ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ “Άλλα μετράει ο γάϊδαρος κι΄άλλα ο γαϊδουριάρης”, συνηθίζουν να λένε οι παλιοί στα σοκάκια γύρω από την πλατεία Λιστόν, κι ο Νίκος Δένδιας ως βέρος Κερκυραίος το γνωρίζει καλά. Στην υπόλοιπη Ελλάδα συναντάει κανείς την ίδια παροιμία ως την εκδοχή του “λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο”. Επειδή ακριβώς γνωρίζει καλά την συγκεκριμένη αλλά και άλλες κερκυραϊκές παροιμίες, ο υπουργός Εξωτερικών έσπευσε άμα τη επιστροφή του από την Άγκυρα να αφήσει στην άκρη τις δάφνες από την σύγκρουση on camera με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου και να υιοθετήσει πλήρως την “διαρροή” του Μαξίμου περί συνεννόησης με τον πρωθυπουργό.
του Σεραφείμ Κοτρώτσου
Αναμφίβολα ικανοποιήθηκε από τον συλλογικό ενθουσιασμό για την εμφάνισή του στο Σαράϊ του Πασά. Η θετική εμφάνιση του πιστώθηκε, και στις δημοσκοπήσεις που θα δουν το φως της δημοσιότητας τις επόμενες ημέρες είναι βέβαιο πως όχι μόνο δεν θα αμφισβητηθεί η πρωτιά που έχει εδώ και καιρό στον κατάλογο δημοφιλίας αλλά θα μεγαλώσει και η διαφορά του από τους άλλους υπουργούς.
Πολλοί είδαν στο πρόσωπο του υπουργού Εξωτερικών τον “δελφίνο” της επόμενης ημέρας, τον πολιτικό που θα εκπροσωπήσει την σχολή του Κώστα Καραμανλή, έχοντας, πλέον, και ένα νεύμα συγκατάθεσης από τον Αντώνη Σαμαρά- είναι γνωστό πως με τον δεύτερο οι σχέσεις τους ήταν αρκετά ψυχρές.
Επ΄ αυτού υπάρχει, όμως, και μια άλλη κερκυραϊκή παροιμία: “Δουράει σαν τον Αζώερα”, ήτοι αντέχει (η μυρωδιά του) λίγο, όπως αυτή του δυόσμου ή της μαργαρίτας. Είναι βέβαιο πως και αυτή την παροιμία την γνωρίζει καλά ο Νίκος Δένδιας, γι αυτό και δεν δείχνει να βιάζεται.
Τα πράγματα είναι απλά και δεν έχουν καμία σχέση με τις αναλύσεις από τα…Lidl που συνδυάζονται με τις μύχιες προθέσεις των βιαστικών. Το ταξίδι στην Άγκυρα και το βίντεο της κόντρας με τον Τσαβούσογλου δεν αρκεί για να γίνει κανείς “δελφίνος”. Για αρκετούς λόγους:
Πρώτον, γιατί ουδείς αμφισβητεί ή σκέφτεται να αμφισβητήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Έστω σε σε αυτή τη φάση που πυκνώνουν οι ενδείξεις δυσαρέσκειας, ακόμα και θυμού, των πολιτών για την διαχείριση της πανδημίας και τις οικονομικές παρενέργειές της, ο πρωθυπουργός διατηρεί την πολιτική ηγεμονία. Άλλωστε, αυτή την ηγεμονία μπορούν να την αμφισβητήσουν μόνο οι πολίτες και η αξιωματική αντιπολίτευση. Οι πρώτοι δεν έχουν απογοητευθεί σε τέτοιο βαθμό –ακόμα– ώστε αυτό να αποτυπώνεται εντατικά στο γενικότερο κλίμα και στις μετρήσεις, ο δε Αλέξης Τσίπρας σοφά ποιών αναμένει τον κατάλληλο χρόνο. Μέχρι τότε, ο πρωθυπουργός θα συσπειρώνει εύκολα ακόμα κι εκείνη την μερίδα της κοινοβουλευτικής του ομάδας που ποτέ δεν ένοιωσε κοντά του, και όλα τα συστήματα εξουσίας θα συνεχίζουν να τον στηρίζουν. Ο Νίκος Δένδιας δεν είναι “ποπολάρος” έτοιμος για εξέγερση, είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός που ως μεγαλοδικηγόρος μεγάλων συμβάσεων είναι εκπαιδευμένος στην υπομονή και την αναζήτηση ωφέλιμων συμβιβασμών.
Δεύτερον, επειδή ουδείς εκτοξεύθηκε στην πολιτική στρατόσφαιρα επειδή είχε μια (πολύ) καλή στιγμή. Θέλει δουλειά, υπομονή, γνώση του πολιτικού timing, συμμαχίες με πολιτικά και μη πολιτικά κέντρα- τα δε τελευταία είναι συνήθως αυτά που αποφασίζουν τον χρόνο εκδήλωσης των προθέσεών τους. Ο Νίκος Δένδιας, άλλωστε, οφείλει να πείσει –εάν και όταν έρθει αυτή η στιγμή– ότι μπορεί να συσπειρώσει, εκτός από το θυμικό των πολιτών, και τον πολιτικό πραγματισμό τους, καθώς και να εξασφαλίσει την παραμονή του κόμματός του στην εξουσία. Αρκετοί πολιτικοί πριν απ΄ αυτόν αγαπήθηκαν από συστήματα εξουσίας και μίντια και έγραψαν νούμερα στις δημοσκοπήσεις για να χαθούν στη συνέχεια στο πολυτελές περιθώριο του πολιτικού προσκηνίου με τον τιμητικό τίτλο της εφεδρείας.
Τρίτον, ο υπουργός Εξωτερικών θα αξιολογηθεί και στη συνέχεια της διαδρομής των ελληνοτουρκικών. Ο μικρός θρίαμβος της Άγκυρας δημιουργεί μια αρκετά βαριά παρακαταθήκη την οποία δεν μπορεί να διαγράψει εάν τα πράγματα κινηθούν προς άλλη κατεύθυνση. Σε μια τέτοια περίπτωση πρέπει να αναμετρηθεί με το πολιτικό απόθεμα που δημιούργησε και να λάβει σημαντικές αποφάσεις.
Εν κατακλείδι, το γεγονός ότι εξέρχεται ενισχυμένος και ιδιαίτερα δημοφιλής από την σύγκρουσή του με τον Τσαβούσογλου δεν σημαίνει ότι αποδυναμώνεται το κέντρο βάρους της κυβέρνησης. Τουναντίον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε να τον υιοθετήσει πολιτικά και να τον εντάξει στο ίδιο κάδρο, στο κέντρο του οποίου είναι ο ίδιος. Κι’ όπως λένε στην Κέρκυρα, “απ΄ το τίποτα καλό είναι και το αλαμπρατσάντε (αγκαζέ)”…