ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Απορία: Η εκ των έσω, όπως ευλόγως εικάζεται –αχ αυτή η εσωστρέφεια και η συντροφική αλληλεγγύη…-, διαρροή του βίντεο τηλεδιασκέψεως, κατά την οποία ο Παύλος Πολάκης ανασκοπεί (επανεξετάζει/αναλογίζεται/ανακεφαλαιώνει) την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ αποδίδοντας τα αίτια στο ότι η προηγούμενη κυβέρνηση “γ@@@σε την μεσαία τάξη”, έγινε από κάποιους που διαφωνούν με την αγοραία ανάλυση επειδή είναι αγοραία, ή επειδή θεωρούν πως δεν είναι ακριβές αυτό που υποστηρίζει ο αψύς Σφακιανός; Ή, μήπως, για άλλο λόγο;
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Η παροιμία (φαντάζομαι πως είναι διαδεδομένη και στα χωριά της Κρήτης) λέει πως “από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια”. Εν προκειμένω ο Πολάκης ούτε μικρός είναι (γνωστό), ούτε τρελός. Με τέσσερις λέξεις εξήγησε αυτό που θα μπορούσε να περιγράψει με μια μελέτη δεκάδων σελίδων το ινστιτούτου του Δραγασάκη, ή η επιτροπή προγράμματος (;) του Σταθάκη, και να αναλυθεί σε ένα από τα …workshop του συνεδρίου μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ οψέποτε αυτό πραγματοποιηθεί.
Το ζήτημα δεν είναι, ωστόσο, το αυτονόητο του Πολάκη με την γνωστή διάλεκτο που σε άλλους τον κάνει συμπαθή και σε άλλους αντιπαθή. Είναι πως στον ΣΥΡΙΖΑ, δέκα οκτώ μήνες μετά τις εκλογές, δυσκολεύονται ακόμα πολλοί να το ομολογήσουν. Καταφεύγουν στο “τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται”, όχι, όμως, γιατί είναι ευκόλως εννοούμενα αλλά διότι …πρέπει να παραλειφθούν. Ο νοών νοείτο, άλλως πως να μην ξύνουμε πληγές και πιθανές ευθύνες.
Ο Πολάκης έχει δίκιο βουνό ως προς το ότι σημαντική μερίδα στα αίτια της ήττας (μαζί με το αντι-Σύριζα μέτωπο, το ναυάγιο των πολιτικών ως προς τα μέσα ενημέρωσης, το τρίτο μνημόνιο, τη συνεργασία με την πολύ…Δεξιά του Κυρίου και άλλα πολλά) αναλογεί στις οικονομικές πολιτικές της υπερφορολόγησης που έστρεψε εναντίον τους μεγάλο τμήμα του παραγωγικού ιστού που πολιτικά ανήκει στον ευρύτερο χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς. Αυτόν τον χώρο που τώρα προσπαθεί να προσεγγίσει το ύφος και η στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα.
Πέραν όλων αυτών η ατάκα Πολάκη μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες πρωτότυπης ανάλυσης, είναι, όμως, ειλικρινής.
Ακόμα περισσότερο αποκαλύπτει πως εκτός από τις τάσεις είναι ανίκητες και οι…αποστάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Ήτοι, οι ψυχρές αποστάσεις μεταξύ κορυφαίων στελεχών και οι εσωτερικές αντιθέσεις χωρίς ουσιαστικό “δια ταύτα”. Διότι –για να επιστρέψω στην απορία της εισαγωγής– ποιος και γιατί έκανε φέϊγ βολάν την “αργκό” Πολάκη και δη προς τα σοσιαλμιντιακά “εργαλεία” της άλλης πλευράς;
Ποιος υπονομεύει την αλήθεια του λόγου και την αναδεικνύει με τρόπο που δείχνει την εσωστρέφεια και έχει σκοπό να πλήξει το πρόσωπο και τις απόψεις (καλές ή κακές) που εκπροσωπεί στην συζήτηση που (επιπόλαια, πρόχειρα και ενίοτε αποπροσανατολιστικά) γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ; Το ότι ο Πολάκης, τελικά, δεν συμπληρώνει την ανάλυσή του για τα αίτια της ήττας με την συμπερίληψη και των δικών του ευθυνών (για το ύφος και τις συμπεριφορές της κυβερνητικής θητείας του) είναι, αναμφίβολα, ένα σημείο που μπορεί και πρέπει να του γίνεται κριτική. Όταν, όμως, έχει δίκιο, η διαρροή με τον τρόπο που έγινε προδίδει το καθόλου δημιουργικό εσωτερικό χάος. Αυτή είναι η εικόνα που θέλουν να μεταδώσουν με τις “μικρές δολοφονίες”;