήτη, του λανθασμένου οικονομικού σχεδιασμού για τις ζωές των ανθρώπων. Όταν σου επιτρέπεται αυτό που περιέχεις να το βγάλεις φαντασιακά, η ψευδαίσθηση – και μέσω τεχνολογίας – του ‘όλα επιτρέπονται’, είσαι εκτεθειμένος, με πρόσβαση να κάνεις περιεχόμενό σου ό,τι διαλέγεις, τότε θέλεις άλλη εξάσκηση. Όταν οπουδήποτε κυκλοφορώ, όλοι τραβάνε σέλφι για να την ανεβάσουν, σημαίνει πως έχουμε ξανάρθει όλοι σε μια παιδική ηλικία. Σαν κάποιοι άλλοι να σκέφτονται.
Ο αγώνας που πρέπει να δώσει μια γυναίκα είναι πολύ πιο σύνθετος, ας πούμε στην αγορά εργασίας. Πρέπει να έχει μια σοφία στο πώς αντιλαμβάνεται την ανωριμότητα, την επιθετικότητα. Και με τον στίχο, περνάνε τα χρόνια, τη ζωή δεν την ελέγχεις, τις αλλαγές μπορεί να μην τις αντιλαμβάνεσαι και όταν νιώθεις πως αλλού είσαι εσύ κι αλλού η πόλη σου, μεταβολίζεσαι ώστε αυτό που γράφεις να αφορά τους άλλους ανθρώπους.
Στον δικό μου χώρο, τα είχαν καταφέρει κάποιες γυναίκες, όπως η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Ο λόγος της πέρναγε σαν να ήταν αντρικός, ήταν τολμηρή και στάθηκε σαν μάρτυρας και σαν πρωτεργάτης στον χώρο των στιχουργών. Για εμένα δεν ήταν εύκολο, γιατί ξεκίνησα πολύ μικρή, στα 22 – 23. Δεν είχα κάποιον να με συμβουλεύει. Μόνο η συνάδελφος και φίλη Μαριαννίνα Κριεζή. Δεν πρέπει να χαθεί το ταλέντο που έχει ο καθένας επειδή τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Εγώ, τώρα πια ξέρω τι πρέπει να κάνω. Δεν χρειάζεται να βιάζεσαι, αν μπεις με τις θέσεις σου 5 λεπτά μετά, ίσως είναι καλύτερα.
Η ημέρα της γυναίκας έχει νόημα, αν είναι αφορμή για να συνειδητοποιούμε τι έχουμε πετύχει και τι μένει για ν’ αγωνιστούμε. Να μην είναι κενοτάφιο. Έχουμε να δώσουμε πολλά. Θέλει κουράγιο».