ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Όταν ήμασταν παιδιά πιστεύαμε σε κάθε είδους παραμύθι.
Μου ήρθε αυτή η φράση στο μυαλό πριν από λίγο, όπως περπατούσα, και βιάστηκα να έρθω σπίτι να τη γράψω, η πρώτη φράση φτιάχνει πάντα το κείμενο, για την ακρίβεια του δίνει σχήμα, το ξέρετε πια αυτό.
Και η τελευταία φράση τού δίνει νόημα.
Για κάποιο λόγο αυτή η αποψινή πρώτη φράση περιέλαβε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου (μας) τον τελευταίο καιρό, τον τελευταίο πολύ καιρό, ίσως όλον τον καιρό, να γίνω πιο σαφής θέλετε;
Θα γίνω.
Όταν ήμασταν παιδιά πιστεύαμε ότι η Κοκκινοσκουφίτσα νικάει τον κακό λύκο, ότι η μαμά μας και ο μπαμπάς μας είναι οι καλύτεροι άνθρωποι στον κόσμο, ότι η αγάπη τα κερδίζει όλα, ότι αν ήμασταν ήσυχοι και δεν μιλούσαμε πολύ ίσως όλα να πήγαιναν, στο τέλος, καλά…
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει, φυσικά, αλλά είναι βολικό να τα πιστεύεις, ακόμα πιο βολικό είναι να μεγαλώνεις και να συνεχίζεις να τα πιστεύεις.
Ακόμη κι αν καταλαβαίνεις κάπου μέσα σου ό τι έτσι γίνεσαι στην καλύτερη νευρωτικός, στη χειρότερη διαταραγμένος, εξάλλου στην εποχή μας είναι ευχής έργο να γίνεις απλώς νευρωτικός, σε έναν απόλυτα διαταραγμένο κόσμο θα είσαι ο υγιής.
- Η Κοκκινοσκουφίτσα την πατάει, τη βιάζει ο κακός λύκος και μετά πάει στο δικαστήριο ν’ αποδείξει ότι η ίδια δεν είναι ελέφαντας, δλδ ότι η φούστα της δεν ήταν υπερβολικά πολύ κόκκινη, για κάποιο λόγο μου ήρθε η ταυρομαχία στο μυαλό μ’ αυτό, κόκκινο πανί, πρόκληση· μόνο που ο ταύρος είναι άλογο όχι έλλογο.
Θα μου πεις, και δίκιο θα ‘χεις, και ποιος σου είπε ότι όλοι εμείς είμαστε έλλογοι; Σωστά θα το πεις… - Η μαμά μας και ο μπαμπάς μας τα κάνανε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ σκατά, γεγονός που το πληρώνουμε με αίμα και τώρα έρχεται ένας κύριος και λέει ότι πρέπει να προσέχουν τα παιδιά υποχρεωτικά και οι δύο γονείς από κοινού, όπου τα μισά παιδιά δεν ξέρουν καν που είναι ο μπαμπάς τους, κάποια η μαμά τους, γενικά η μαμά και ο μπαμπάς περνάνε την ώρα τους βρίζοντας ο ένας τον άλλον και τρέφοντας τους Ψυ του μέλλοντος, αλλά όλα κουλ, υποχρεωτική συνεπιμέλεια, θα έρθει το ρεμάλι (αναξαρτήτως φύλου -αν και συνήθως άντρας, θα το εξηγήσουμε σε άλλο ποστ αυτό) να σου πει πώς να μεγαλώνεις το παιδί το οποίο δεν έχει δει ποτέ, κι εσύ θα λες «ναι» αν δεν θες να σε πάει -το ρεμάλι- στο δικαστήριο, αντί να το βάλεις εσύ ισόβια.
- Η αγάπη ναι, τα κερδίζει όλα, με μια βασική -και δύσκολη- προϋπόθεση: Ότι ξέρουμε τι είναι και μπορούμε να τη νιώσουμε.
Σαν τις παλιές εκείνες Σταρ Ελλάς, ευχόμαστε παγκόσμια ειρήνη, άλλος είναι με το Ισραήλ, άλλος με την Παλαιστίνη, ό,τι να ΄ναι γενικώς, κάνουμε ασκήσεις ούτε καν επί χάρτου, αλλά επί της άγνοιάς μας, η βιβλιογραφία και η ουσία βλέπεις μπορει να σε θάψουν κάτω απο ένα εκατομμύριο φρέιμς «I stand with» και πάλι δεν θα έχεις καταλάβει τι είναι αυτό που υποστηρίζεις.
Η αλήθεια δεν είναι άσπρο-μαύρο.
Η άγνοια είναι άσπρο-μαύρο.
Η αλήθεια είναι δύσκολη και στριφνή και ζόρικη και απαιτεί γνώση και επίγνωση και σκέψη και πάνω απ’ όλα απαιτεί να ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι.
Η ιδεολογία μας ΔΕΝ είναι η αλήθεια.
Είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουμε την αλήθεια.
Κι αυτό είναι μέρος του ποιοί είμαστε.
Δεν είναι κακό. Αρκεί να ξέρουμε τι και γιατί.
Στο τέλος ίσως όλα πάνε καλά, ίσως και δεν πάνε.
Δεν έχει μεγάλη σημασία αυτό.
Σημασία έχει να πάνε καλά ή όχι καλά, όχι επειδή δεν μιλάς και κάνεις το παπί, αλλά αφότου μίλησες. Ό,τι κι αν είπες.
Πιστεύαμε σε κάθε είδους παραμύθι μικροί.
Μεγαλώνοντας τα είδαμε ένα-ένα να γίνονται στάχτη μπροστά στα -μυωπικά η πρεσβυωπικά- μας μάτια.
Γιατί θέλουμε να τα πιστεύουμε ακόμη;
Επειδή φοβόμαστε να ζήσουμε χωρίς αυτά.
Κι αυτή είναι η τελευταία φράση.
Που δίνει το νόημα.