ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει η “μικρή εικόνα” αλλά υπάρχει και η “μεγάλη εικόνα”. Η συζήτηση και οι δημόσιες αντεγκλήσεις σχετικά με την πρώτη αποτελούν την “κρυφή χαρά του Μεγάρου Μαξίμου”. Όσο στην δημόσια σφαίρα επικρατεί το “κουτσομπολιό” της Κουμουνδούρου, τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ διασκεδάζουν και σχεδιάζουν ανενόχλητοι.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Μερικές παρατηρήσεις ως προοίμιο για την “μεγάλη εικόνα”:
Πρώτον, εάν επικρατήσει η αντίληψη πως “κάποιοι επιδιώκουν να χειραγωγήσουν το κόμμα και τον αρχηγό του”, καλύτερα να αρχίσουν ορισμένοι να αναζητούν νέο ενοικιαστή για το κτίριο στην γνωστή πλατεία. Ας το κλείσουν το μαγαζί, διότι ιστορικά έχει αποδεχθεί πως χειραγωγούμενες ηγεσίες είναι αδύναμες και ανυπόληπτες. Κι αν είσαι ανυπόληπτος στην αντιπολίτευση δύσκολα μπορείς να πείσεις πως θα είσαι αξιόπιστος ως κυβέρνηση. Ως εκ τούτου, εκείνοι που αφήνουν τέτοια υπονοούμενα υποσκάπτουν τους εαυτούς τους και το συλλογικό εγχείρημα.
Δεύτερον, κάθε δημοσιογράφος μπορεί να έχει άποψη για όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Όπως μπορεί να έχει άποψη για το πως πορεύεται η κυβέρνηση, για τα έργα και τις ημέρες του πρωθυπουργού και του Μαξιμικού “ρόστερ”, για το τι συμβαίνει στο ΚΙΝ.ΑΛ, στο Μέρα 25, στο ΚΚΕ και παντού. Ως προς τα κομματικά στελέχη, κάθε διαφωνία ή κριτική δεν συνιστά οπωσδήποτε υπονόμευση, και εάν πράγματι κάποιος έχει εδραία πεποίθηση επ΄ αυτού, τότε υπάρχουν κομματικά όργανα, υπάρχει και ο αρχηγός. Κανένας δεν ανέχεται την υπονόμευση για πολύ καιρό, εάν, όντως, πιστεύει πως συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Τρίτον, ο Αλέξης Τσίπρας και είναι ακλόνητος και πρέπει να φαίνεται ακλόνητος. Οι εντυπώσεις πως δήθεν άγεται και φέρεται από αθρογράφους, μέσα ενημέρωσης, αλλά και από “ομάδες”, “τάσεις” και προσωπικές στρατηγικές, μόνο κακό κάνουν. Ανάγεται, δε, στην σφαίρα της ψυχιατρικής να εσωτερικοποιείς μια αίσθηση την οποία, ως αντιπολίτευση, καλλιεργείς για τον πολιτικό σου αντίπαλο.
Τέταρτον, ο πλουραλισμός είναι κατάκτηση και υγεία, αρκεί να δρα συντεταγμένα και όχι ως συνομοταξία γοητευτικών ατάκτων. Αποτελεί, ωστόσο, πρωτίστως, καθήκον της ηγεσίας να επιβάλλειτον τρόπο με τον οποίο οι διαφορετικές απόψεις θα είναι λειτουργικές, και εν τέλει θα συγκροτούνται ως μια ενιαία έκφραση. Και αφ’ ης στιγμής υπάρξει η ενιαία έκφραση, αυτή πρέπει να εκπέμπεται και ενιαία. Όλα τα άλλα, όπως προείπα εισαγωγικά, είναι “η χαρά του Μαξίμου”. Και του…Άδωνι!
Πέμπτον, με τα δεινά που επισωρρεύονται στο τοπίο μετά την πανδημία –και πιθανώς ακόμα χειρότερα μετά από το δεύτερο κύμα της- δεν είναι μόνο “πολυτέλεια”, είναι πολιτικός ιδεασμός οτιδήποτε αποπροσανατολίζει από τον ρόλο που πρέπει να έχει μια αξιωματική αντιπολίτευση που κυβέρνησε και επιδιώκει να κυβερνήσει ξανά (φαντάζομαι πως αυτό ισχύει για όλους). Από την οικονομία και τα εργασιακά, μέχρι τα ελληνοτουρκικά που θα ενσκήψουν δριμύτερα, η χώρα έχει μπροστά της πολύ μεγάλα προβλήματα για να εξαντλούνται σε καφενειακούς διαγκωνισμούς και προσωπικές στρατηγικές.
Έκτον, κανείς δεν περισσεύει και κανείς δεν πρέπει να παραπέμπεται σε “μιντιο-δικεία”. Υπάρχουν άνθρωποι με ιστορία που δεν τους αξίζει ο εξοστρακισμός. Ποιος είναι ικανός και ποιος όχι, είναι κάτι που στο τέλος της ημέρας το αποφασίζει ο αρχηγός και τα όργανα. Και εν τέλει ο ψηφοφόρος.
Έβδομον, επειδή, όπως επισημαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αποκλείεται να επιχειρήσει μια φυγή από τις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας με προσφυγή σε πρόωρες εκλογές –μικρότερο ή μεγαλύτερο το ενδεχόμενο, θα το διαπιστώσουμε σύντομα– και μηδενισμό του κοντέρ, εάν συνεχιστεί, ένθεν κακείθεν, το κλίμα εσωστρέφειας, είναι προφανές πως θα έχει οργανωτικό, πολιτικό και, εν τέλει, εκλογικό αντίκτυπο. Ιδιαίτερα όταν ο πολιτικός σου αντίπαλος και οι “δορυφόροι” του εύχονται και απεργάζονται την “πολιτική σου θανάτωση”. Και, φαντάζομαι, πως η υποτίμηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν θα επαναληφθεί.
Κι αυτή είναι η “μεγάλη εικόνα”!
Αυτά, προς το παρόν…