ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Εάν όσοι θεωρούνται αναξιόπιστοι στην εγχώρια πολιτική σκηνή και την δημοσιογραφία δεν έπρεπε να έχουν δικαίωμα “δια να ομιλούν” (κατά Κουτσόγιωργα), τότε οι μισοί -επιεικώς- πολιτικοί και οι μισοί -επίσης επιεικώς- δημοσιογράφοι θα έπρεπε να μονάζουν σε σκήτες στο Άγιο Όρος δεμένοι εφ΄ όρου ζωής με τον “όρκο της σιωπής”.
Ο Γιώργος Τράγκας θεωρείται από πολλούς αναξιόπιστος. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, πως ότι λέει είναι ανακριβές. Και όσοι προσπαθούν να τον παρουσιάσουν με αυτό τον τρόπο, οφείλουν να εξηγήσουν γιατί συνωθούνταν κατά το παρελθόν για μια θέση στα τηλεοπτικά του πάνελ ή στις ραδιοφωνικές του εκπομπές. Και γιατί σφυρίζουν αδιάφορα ή αποσιωπούν όσα ισχυρίζεται τώρα για τον πρωθυπουργό, ενώ χειροκροτούσαν ως “Τραγκίτσες” (κατά το…”Ρουβίτσες”), όταν από ραδιοφωνικού άμβωνος αποκαλούσε απατεώνα (το λιγότερο) τον Αλέξη Τσίπρα. Εάν τον θεωρούν αναξιόπιστο τώρα, πρέπει να εξηγήσουν γιατί δεν τον θεωρούσαν τότε.
Είναι αλήθεια πως ο αυτοαποκαλούμενος και “performer” της θορυβώδους και συχνά λαϊκιστικής ραδιοφωνικής σκηνής της τελευταίας 30αετίας υφίσταται τις συνέπειες του γνωστού περιστατικού με τον βοσκό και τον λύκο. Έχει φωνάξει τόσες πολλές φορές “λύκος” από τα ραδιοφωνικά μικρόφωνα ώστε να δίνει “πάτημα” σε εκείνους που δεν θέλουν να πιστέψουν ακόμα κι όταν οι λύκοι εισβάλουν στο μαντρί.
Είναι, όμως, οι ίδιοι άνθρωποι που τον υποδέχονταν με κόκκινα χαλιά στις μιντιακές επιχειρήσεις τους, που επαίρονταν για τις υψηλές ακροαματικότητες και τηλεθεάσεις του, και φυσικά του κατέβαλλαν θηριώδη ποσά “για να τον έχουν”. Τράγκας αλά καρτ δεν υπάρχει. Όσοι τον θεωρούσαν φίλο τους και “asset” της μιντιακής σκηνής, καλά θα κάνουν να μην κλείνουν τώρα τα αυτιά τους και να τον ακούσουν.
Είναι, δίχως άλλο, μια κατηγορία από μόνος του. Κανείς, εδώ και δυο δεκαετίες, δεν είχε την απήχηση που είχε ο Τράγκας σε μεγάλα πλήθη ακροατών. Αυτό δεν αποτελεί, αναμφίβολα, τιμή για την ποιότητα όσων ακούνε ή βλέπουν πολιτικά ριάλιτι, από την άλλη, ωστόσο, αυτό δεν αφορά μόνο τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο. Είναι και άλλοι, με “διαβατήρια αξιοπιστίας” που προσπάθησαν να τον συναγωνιστούν.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, εάν ένας τόσο δημοφιλής δημοσιογράφος ισχυριζόταν πως απολύθηκε από μέσα ενημέρωσης κατόπιν παρέμβασης, όχλησης, ή απαίτησης οιουδήποτε πολιτικού, το λιγότερο που θα συνέβαινε είναι να του ζητήσουν τα αρμόδια δημοσιογραφικά όργανα να τεκμηριώσει τις καταγγελίες του. Και οι θιγόμενοι πολιτικοί και ιδιοκτήτες των μέσων να τον μηνύσουν για συκοφαντική δυσφήμηση. Προσώρας είναι ο λόγος του και η σιωπή τους.
Σ.Κ