Newsroom Team Η Ματίνα Παγώνη μας είναι συμπαθής. Είναι πρόεδρος της Ένωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Αθήνας-Πειραιά (ΕΙΝΑΠ). Μου διαφεύγει εάν είναι μέλος της επιτροπής ειδικών επιδημιολόγων και λοιμωξιολόγων που κάνουν τις εισηγήσεις σχετικά με την αντιμετώπιση της πανδημίας. Επί πολλούς μήνες, ωστόσο, προσκαλείται και εμφανίζεται παντού: σε τηλεοπτικά πάνελ, ραδιοφωνικές εκπομπές, “μεσημεριανάδικα”, σε συναυλίες στο προαύλιο της ΕΡΤ, στα μεταμεσονύκτια talk show και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς.
Ενδελεχώς και με στυλ Dr Fauci μιλά και προβλέπει από το πότε θα έρθει το επόμενο κύμα της πανδημίας, μέχρι τη σύσταση της παραλλαγής “δέλτα”, “ύψιλον”, “ψι” κλπ του ιού. Μας έχει ενημερώσει από πέρυσι το φθινόπωρο πως θα κάνουμε ρεβεγιόν την Πρωτοχρονιά, και από τον Ιανουάριο εάν θα πάμε στα χωριά μας το Πάσχα. “Ολιστική” ενημέρωση. Γνωρίζει, έχει ειδική ενημέρωση και γνώση, ή απλώς μεταφέρει με τον δικό της τρόπο όσα μαθαίνει και ακούει από άλλους ειδικούς, είναι άγνωστο.
Η αλήθεια είναι πως έχει ταμπεραμέντο και εξαιρετικές δημόσιες σχέσεις που την κρατούν σταθερά ψηλά στις προτιμήσεις των εκπομπαρχών. Η δικαίωσή της ήρθε με μια πρόσκληση στο πάνελ κριτών του “Dancing with the stars”, όπως πληροφορούμαστε από τις μιντιακές στήλες. Πιστεύουμε πως δεν θα κάνει κι αυτό το βήμα, ωστόσο η πρόσκληση είναι ενδεικτική του πως λειτουργεί η τηλεοπτική καταβόθρα όταν υπάρχουν πρόσωπα που προσφέρονται να μεταμορφωθούν σε celebrities. Αυτή είναι η Ελλάδα, που έλεγε και ο Σημίτης, αυτές τις τηλεπερσόνες έχει.
Ο Σταύρος Μπαλάσκας είναι ένα παρόμοιο πρόσωπο. Ήταν εκπρόσωπος ενός εκ των αρκετών σωματείων των αστυνομικών και ως τέτοιος είχε/έχει μόνιμο στασίδι στις τηλεοπτικές εκπομπές, συνήθως εκπροσωπώντας την πιο σκληρή εκδοχή του δόγματος περί “νόμου και τάξης”. Οι “αναλύσεις” του έχουν πέσει πολλές φορές πάνω στα βράχια της πραγματικότητας και έχει διαψευσθεί τραγικά. Παράδειγμα, η με έπαρση και γνώση Επιθεωρητή Κάλαχαν διατύπωση της θέσης πως “δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να διαφύγει ο Χρήστος Παππάς”.
“Είμαστε δίπλα του”, έλεγε λίγες ώρες πριν ο νεοναζί και καταδικασθείς ως υπαρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης της “Χρυσής Αυγής” αποδράσει ανενόχλητος κάτω από την μύτη της ΕΛ.ΑΣ. Αντί να μαζευτεί και να ζητήσει συγγνώμη, συνέχισε με την ίδια έπαρση τις εμφανίσεις του στα κανάλια, φτάνοντας μέχρι το σημείο να περιγράψει πρόσφατα νομικούς τρόπους δια των οποίων ο γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών -απλώς “βλάκας” κατά τον συνδικαλιστή- θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με σχετική επιείκεια.
Ο Μπαλάσκας αναδείχθηκε ως τηλεπερσόνα, τσακώθηκε με δημοσιογράφους, έστρεψε τα βέλη του κατά εκλεγμένων πολιτικών της αντιπολίτευσης και εκθείαζε το έργο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Έδρασε ως πολιτικός/αστυνομικός ινστρούχτορας και όχι ως εκπρόσωπος των εργαζομένων αστυνομικών. Σκληρή αλήθεια; Δεν θα μπορούσε να το πράξει εάν δεν προσκαλούνταν τόσο συχνά από τις τηλεοπτικές εκπομπές, ή έστω εάν αντιμετωπιζόταν με επιφύλαξη και κριτική ως προς τις απόψεις που διατύπωνε. Celebrity, κι αυτός, μιας μιντιακής πραγματικότητας που αναδεικνύει το ευτελές. Προσώρας δεν έχει δεχτεί πρόταση να αποκτήσει θέση σε κάποιο πάνελ κριτών σε reality show, αλλά…ποτέ μην λες ποτέ.
Ψυχίατροι, δημοσιολόγοι επί παντός επιστητού, Χρυσηϊδες, Τένιες και άλλα τέτοια πρόσωπα κατακλύζουν τις τηλεοπτικές οθόνες. Είναι περσόνες που εφευρέθηκαν από μια ενημερωτική τηλεόραση “ειδικού τύπου” για να υπηρετήσουν αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο. Δεν φταίνε αυτοί.
Πάντοτε υπήρχαν πρόσωπα που διψούν για προβολή και προσφέρουν τον ναρκισσισμό και την βολική “ετυμηγορία” τους επί παντός. Είναι το μιντιακό περιβάλλον που τους αναζητά και τους καθιστά πρωταγωνιστές. Είναι το ίδιο σύστημα που επί μέρες μιλούσε για “το μωρό της Καρολάϊν και του πιλότου”, και όχι για το μωρό της δολοφονηθείσας Καρολάϊν από τον συζυγοκτόνο/γυναικοκτόνο, από το κτήνος που μετέτρεψε το παιδί του σε μέρος του σκηνικού της φρικώδους πράξης του.
Θερμούς χαιρετισμούς στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης…
Υ.Γ Το φαινόμενο δεν είναι νέο, κι αυτό καθιστά ακόμα πιο προβληματική την απραξία των αρμοδίων και όλων ημών. Πριν από 11 χρόνια, ο Χαρίδημος Τσούκας (καθηγητής στο πανεπιστήμιο Κύπρου και στο βρετανικό War έγραφε στην “Καθημερινή”:
Η συμπεριφορά του πολίτη, λ.χ., που απογοητεύεται και απέχει από τις εκλογές είναι κατανοήσιμη. Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία νοηματοδοτείται από εξω-λογικά στοιχεία. Οταν αυτές απισχνούνται, αδυνατίζει η ορθολογικότητά μας. Οσοι ψηφίζουμε, το κάνουμε γιατί εντάσσουμε τη λογική μας σε μια ευρύτερη αυτοκατανόηση: δρούμε ενδεχομένως από καθήκον, από προσωπική υποχρέωση, ή γιατί μας εμπνέει ένας υποψήφιος. Το «καθήκον», η «υποχρέωση» και η «έμπνευση» είναι στοιχεία που καλλιεργούνται στην κοινότητα που μετέχουμε, δεν είναι απλά προϊόντα της ατομικής νόησης. Η κρίση μας διαμορφώνεται συχνά με ανεπίγνωστο τρόπο από τον τρόπο του συλλογικού βίου.
Οταν στις εκλογές υπερψηφίζονται τηλεκατασκευασμένα «κύμβαλα αλαλάζοντα» αυτό δεν οφείλεται μόνο στην αναγνωρισιμότητά τους, αλλά και στο ότι η ίδια η διαδικασία της επιλογής συνιστά, για το τηλεθισμένο άτομο, μια προσομοίωση επιλογής τηλεοπτικού παιχνιδιού. Στο μέτρο που η καθημερινότητά μας διαμεσολαβείται από την οθόνη (της τηλεόρασης, του «έξυπνου» κινητού, του υπολογιστή), η «παιγνιοποίηση» που συστηματικά καλλιεργούν οι σύγχρονες τεχνολογίες επικοινωνίας προεκτείνεται δυνητικά και στην πολιτική.
Φωτό: Dance Minor/ πανεπιστήμιο του Μαϊάμι