ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Στις 12 Δεκεμβρίου 2019, 288 βουλευτές όλων των κομμάτων ψήφισαν το νομοσχέδιο του τότε υπουργού Εσωτερικών Τάκη Θεοδωρικάκου (φωτό επάνω) για την ψήφο των αποδήμων. Πηχυαίοι τίτλοι στον ηλεκτρονικό Τύπο και στις εφημερίδες έκαναν λόγο για “ιστορική συναίνεση” στη Βουλή και ο υπουργός Εσωτερικών έδρεπε (δικαίως) τις δάφνες για τον συμβιβασμό που είχε επιτύχει μετά από εξαντλητικές διαβουλεύσεις με τα κόμματα- αξιοποιώντας το πολιτικό κεφάλαιο που είχε δημιουργήσει από την εποχή στην ΚΝΕ μέχρι την θητεία του στην Χαριλάου Τρικούπη (δίπλα στον Κώστα Λαλιώτη) αλλά και την ικανότητά του να συνομιλεί άνετα και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο (τότε) εισηγητής του νομοσχεδίου χαμογελούσε αβίαστα και το αποτέλεσμα χειροκροτήθηκε δεόντως με πρώτον τον πρωθυπουργό να δίνει τον τόνο. «Είναι μια σπουδαία πράξη που συμβολίζει την εθνική ενότητα, αυτό που πετύχαμε, συμβολίζει την ανάγκη συναινέσεων σε θέματα που αφορούν εθνικά ζητήματα και αυτονόητα δημοκρατικά δικαιώματα», είχε πει ο κ. Θεοδωρικάκος.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Αντιρρήσεις υπήρχαν, όπως και ενστάσεις και διαφορετικές προσεγγίσεις. Παρόλα αυτά η Βουλή κατέληξε σε μια ιστορική συμφωνία, πετράδι στο στέμμα της συναίνεσης που καλλιέργησε η κυβέρνηση.Έτσι την είδαν τότε άπαντες. Δεν θα σταθώ στους λόγους και τις αφορμές που 16 μήνες μετά αποφασίστηκε να τιναχτεί στον αέρα αυτό που προβλήθηκε, τον Δεκέμβρη του ’19, ως ιστορική στιγμή πολιτικού πολιτισμού και παράδειγμα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Επ΄αυτού μπορείτε να διαβάσετε το αναλυτικό ρεπορτάζ του Σωτήρη Μπολάκη στο libre.
Aτυχής η δήλωση της Θεοδώρας Τζάκρη στον “Εθνικό Κήρυκα” του πρώην υφυπουργού Αντ. Διαματάρη; Ατυχέστατη. “Δώρο” του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, όπως γράφουν τα “Νέα”; Δώρο. “Blame game” για τα προσκόμματα που δημιουργεί κατά την κυβέρνηση η αξιωματική αντιπολίτευση στην ψήφο των αποδήμων; Να το δεχτώ.
Υπάρχει, όμως, και μία άλλη πτυχή. Την περιέγραψε ο υπουργός Εσωτερικών Μάκης Βορίδης στην Βουλή, απαντώντας στον αρμόδιο τομεάρχη του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Ζαχαριάδη. Ο νόμος του 2019, είπε, ήταν προϊόν συμβιβασμού και δεν απηχούσε τις θέσεις της Ν.Δ. Ως εκ τούτου, τον αλλάζουμε.
Κατ’ αρχάς αξίζει να ειπωθεί πως η αλλαγή του νόμου –όπως και ο πρώτος “ιστορικός” νόμος- απαιτεί τα 2/3 των βουλευτών ώστε να τεθεί σε ισχύ στις επόμενες εκλογές και σε οιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση στο μέλλον. Με εξαιρετικά μικρή πιθανότητα να μεταβληθεί η θέση του ΚΚΕ, και με την βεβαιότητα πως ΣΥΡΙΖΑ και Μέρα25 δεν θα τον ψηφίσουν, είναι δεδομένο πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να προσβλέπει στο άθροισμα των βουλευτών της και εκείνων του ΚΙΝΑΛ και της “Ελληνικής Λύσης”. Ήτοι 190 ψήφοι.
Άρα η κυβέρνηση αποβλέπει κυρίως στην “μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση” που θα προκαλέσει η πολιτική αντιπαράθεση σχετικά με το θέμα. Αφενός θα αλλάξει την πολιτική ατζέντα τις επόμενες ημέρες, αφετέρου θα εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ έναντι των αποδήμων εμφανίζοντας την Κουμουνδούρου πως δεν θέλει να ψηφίζουν ανεμπόδιστα οι ομογενείς.
Είναι γνωστό πως η κυβέρνηση προετοιμαζόταν σχετικά, και η Τζάκρη πρόσφερε την ευκαιρία. Για τη Ν.Δ το ενδιαφέρον της ομογενειακής ψήφου εστιάζεται κυρίως στους Έλληνες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αυστραλίας, δυνητικά εκλογικά ακροατήρια με συντηρητικές έως ακραίες πολιτικές καταβολές, εάν θυμηθεί κανείς –για τους πρώτους– την μεγάλη υποστήριξη που παρείχαν στον Ντόναλντ Τραμπ σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Το ΚΙΝΑΛ συναινεί στο άνευ οιουδήποτε περιορισμού εκλογικό δικαίωμα των αποδήμων στοχεύοντας περισσότερο στο παραδοσιακά “ανδρεϊκό” εκλογικό ακροατήριο της Γερμανίας και της Σουηδίας. Όλα αυτά, βεβαίως, αφορούν την πολιτική σκοπιμότητα. Υπάρχει, όμως, και η…συναίνεση.
Εδώ φαίνεται πως ισχύει η γνωστή ρήση: “ποτέ μην αφήσεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία”. Η ιστορική συναίνεση του Δεκεμβρίου του 2019 άντεξε μόλις 16 μήνες και ο αρχιτέκτονας της Τάκης Θεοδωρικάκος είναι, απλώς, στο σπίτι του.
Στις χώρες που παράγουν πολιτικό πολιτισμό μια συναίνεση αλλάζει μόνο με μια άλλη συναίνεση, κι ένας συμβιβασμός (θεμέλιο κάθε συναίνεσης) μόνο με έναν άλλο συμβιβασμό. Η κυβέρνηση εκδηλώνει την πρόθεση να ανατρέψει τον προ 16 μήνες συμβιβασμό των πολιτικών δυνάμεων με την επικοινωνιακή ισχύ της. Δεν έχει σημασία εάν μπορεί να το κατορθώσει, αξία έχουν, προφανώς, τα επικοινωνιακά μηνύματα που θα σταλούν στην Τάμπα της Φλόριδα, στο Σικάγο, την Αστόρια, την Μελβούρνη και αλλού. Δεν κάνει καν τον κόπο να δρομολογήσει μία νέα διαβούλευση επί των αλλαγών που επιθυμεί.
Τέλος, υπάρχει και μία ακόμα διάσταση. Το ερώτημα είναι απλό: Μπορεί και πρέπει να ψηφίζουν οι απόδημοι άνευ περιορισμών; Υπερισχύει το “δικαίωμα του αίματος” έναντι όλων των άλλων; Μπορεί να επηρεάζει την ζωή 10 εκατ. ημεδαπών η ψήφος κάποιων -όχι όλων- Ελλήνων που διατηρούν ελάχιστη σχέση, πλέον, με την πατρίδα; Γνωστά τα ερωτήματα, ποικίλες οι απαντήσεις.
Ωστόσο, εκείνο που κρατώ είναι οι τίτλοι των εφημερίδων του Δεκέμβρη του ’19. Μια “ιστορική συναίνεση” που άντεξε μόλις 16 μήνες. Διότι, τελικά, κατορθώσαμε να ευτελίσουμε ακόμα και τις συναινέσεις…