Newsroom Team Σαν σήμερα στις 10 Μάρτη 1900 σ’ έναν κάμπο τη γης, στον Θηβαϊκό γεννήθηκε με τον αιώνα ο Παντελής Πουλιόπουλος, η κορυφαία ηγετική φυσιογνωμία του Εργατικού και Κομμουνιστικού κινήματος στην χώρα μας αλλά και μια από τις πιο σημαντικές στο παγκόσμιο κίνημα.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας η φωτιά όμως του πολέμου και ο αγέρας της Οκτωβριανής επανάστασης άναψαν στην καρδιά του την επαναστατική φλόγα. Η επαναστατική του συνείδηση έκρινε τη ζωή του και ρίχτηκε στην ταξική πάλη χωρίς την παραμικρή αναστολή. Στο μικρασιατικό μέτωπο θα δραστηριοποιηθούν Έλληνες κομμουνιστές μέλη του ΣΕΚΕ με επικεφαλής τον Παντελή Πουλιόπουλο, τον Γιώργο Νικολή κ.ά., που θα δημιουργήσουν αντιπολεμικούς πυρήνες. Το Κεντρικό Συμβούλιο των Κομμουνιστών Φαντάρων του Μετώπου θα κυκλοφορήσει προκηρύξεις στους στρατιώτες συνήθως γραμμένες από τον Παντελή Πουλιόπουλο. Αυτές οι προκηρύξεις θα είναι κατά της εκστρατείας και του πολέμου και όπως χαρακτηριστικά γράφουν, γίνεται «για τα συμφέροντα των Αγγλογάλλων τραπεζιτών και καπιταλιστών σκοτώνονται τα παιδιά των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας» και τον οποίο οι Έλληνες και Τούρκοι φαντάροι πρέπει να μετατρέψουν σε ταξικό εμφύλιο. Από τα πρώτα κιόλας βήματα της επαναστατικής του δράσης βρέθηκε αντιμέτωπος με τον θάνατο. Ο Παντελής Πουλιόπουλος τον Ιούνιο του 1922 θα συλληφθεί και θα παραπεμφθεί σε στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, αλλά με την κατάρρευση του μετώπου θα δραπετεύσει από τις στρατιωτικές φυλακές Σμύρνης, θα γλιτώσει το εκτελεστικό απόσπασμα και θα επιστρέψει στην Ελλάδα.
Από το 1923 ως το 1925 έπαιξε ηγετικό ρόλο στο κίνημα των βετεράνων του πολέμου και το 1924 εκλέχτηκε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών και Θυμάτων Στρατών, η οποία εξέδιδε την εφημερίδα Παλαιός Πολεμιστής με κυκλοφορία που έφτανε τα 20 χιλιάδες φύλλα. Το 1924 εκλέγεται Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Ε.Ο Παντελής Πουλιόπουλος είχε μια βαθιά μαρξιστική και γενική μόρφωση και ήταν γνώστης πολλών ξένων γλωσσών. Υιοθέτησε από τους πρώτους μέσα στο ΚΚΕ τις απόψεις Αριστερής Αντιπολίτευσης και του επαναστατικού μαρξισμού-τροτσκισμού και για αυτό τον λόγο διαγράφεται από το Κ.Κ.Ε. το 1927.
Το Νοέμβριο του 1927 έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη συγκρότηση της Αριστερής Αντιπολίτευσης με την ονομασία Σπάρτακος, σχεδόν ταυτόχρονα με τη Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση, που δημιούργησε ο Τρότσκι. Το 1934 ιδρύει την Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ). Εκείνη την περίοδο, που σηματοδοτείται από την επικράτηση του σταλινισμού στο κομμουνιστικό κίνημα, ο Π. Πουλιόπουλος αντιπάλευε την άποψη που διαμορφωνόταν στο ΚΚΕ και παγιώθηκε στην 6η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής το 1934, που θεωρούσε ότι λόγω του μη-ανεπτυγμένου ελληνικού καπιταλισμού η επανάσταση στην Ελλάδα δε θα ήταν «σοσιαλιστική αλλά αστικοδημοκρατική». Ο Π. Πουλιόπουλος με το μνημειώδες έργο, «Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα;», υποστήριξε το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης και προέβλεψε ότι το Κ.Κ.Ε. εγκατέλειψε μια για πάντα την επανάσταση. Ακόμη πρέπει να αναφερθούν οι εξαιρετικές μεταφράσεις, και με τα σημερινά δεδομένα, για την μεταφορά στην ελληνική γλώσσα της μαρξιστικής φιλολογίας, με το “Κεφάλαιο” του Μαρξ να κατέχει ξεχωριστή θέση. Τον Αύγουστο του 1938 συνελήφθη από την δικτατορία Μεταξά και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία, όπου συνέχισε την πολιτική του δράση και το συγγραφικό του έργο.
Το 1942, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, μεταφέρθηκε άρρωστος στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Αθήνας, στη συνέχεια στις φυλακές Αβέρωφ και τέλος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Λάρισας. Η δικτατορία Μεταξά δεν απελευθέρωσε τους πολιτικούς κρατούμενους με την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς αλλά τους παρέδωσε στους κατακτητές. Στις 6 Ιουνίου του 1943 ο Π. Πουλιόπουλος, μαζί με άλλους 105 φυλακισμένους από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Λάρισας, εκτελέστηκε από τις ιταλικές κατοχικές δυνάμεις στο χωριό Νεζερός (σημερινός Άγιος Στέφανος) κοντά στο Δομοκό σε αντίποινα για την ανατίναξη της σήραγγας στο Κούρνοβο από τον ΕΛΑΣ. Απευθύνθηκε στα ιταλικά στους στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος καλώντας τους να μην τους εκτελέσουν στο όνομα του αντιφασισμού και της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Πράγματι, οι στρατιώτες αρνήθηκαν να τους εκτελέσουν και την εκτέλεση έκαναν οι αξιωματικοί.
