ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Φίλος στο twitter με ρωτούσε προ περίπου δύο εβδομάδων, απαντώντας σε μια ανάρτησή μου σχετικά με μια από τις “επίμονες” ενημερώσεις του Ηλία Μόσιαλου μέσω των social media: “Καλά, ποιος είναι αυτός ο Μόσιαλος;”.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Κάποιοι άλλοι ανέτρεξαν στο πολιτικό παρελθόν του με την γνωστή χυδαία σπουδή των “τοξικών” κάθε πλευράς: “Α, εκείνος ο υπουργός του Παπανδρέου στην κυβέρνηση του πρώτου μνημονίου…”.
Και, ορισμένοι –ευτυχώς ελάχιστοι– διέσπειραν το δηλητήριο μόλις ανακοινώθηκε πως ανέλαβε εκπρόσωπος της χώρας στους διεθνείς οργανισμούς (ΠΟΥ κ.ά) όσο διαρκεί η παγκόσμια πανδημία και τραγωδία του Covid 19.
Αναγκάστηκε, ως εκ τούτου, ο Μόσιαλος να διευκρινίσει: Θα είμαι άμισθος και η θέση που ανέλαβα δεν έχει καμία πολιτική προέκταση! Για να προλάβει, προφανώς, εκείνους που είδαν πίσω απ΄ όλα αυτά κάποια πιθανή υπουργική ή βουλευτική έδρα στο μέλλον- λες και θα ήταν ατιμία για όλους εμάς εάν (υπό οιαδήποτε κυβέρνηση) είχαμε έναν Μόσιαλο υπουργό…
” Η θέση είναι άμισθη, δεν θα υπήρχε εξάλλου περίπτωση να επιβαρύνω τον κρατικό προϋπολογισμό. Είναι γνωστό ότι στη διάρκεια της βουλευτικής μου θητείας είχα αρνηθεί να πάρω τα λεγόμενα βουλευτικά ‘προνόμια’ ενώ κατέθεσα τις εισφορές της Βουλής για τη σύνταξη στο ταμείο παρακαταθηκών και δανείων. Και αυτό όχι γιατί ήμουν εναντίον της στήριξης του κοινοβουλευτικού έργου των βουλευτών αλλά γιατί θεώρησα ότι ως Βουλευτής Επικράτειας αυτό έπρεπε να κάνω στη δύσκολη περίοδο που περνούσε η χώρα μας”, αναφέρει, χαρακτηριστικά, στην ανάρτησή του στο Facebook.
Ο Ηλίας Μόσιαλος, λοιπόν, γεννήθηκε το 1960 στη Δράμα.
Είναι καθηγητής της πολιτικής της υγείας και Διευθυντής του LSE Health στο London School of Economics and Political Science στο Λονδίνο, με σημαντικό αριθμό δημοσιεύσεων και βιβλίων, επιμελητής πολλών επιστημονικών εκδόσεων και αρχισυντάκτης επιστημονικού περιοδικού. Έχει χρηματίσει σύμβουλος σε θέματα υγείας σε πολλούς διεθνείς οργανισμούς.
Διακονώντας χρόνια τώρα την επιστήμη του έχει βραβευτεί ουκ ολίγες φορές.
- 2002, 2007 Baxter Award από το European Health Management Association για την καλύτερη δημοσίευση στην πολιτική υγείας και διαχείρισης στην Ευρώπη
2010 Andrija Stampar medal από το Association of Schools of Public Health in Europe (ASPHER) και το European Public Health Association (EUPHA) για τη συνεισφορά του στην Ευρωπαϊκή δημόσια υγεία.
“Ρηγάς” στα φοιτητικά του χρόνια και μέλος του δ.σ του Συλλόγου Φοιτητών της Ιατρικής, και αργότερα μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ (το είχαν αυτό στις παλιότερες εποχές οι “Ρηγάδες”), “επιστρατεύτηκε” από τον Γιώργο Παπανδρέου και εξελέγη βουλευτής Επικρατείας, το 2009, και τοποθετήθηκε υπουργός Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Για πολλά χρόνια παρέμενε στην σιωπηλή πλευρά των εξελίξεων. Όχι την επιστημονική, στην οποία διαπρέπει μέσω της καθηγητικής έδρας στο φημισμένο LSE και στους διεθνείς οργανισμούς –όπου τον γνωρίζουν ακόμα και οι…πέτρες-, αλλά στην εγχώρια των πολιτικών εξελίξεων και της συχνά νοσηρής αντιπαράθεσης.
Ελάχιστοι, βεβαίως, γνωρίζουν πως όποτε τον χρειάστηκαν έδωσε το παρών. Για παράδειγμα, επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ήταν τακτικά σε ανοιχτή γραμμή με τον πρώην υπουργό Υγείας Ανδρέα Ξανθό και αρκετά από όσα έγιναν για να ανορθωθεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας (μετά την λαίλαπα των δύο πρώτων μνημονίων) είχαν και την δική του θεωρητική και συμβουλευτική επικούρηση.
Ο Μόσιαλος, λοιπόν, μαζί με τον Σωτήρη Τσιόδρα, είναι κάποιοι από τους ανθρώπους που ανακαλύψαμε μέσα στον ζόφο και τον κοινωνικό φόβο που μας πλάκωσε λόγω του κοροναϊού. Είναι, ίσως, οι πιο γνωστοί στην καθημερινή τηλοψία, δεν είναι, όμως, οι μόνοι.
Ο “παλιός Ρηγάς” το λέει, άλλωστε, στην τελευταία ανάρτησή του:
” Η δίκη μου συμβολή, πέραν της αρχικής προσπάθειας μου να πείσω την κυβέρνηση και τους πολίτες να ανταποκριθούν άμεσα στην επερχόμενη απειλή, θα είναι ελάχιστη μπροστά στη συμβολή των υγειονομικών μας, των υπαλλήλων του υπουργείου υγείας και του ΕΟΔΥ, των στελεχών της πολιτικής προστασίας και των Ελλήνων ειδικών που δίνουν καθημερινά τη μάχη απέναντι στον ιό.
Έχουμε εξαιρετικούς γιατρούς, νοσηλευτές, φαρμακοποιούς και στελέχη στο σύστημα υγείας. Και οι λοιμωξιολόγοι μας είναι από τους καλύτερους στον κόσμο”.
Στα πρόσωπα του Μόσιαλου και του Τσιόδρα “ανακαλύπτουμε” τους πολλούς περισσότερους, τους άγνωστους έως χθες, τους επίμονους γιατρούς και νοσηλευτές του Εθνικού Συστήματος Υγείας, τους ειδικούς των δημοσίων πανεπιστημίων μας, τους ανθρώπους της καθημερινής μάχης.
Από τον Ευαγγελισμό και το Σωτηρία, μέχρι τις ΤΟΜΥ (που αδίκως λοιδωρήθηκαν μέσα στη δίνη της πολιτικής κόντρας), τα νοσοκομεία των Πατρων, της Καστοριάς, της Χαλκίδας και αλλού, όπου οι γιατροί και οι νοσηλευτές νοσούν από τον κοροναϊό δίπλα στον ασθενή, εκεί όπου δεν έχουν μάσκες να προστατευτούν και αναπνευστήρες να προστατεύσουν τους αρρώστους τους.
Οι Μόσιαλοι και οι Τσιόδρες είναι παιδιά του δημοσίου συστήματος υγείας και της δημόσιας εκπαίδευσης. Μπορεί οι συγκεκριμένοι να διάλεξαν κάποια στιγμή άλλο δρόμο, να βρέθηκαν στο εξωτερικό και τους διεθνείς οργανισμούς, παραμένουν, ωστόσο, πρεσβευτές εκείνου του βλάσφημα, υπονομευτικά και απαξιωτικά αποκαλούμενου “κρατικού”. Και γνωρίζουν πολύ καλά πως δίχως τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του ΕΣΥ θα έδιναν διαλέξεις σε κενά αμφιθέατρα και θα εκπονούσαν μελέτες ανεφάρμοστες και χωρίς αντιστοίχηση στον σπουδαίο σκοπό: την ανθρώπινη ζωή!
Ως εκ τούτου, καμια κυβέρνηση, κανένα πολιτικό σύστημα και, εν τέλει, καμια κοινωνία δεν δικαιούται να τιμά τους Μόσιαλους και τους Τσιόδρες χωρίς να στηρίζει και να ενισχύει όλους εκείνους που δίνουν νόημα στην επιστημονική τους ύπαρξη.
Σε εκείνους που αυτή την ώρα στέκονται δίπλα στους διασωληνωμένους στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, που σχεδιάζουν μάσκες προστασίας σε χαρτιά και υφάσματα, που συμμετέχουν στον θρήνο των οικογενειών που χάνουν ανθρώπους.
Το “μάθημα” του Μόσιαλου είναι εντολή σε εκείνους που χλεύαζαν το ΕΣΥ, σε όσους διαφήμιζαν το ιδιωτικό ως πανάκεια και υπονόμευαν την καθημερινή αγωνία των γιατρών και των νοσηλευτών μας.
Αυτό είναι το δίδαγμα της πανδημίας, αυτή είναι η επιταγή της τραγωδίας…