ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Με παρέμβασή του στο newsique.gr, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης επισημαίνει τις ανάγκες που προκύπτουν για την κοινωνία λόγω των νέων μέτρων για την πανδημία και τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν για την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών.
Αναλυτικά, ο Νίκος Βούτσης γράφει:
Δόθηκε η δυνατότητα, με ουσιαστική συζήτηση επί έξι μέρες, για το νομοσχέδιο του Πτωχευτικού Κώδικα, την πρόταση δυσπιστίας προς τον κ Σταϊκούρα και την επίκαιρη επερώτηση για τη μη χρησιμοποίηση του ΕΣΠΑ ώστε να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της πανδημίας, για να ξεδιπλωθεί η ουσιώδης διαφορά εφ’ όλης της ύλης, επί της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση της ΝΔ, με σαφές ταξικό πρόσημο μεροληψίας, σε βάρος των αδυνάτων και των υποψήφιων νεόπτωχων.
Αυτού του τύπου η τεκμηριωμένη και μαχητική αντιπολίτευση, όχι μόνο πιέζει και εκθέτει την κυβέρνηση, αλλά και οικοδομεί, συν τω χρόνω, νέες σχέσεις εμπιστοσύνης, γιατί γίνεται με την ταυτόχρονη κατάθεση της διαφορετικής, της εναλλακτικής στρατηγικής, σε μια μεγάλη συνεκτική ατζέντα θεμάτων. Είναι εικόνα μιας συνολικής πολιτικής, που μπορεί να δώσει ελπίδα, τόσο για την αναγκαία αντίσταση στις ασκούμενες πολιτικές, όσο και για την επίκαιρη -όσο ποτέ- ανάγκη επιβίωσης, μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Είναι ακριβώς η στρατηγική, που μπορεί να οδηγήσει και σε αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων μέσα στην κοινωνία, καταρχήν, και στο εκλογικό σώμα ύστερα.
Το εμβληματικό σύνθημα, “κανείς μόνος του στην κρίση” επανέρχεται και είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Με πολιτικό κυνισμό και κοινωνική αναλγησία, οι σημερινοί κυβερνώντες, και μετά τη ψήφιση του νέου Πτωχευτικού, φέρνουν ήδη νομοθεσία που ουσιαστικά αλλάζει την έννοια της εργασίας. Οδηγεί σε μονιμότερη μείωση μισθών και σαφώς στην επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών. Παράλληλα, είναι σαφής και εγκληματική, η ευθύνη της κυβέρνησης, για το ότι ήδη η χώρα, έχει φτάσει σε μια οριακή κατάσταση και από άποψη υγειονομικής προστασίας μέσω του ΕΣΥ. Παρ’ όλα αυτά ούτε τώρα, (κι αυτό φάνηκε εξάλλου και από το τελευταίο διάγγελμα του κ. Μητσοτάκη), δεν προτίθεται να προχωρήσει σε ριζική ενίσχυση του μόνιμου προσωπικού και σε αξιοποίηση του ιδιωτικού τομέα, μέσω πολιτικής επίταξης.
Ταυτόχρονα, όχι μόνο επιμένει στις “επιστρεπτέες” ενισχύσεις στις επιχειρήσεις και αποκλείει την ανοικτή επιδότηση, αλλά έχει οδηγήσει σε πάγωμα όλα τα κονδύλια που επί ΣΥΡΙΖΑ είχαν προβλεφθεί για το κοινωνικό κράτος στους κρίσιμους τομείς της αναπηρίας, της οικογένειας, των παιδιών, των ηλικιωμένων και στις ιδιαίτερες ευπαθείς κατηγορίες, πχ. στα σωφρονιστήρια και στους προσφυγικούς καταυλισμούς.
Ο κος Μητσοτάκης έχει, το επαναλαμβάνει άλλωστε μονότονα, την πολιτική ευθύνη, για τις παραπάνω πολιτικές που υλοποιούν το δόγμα “η κρίση ως ευκαιρία”, για αναδιαρθρώσεις υπέρ των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και σε προφανή αντίθεση με την πραγματικότητα και την ανάγκη της κρίσης που βοά και επιβάλλει ριζοσπαστικές πολιτικές ενίσχυσης του δημόσιου τομέα της υγείας και μεγάλες παρεμβάσεις του κράτους στην οικονομία.
Πως αντιμετωπίζουν αυτή την προφανή αναντιστοιχία, που γίνεται ορατή πλέον στο κοινωνικό σύνολο, οι κυβερνώντες; Η απάντηση και πάλι έχει δοθεί και όχι ως εμμονική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, αλλά μέσα από την πολύμηνη και καθημερινή τεκμηρίωση της.. Η χειραγώγηση βασικών Μέσων και η απόλυτη στήριξη, δια του εξωραϊσμού ή δια της σιωπής, όλων των κυβερνητικών πεπραγμένων και των προφανών λαθών και αδιεξόδων στην πολιτική, έχει προσδώσει μια αχλή “κοινωνικής ανοχής” και απαράδεκτης κυβερνητικής αλαζονείας, για τη συνέχιση αυτής της πολιτικής.
Περαιτέρω όμως η υποστήριξη προφανών ανακριβειών δεν μπορεί παρά να “ανατίθεται” και να επαφίεται στη λειτουργία μιας δημοκρατίας με δικαιώματα σε περιστολή, όπως άλλωστε διεθνώς σε πολλές χώρες εμφανίζεται ως «φυσικό φαινόμενο» της παρατεταμένης πολύπλευρης κρίσης, που δημιουργεί η πανδημία. Οι συνεχείς αναφορές σε ατομικές, συλλογικές και κοινωνικές ευθύνες, σε αντιδιαστολή με τις σαφείς κρατικές υποχρεώσεις και τις κυβερνητικές ευθύνες και η συνεχής επίσης άσκηση πολιτικής που οξύνει ανισότητες και παραπέμπει στη δημιουργία φαινομένων κοινωνικού αυτοματισμού, κατατείνουν στο νεοφιλελεύθερο δόγμα “όλοι μόνοι τους στην κρίση”. Είναι προφανές λοιπόν ότι, πέρα της πολιτικής αντιπαράθεσης και των σκληρών κοινωνικών συγκρούσεων, έχει ανοίξει ένα σοβαρό πεδίο ουσιαστικής ιδεολογικής αντιπαράθεσης ακριβώς γιατί ζούμε μια πρωτόγνωρη ιστορική φάση σε διεθνή ορίζοντα και είναι προφανές ότι οριοθετούνται οι διαφορές στις συνθέσεις αλλά και οι συσχετισμοί και οι αξίες για τη νέα εποχή. Ας περιοριστούμε όμως μαχητικά και τεκμηριωμένα στα καθ’ ημάς για να στηρίξουμε την κοινωνία, όπως έχουμε ευθύνη και υποχρέωση.