Η αίσθηση του μέτρου δεν είναι “ισαποστακισμός”, είναι μόνο μέτρο και μια εναγώνια προσπάθεια να αντιτεθεί κανείς με λογική και ψυχραιμία το μένος και την απολυτότητα των “στρατοπέδων”. Κι’ ομως, οι νέοι κήνσορες απεχθάνονται το μέτρο.
Όπως στην αρχαία Ρώμη, οι έχοντες censoria potestas (κηνσορική εξουσία) συνέτασσαν τους συγκλητικούς καταλόγους και είχαν την εξουσία να επισημαίνουν “επίμεμπτες πράξεις” μελών της συγκλήτου με αποτέλεσμα τα τελευταία να κηρύσσονται έκπτωτα από το ισόβιο αξίωμα του συγκλητικού. Κατά την αναλογία, οι σημερινοί (δίχως, όμως, θεσμική εξουσία αλλά δρώντες με την ισχύ της ιαχής και του φανατισμού) αποκηρύσσουν κάθε προσπάθεια να στιγματιστούν οι ακραίοι και λοιδωρούν τον μέσο όρο.
Στις μέρες μας, οι μεν στεγάζονται υπό την σοσιαλμιντιακή ύβρι #ΝΔ_παιδεραστες και οι δε υπό την άλλη του #Συριζα_QAnon, #Συριζα_βουρκος, ως συνέχεια των παλαιότερων #Συριζα_δολοφονοι #Συριζα_προδότες και των ακόμα παλαιότερων περί δωσιλόγων.
Οτιδήποτε και οποιοσδήποτε που αποστρέφεται την στράτευση στο ακραίο και διχαστικό καταχωρείται ως “ίσες αποστάσεις” και επιχειρείται να απαξιωθεί ως χωρίς άποψη και θέση. Τι κι αν η πραγματική άποψη και η ουσιαστική θέση είναι να μην εκχωρείς τον δημόσιο λόγο στον φανατισμό και το μίσος;
Απαιτεί θάρρος, ψυχραιμία και σύνεση, ορατότητα της μεγάλης εικόνας, και επιμονή στην μοναξιά, να μην υιοθετείς σήμερα το ατεκμηρίωτο και χυδαίο. Και δεν φταίνε γι΄ αυτό τα social media, όπως εύκολα διακινούν κάποιοι. Φταίνε πρωτίστως τα ίδια τα (συμβατικά) μίντια που κάνουν το ίδιο αλλά ίσως πιο επιτηδευμένα και υποδόρια. Και φταίνε όσοι κλείνουν το μάτι στους υπονόμους και δεν τους καταδικάζουν. Κι υπάρχουν τέτοιοι.
Και τελικά όλα καταλήγουν αρένα…
Σ.Κ