ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Σκοπίμως μετέωρα τα υπονοούμενα ορισμένων για την “απουσία” Τσακαλώτου από την διαδικτυακή εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για την επανεκκίνηση της οικονομίας και την διάσωση –όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα– της μεσαίας τάξης από τις συνέπειες της πανδημίας. Σκοπίμως, για να ρίξουν λάδι στη φωτιά της συριζαϊκής εσωστρέφειας που κάνει συχνά κύκλους, πότε με τον Δρίτσα, πότε με την Τζάκρη, πότε με τον Πολάκη και πάει λέγοντας. Ωραίο δημοσιογραφικό και πολιτικό “στόρι”, το οποίο προσφέρεται ενίοτε αφειδώς από την μικρή κομματική βαβέλ.
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι πως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ουδέποτε συζητήθηκε να παραστεί στην συγκεκριμένη εκδήλωση. Αυτό το γνωρίζει, βεβαίως, πρωτίστως ο ίδιος. Προτίμησε να μην το διευκρινίσει –και μάλλον ορθώς- για να μην συνεισφέρει στο παραπολιτικό κουτσομπολιό. Οι ίδιοι, πάντως, που επισήμαναν την “απουσία” είναι βέβαιο πως θα αναδείκνυαν χλευάζοντας την παρουσία του σε μια παρουσίαση προγράμματος για την διάσωση της μεσαίας τάξης. Πως μπορεί να εκπροσωπήσει ένα πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της κρίσης της μεσαίας τάξης εκείνος που την υπερφορολόγησε (σωστά ή λάθος, αυτό έχουν καταγράψει τα αντι-ΣΥΡΙΖΑ “κοντέρ”) , θα έλεγαν πιθανότατα. Μονά ζυγά χαμένοι…
Το γεγονός πως κάθε προσπάθεια πολιτικής επανεκκίνησης συνήθως δεν συμπεριλαμβάνει εκείνα τα πρόσωπα που ταυτίστηκαν με την προηγούμενη περίοδο, το υποτιμούμε; Είχε, για παράδειγμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δίπλα του τον Γιάννη Στουρνάρα, ή τον Γιώργο Ζαννιά (υπουργούς Οικονομικών της διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου) όταν παρουσίαζε το οικονομικό του πρόγραμμα; Όχι και πολύ ορθά έπραξε.
Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να παρουσιάσει ένα νέο πολιτικό αφήγημα. Θα κριθεί επ΄ αυτού στην πορεία του χρόνου και, φυσικά, στις εκλογές. Νέο αφήγημα με την παλαιά φρουρά δεν γίνεται. Προτίμησε, ως εκ τούτου, να έχει δίπλα του την Έφη Αχτσιόγλου και τον Αλέξη Χαρίτση, δύο “φρέσκα” πρόσωπα με θετικό αποτύπωμα από τα υπουργεία που πέρασαν στο παρελθόν.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ήταν ο υπουργός Οικονομικών που υλοποίησε τις πολιτικές του 3ου μνημονίου και κατόρθωσε να βγάλει την οικονομία εκτός του πλαισίου σκληρής μνημονιακής εποπτείας. Αυτό του αναγνωρίζεται αλλά, από την άλλη, είχε και μεγάλο πολιτικό κόστος. Απέκοψε τον ΣΥΡΙΖΑ από κοινωνικά ακροατήρια που επηρεάστηκαν αρνητικά από τις συγκεκριμένες πολιτικές και αυτό αποτυπώθηκε στις κάλπες. Είναι ο υπουργός Οικονομικών εκείνης της εποχής, κι αυτή την εποχή ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επιθυμεί να την υπερβεί κρατώντας τα θετικά και αφήνοντας πίσω τα αρνητικά- πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Τώρα είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και ο φυσικός πολιτικός του χώρος είναι η Βουλή. Δεν είναι μικρό πράγμα, αντιθέτως είναι ο βασικός χώρος πολιτικής δραστηριότητας του κόμματός του, δεδομένης, μάλιστα, της μικρής επιρροής που διαθέτει σε άλλα επικοινωνιακά συστήματα. Το να συνυπογράφει ανακοινώσεις περί την οικονομία με την αρμόδια τομεάρχη, κάνει κακό και στον ίδιο, και στην Αχτσιόγλου που βρίσκει σιγά σιγά μόνη της τον πολιτικό βηματισμό, και, τέλος, στο νέο αφήγημα που επιδιώκει να εκπροσωπήσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Γι’ αυτό καλό θα ήταν κάθε φορά που κάποιοι επισημαίνουν την “απουσία” του, πρώτος ο ίδιος να υπενθυμίζει ηχηρά ποιος είναι ο νέος ρόλος του και η συνεισφορά του στο εγχείρημα. Η χρησιμότητα καθενός και καθεμιάς κρίνεται στον παρόντα χρόνο και στην προσδοκία που δημιουργεί για το μέλλον. Το παρελθόν είναι παρελθόν, άλλοτε ένδοξο, άλλοτε για να καταχωνιάζεται στους φοριαμούς της ιστορίας…
Υ.Γ Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα, το ζητούμενο είναι ένα “μείγμα” με περισσότερες Αχτσιόγλου και Χαρίτσηδες, και, επιτέλους, νέα πρόσωπα που να αποπνέουν πολιτικότητα και τεχνοκρατία ταυτόχρονα. Και λιγότερους “φανφαρολόγους” και θιγμένες μεγαλειότητες…
Σ.Κ