ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Η Αστυπάλαια μπορεί και να είναι, πράγματι, ένα μικρούλι θαύμα. Το απόλυτο φόντο – αρπάζει το βλέμμα, από την οριογραμμή των Μύλων και του Κάστρου έως τον τρούλο της Πορταϊτισσας και το εκτοξεύει στο απέραντο μπλε του Αιγαίου. Με έναν καλό σκηνοθέτη μπορεί να γράψει το καλύτερο πρωθυπουργικό πλάνο. Μαζί με τρεις τόμους υποσχέσεων για νέα, πράσινα θαύματα και γαλάζιες πρίζες.
Παλιά, το θαυματάκι ήταν πιο απομονωμένο, πιο ξεχασμένο και καθόλου διάσημο. Στην μέση του πουθενά, με τρεις πτήσεις ATR την εβδομάδα και δεκαοχτώ ώρες με το αείμνηστο «(Β)ρομίλντα», ήθελε κότσια και πολύ καψούρα για να φτάσεις. Αμα έφτανες όμως, μπορεί και να έμενες αιχμάλωτος. Αιχμάλωτος τα απομεσήμερα στις Βάτσες, στα Καμινάκια, στον Αη Γιάννη τον Ρίχτη, στην αγριάδα της ξερολιθιάς και του απόλυτου μπλε.
Τα πρωινά στην Ντάπια για εκείνον τον καφέ που μόνο ο Πέτρος φτιάχνει σε όλο το Αιγαίο, τα βράδια στην Χώρα, στο Αρτεμις και στον Μύλο, κάτω από τον ίσκιο του Κάστρου. Και after – πολύ after – στο καφενείο του Μουγγού. Με τις φωτογραφίες της Φρειδερίκης και του Τσε Γκεβάρα μαζί στον τοίχο, δίπλα ο Αντρέας και ο Καραμανλής, και με τους ήχους από την λίρα του Νικήτα στις μεγάλες του βραδιές. Εως το ξημέρωμα – κι όπου πάει, κι όσο πάει.
Μετά ήρθε η ανάπτυξη. Ηρθαν τα spa και τα Jacuzzi, τα rooms to rent έγιναν boutique hotels, ήρθαν και μία, και δύο πτήσεις κάθε μέρα, κι η Αστυπαλιά έγινε trendy. Δεν βαριέσαι, για καλό ήταν, για τους ντόπιους που πάλεψαν πολύ και για χρόνια, για τα νέα παιδιά που το αγαπάνε το νησί τους, και γυρίζουν πίσω, και μένουν μόνιμα πια, και δίνουν, και χτίζουν νέα ζωή.
Το καλοκαίρι του ’19 βέβαια, προ κορονοϊού, λίγο το ήθελε να γίνει Μύκονος – έσκαγαν μύτη τα Cayenne και μπούκωναν στην μια γκαζιά από τον Γυαλό ως την Χώρα. Ξανά δεν βαριέσαι. Ακόμη κι έτσι, το θαυματάκι έχει τις καβάτζες του.
Μπορείς ακόμα να κρυφτείς στην βάλα στο Κόκκινο Γκρεμό, να την κοπανήσεις για την γαλάζια λίμνη της Αγίας Κυριακής, κι όταν φύγουν ο καπετάν Γιάννης με το «Θαλασσοπούλι» και τα άλλα τουριστικά να την κάνεις και για τις Κουνούπες. Κι άμα ο Δημήτρης έχει κέφια, μπορεί να σου φτιάξει και σεβίτσε… μπαρμπούνι για το απεριτίβο, και κοκτέιλ – «μόνο ό,τι έχει με φυσικό χυμό, μην ζητάτε απ’ αυτούς τους πουρέδες εδώ» – για να βλέπεις φάτσα, σαν σκηνικό απόκοσμο, στο ηλιοβασίλεμα την Αστροπαλιά και το Κάστρο. Χωρίς ρεύμα, όλα με την γεννήτρια, και όλα οικολογικά, από τα μαχαιροπήρουνα και τα πιάτα έως τα καλαμάκια. Ναι, από τις Κουνούπες είχε εξοριστεί το πλαστικό πολύ πριν φθάσουν στο νησί το project της ηλεκτροκίνησης κι οι μακέτες με τις ανεμογεννήτριες.
Ε, και μετά ήρθαν οι πρίζες. Κι έφθασε στο νησί ο πρωθυπουργός, κι ο CEO της Volkswagen, και ανακοίνωσαν ότι η Αστυπάλαια μετατρέπεται στο πρώτο «πράσινο» και «έξυπνο» νησί της Μεσογείου. Και για του λόγου το αληθές, έφεραν μαζί (μετρημένες) 9 πρίζες φόρτισης, 4 ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα κι ένα ηλεκτρικό σκούτερ – προσφορά στις δημόσιες υπηρεσίες και τις τοπικές αρχές.
Δεν είναι κακές οι πρίζες, ούτε το σκούτερ. Κι οι κάτοικοι είναι ανοιχτοί, και την ηλεκτροκίνηση θέλουν, και τις ανεμογεννήτριες συζητούν – αρκεί να μην στηθούν στον Προφήτη Ηλία, φάτσα στο Κάστρο όπως πρότεινε, πέρσι, ένας πεφωτισμένος τεχνοκράτης – και είχαν, ήδη από μόνοι τους γράψει πρωτοπορία, πολύ πριν τους ανακαλύψει η πράσινη μετάβαση. Eίχαν «ανακαλύψει» την αιολική ενέργεια από τους ανεμόμυλους πολύ πριν γίνουν της μόδας οι ΑΠΕ, έφτιαξαν φράγμα, έφτιαξαν ένα από τα πρώτα βιοκλιματικά σχολεία στην Ελλάδα, και υπογειοποιούν , με όσα μέσα διαθέτουν, τα καλώδια του ρεύματος.
Μόνον που τα θαύματα δεν γεννιούνται βάζοντάς τα απλώς στην πρίζα. Κι όταν πέσουν τα φώτα, και τον Σεπτέμβρη φύγουμε ξανά οι τουρίστες και οι μόνιμοι εραστές, το πιο «πράσινο» και «έξυπνο» νησί της Μεσογείου θα μείνει πάλι μόνο του. Στο δημοτικό σχολείο θα εξακολουθούν να πηγαίνουν 180 παιδιά – από τα περισσότερα στα μικρά νησιά του Αιγαίου -, αλλά στην Αστυπάλαια παιδίατρος θα συνεχίσει να μην υπάρχει. Και οι γονείς θα περιμένουν να πέσουν τα μποφόρ για να πάνε, ακόμη και για τα πιο ελαφριά περιστατικά, στην Κάλυμνο.
Το φράγμα θα συνεχίσει να μαζεύει νερό – εάν βρέξει -, αλλά σύστημα επεξεργασίας για να το κάνει πόσιμο θα εξακολουθεί να μην υπάρχει. Στην πλαγιά της Χώρας θα παραμένει εγκαταλελειμμένο το αρχαιότερο παιδικό νεκροταφείο της Μεσογείου – ένα από τα μεγαλύτερα αρχαιολογικά ευρήματα των τελευταίων δεκαετιών, αλλά λεφτά για ανασκαφή και ανάδειξη των σπάνιων ευρημάτων θα εξακολουθούν να μην υπάρχουν.
Το Κάστρο των Κουερίνι θα συνεχίσει να κινδυνεύει γιατί δεν υπάρχουν κονδύλια για αναστύλωση, ξεναγός δεν θα υπάρχει γιατί δεν θέλει να τον προσλάβει το υπουργείο Πολιτισμού, ο αεροδιάδρομος του αεροδρομίου θα παραμένει μικρός, και τα δημόσια κτίρια θα συνεχίσουν να μην είναι προσβάσιμα στα ΑΜΕΑ.
Θα υπάρχουν όμως, και θα μείνουν, οι 9 πρίζες και το σκούτερ. Και το απόλυτο πρωθυπουργικό πλάνο, στο πιο «πράσινο» και «έξυπνο» νησί της Μεσογείου….