ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Σε εννιά ημέρες ο Προκόπης Παυλόπουλος θα ευχαριστήσει τους εργαζόμενους στην Προεδρία της Δημοκρατίας για την συνεργασία τους, θα παραδόσει τα σκήπτρα (εκ του σκεπ- που σημαίνει προστατεύω, υπερασπίζομαι, στηρίζω- δηλαδή τη Δημοκρατία) στην Κατερίνα Σακελαροπούλου και θα αποσυρθεί στο νέο γραφείο του στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Πριν το πράξει, οφείλει, στον εαυτό του και στο θεσμό που ευδοκίμως και με πλήρη προσήλωση στο Σύνταγμα υπηρέτησε, έναν αποχαιρετισμό. Μια τελευταία αλλά όχι και ύστατη παρέμβαση προς την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα σχετικά με όσα δραματικά συμβαίνουν αλλά και μια προειδοποίηση για εκείνα, τα ίσως ακόμα πιο δραματικά, που θα συμβούν.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Η χώρα αντιμετωπίζει μια φαραωνική γεωπολιτική συγκυρία που την φέρνει αντιμέτωπη με τον εξ ανατολών γείτονα, την Ευρώπη, αλλά και έναν εσωτερικό και υποδόριο κίνδυνο. Αυτόν του διχασμού.
Στην μεταπολιτευτική μας ιστορία ουδέποτε υπήρξε τόσο κρίσιμη στιγμή. Είμαι βέβαιος πως ο απερχόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και το συνειδητοποιεί και αγωνιά. Οφείλει, όμως, και να το πει. Διότι κάποιος πρέπει να το πει χωρίς να διακατέχεται από τη δαμόκλειο σπάθη του λαϊκισμού και του πολιτικού κόστους.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος αφενός δεν έχει, πλέον, να φοβηθεί κάτι από τα παραπάνω και, ακόμα περισσότερο, μπορεί να περιγράψει το πλαίσιο των κινδύνων με την “ευκολία” του κεντροδεξιού, του ανθρώπου, δηλαδή, που εκκινεί από έναν καλώς νοούμενο συντηρητισμό.
Κατά την εξαιρετική πενταετή θητεία του παρενέβη πολλές φορές σχετικά με τα εθνικά θέματα. Σε πείσμα του καθωσπρεπισμού, της υποκρισίας και συχνά χλευαζόμενος. Αλλά και για το μεγάλο έλλειμμα της Ευρώπης, την απουσία ευρωπαϊκής συνείδησης απέναντι στην ιστορία, και την προϊούσα κατάρρευση των θεσμικών αρχετύπων της. Όλα αυτά τα βιώνουμε στις μέρες μας.
Η τιμωρητική Ευρώπη της οικονομικής κρίσης έχασε τον ίδιο της τον εαυτό, αποπροσανατολίστηκε και διχάστηκε. Απώλεσε την επαφή της με τον άνθρωπο και τον ανθρωπισμό. Το (ξανα)ζούμε αυτές τις ημέρες με την υποκριτική αμηχανία της στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, με την απειλή που δέχεται η Ελλάδα από τον υπολανθάνοντα φασισμό του Ερντογάν.
Ζούμε, όμως, και την στρέβλωση δομικών στοιχείων της εθνικής μας υπόστασης. Ο διχασμός που καλλιεργήθηκε τα προηγούμενα χρόνια –δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό από “παραφυάδες” της παράταξης από την οποία προέρχεται πολιτικά– μεταλλάσσεται με ταχύτητα σε μια κοινωνική τοξικότητα. Καθιστά τον ακραίο λόγο συμβατό με την κοινωνική μας καθημερινότητα και μπάζει την ακροδεξιά από τις μικρές κερκόπορτες που αφήνουν ανοιχτές ο εφησυχασμός και η πολιτική ιδεοτέλεια.
Και διασπείρεται παντού. Η Ελλάδα που θα εορτάσει το 2021 τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 βρίσκεται σε ένα σημείο “απορίας”. Απορεί γι’ αυτό που ήταν κάποτε και απορεί γι΄αυτό που θέλει να γίνει. Εάν, πραγματικά, γνωρίζει τι θέλει να γίνει.
Κάποιος πρέπει να τα πει όλα αυτά. Ψήγματα ίσως εκφέρει ο πρωθυπουργός, κάποια άλλα ψήγματα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην πρωθυπουργός. Ίσως και κάποιες πολιτικές δυνάμεις. Οι διανοούμενοι, από την άλλη, είτε απέχουν, είτε η φωνή (ορισμένων) τους δεν φτάνει στα βάθη της κοινωνίας. Θυμόμαστε και εγκωμιάζουμε, για παράδειγμα, τους ποιητές όταν πεθαίνουν, ουδόλως, όμως, προστρέχουμε σε όσα έχουν υπογράψει.
Οφείλει, λοιπόν, έναν “αποχαιρετισμό” ο Προκόπης Παυλόπουλος. Συντηρητικό, ίσως, αλλά πηγαίο. Ανιδιοτελή και σκληρό. Κι ας τον λοιδωρήσουν εκείνοι που τον λοιδωρούσαν. Κάποιοι θα τον ακούσουν.