ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Κακά τα ψέματα δεν ήταν εύκολη η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο δρόμος της εξουσίας για τον Αλέξη Τσίπρα μόνο στρωμένος με κόκκινα χαλιά δεν ήταν. Ως «άγνωστος» στα σαλόνια της Ευρώπης στοχοποιήθηκε όχι μόνο για τη ρητορική του ενάντια στη λογική της Ευρώπης, λέγε με Γερμανία, αλλά και από τις αμαρτίες που αναγκαστικά κουβαλούσε στις πλάτες του από τα λάθη και τις παραλήψεις των προηγούμενων κυβερνήσεων, που είχαν δημιουργήσει μια κάκιστη εικόνα για τους Έλληνες και την Ελλάδα.
Σε συνδυασμό με την απειρία της άσκησης πολιτικής των περισσότερων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και την λάθος ανάγνωση των δεδομένων στην Ευρώπη, το ποδαρικό στην εξουσία ήταν εφιαλτικό.
Εφτά μήνες ακροβασίας στο κενό, ζώντας οι πολίτες με φόβο και ανασφάλεια, ωρίμασε εν μέρει τον Τσίπρα, αλλά όχι τον ΣΥΡΙΖΑ, το μειοψηφικό συστατικό του πλειοψηφικού ρεύματος εκείνης αλλά και της σημερινής εποχής.
Ευτυχώς ένα μέρος αυτής της μειοψηφίας, κατέβηκε από το τρένο κι έλυσε κατά κάποιον τρόπο τα χέρια του Τσίπρα που σε συνδυασμό με την εκλογική νίκη του Σεπτεμβρίου του ’15, ξεκίνησε η «χρυσή εποχή», η δεύτερη περίοδος, η πιο δημιουργική και παραγωγική της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν έλειψαν οι αστοχίες, η διγλωσσία και τα λάθη, ούτε σ’ αυτή την περίοδο. Όμως ήταν πολύ λιγότερα από τα θετικά. Με πρώτο και καλύτερο την εξωστρέφεια της πολιτικής της χώρας, όπου μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ανέκτησε την χαμένη της αξιοπιστία στο εξωτερικό, δημιούργησε κι ενίσχυσε συνεργασίες και συμμαχίες, ανέλαβε διεθνείς πρωτοβουλίες με ένα Υπουργείο Εξωτερικών να ασκεί ενεργή και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, ουσιαστικά κι όχι ρητορικά. Μια εξωτερική πολιτική που τιμήθηκε διεθνώς από την Συμφωνία των Πρεσπών.
Μια εξωστρέφεια που βοήθησε όμως και στην εσωτερική πολιτική πολυεπίπεδα, όπως στην οικονομία, στις επενδύσεις, στη διαχείριση του προσφυγικού, στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, στην προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Μια καθαρά αριστερή κοινωνική πολιτική, ενάντια πολλές φορές στην νεοφιλελεύθερη πολιτική των Βρυξελλών (ξαναπές με Γερμανία).
Τρία χρόνια που αναβάθμισαν την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, που μείωσαν την ανεργία, ενίσχυσαν τους ευάλωτους, δημιούργησαν το μαξιλαράκι ασφαλείας των 37 δισ., έβγαλε την χώρα από τα μνημόνια και την σκληρή επιτήρηση, κλείνοντας στην ουσία την δεύτερη περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί εκεί, μέσα στον Ιούλιο έχουμε το τραγικό γεγονός της πυρκαγιάς στο Μάτι, με την κακή διαχείριση όχι μόνο επιχειρησιακά από τις δυνάμεις πυρόσβεσης και αστυνόμευσης, αλλά και επικοινωνιακά.
Έτσι ξεκινά η τρίτη περίοδος διακυβέρνησης από τον Αλέξη Τσίπρα, που είχε ως αποτέλεσμα την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του ’19 και την άλωση της εξουσίας από τη Νέα Δημοκρατία.
Έχω την αίσθηση, ότι ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι δεν φέρει ευθύνη, όπως αποδεικνύεται από τα στοιχεία για την εκατόμβη των νεκρών στο Μάτι, στοιχειώθηκε από το γεγονός. Τον άλλαξε. Έχασε ενέργεια και φρεσκάδα. Εγκλωβίστηκε στους συντρόφους του, έχασε τον Κοτζιά, πυλώνα της κυβέρνησης στην εξωτερική πολιτική κι όχι μόνο. Εγκλωβίστηκε στις απειλές Καμμένου, μέχρι την ρήξη.
Φυσικά δεν ευθύνεται το Μάτι για όλα αυτά. Ευθύνες υπήρχαν και στα στελέχη, την ηγετική ομάδα, που για άλλη μια φορά δεν ανέγνωσαν σωστά τα δεδομένα της πολιτικής κατάστασης και οδήγησαν στην εκλογική ήττα σε ευρωεκλογές, τοπικές και εθνικές, χωρίς όμως κανείς από αυτούς να πληρώσει το μάρμαρο.
Η ήττα στις εκλογές έφερε εκ νέου εσωστρέφεια στον ίδιο και το κόμμα του, με τις γνωστές «ασθένειες» της αριστεράς να διογκώνονται. Παρόλο το 32% στις εκλογές το άνοιγμα στην κοινωνία, δεν κατέστη ποτέ δυνατό στην πραγματικότητα καθώς στην πρόσκληση ανταποκρίθηκαν περισσότερο, πολιτικά αποτυχημένοι ταξιδιώτες που καιροσκοπικά αναζητούν την προσωπική τους επιβίωση στην πολιτική σκηνή, παρά η φρεσκάδα και η ορμή των νέων προσώπων.
Έχουν περάσει δυο χρόνια από εκείνες τις ήττες, κι ακούγοντας χτες τον Αλέξη Τσίπρα, στο πρώτο ουσιαστικό άνοιγμα προς την κοινωνία δια ζώσης, δεν είδα εκ νέου φρεσκάδα. Παρακολούθησα μια νέα εσωστρέφεια, κι ας ήταν κάλεσμα για άνοιγμα στους πολίτες. Ακόμα και στην προγραμματική του τοποθέτηση, υπήρχε η εσωστρέφεια στο εσωτερικό λες και η Ελλάδα είναι απομονωμένο νησί στη μέση του Ειρηνικού, χωρίς γείτονες, ζωτικό χώρο και προβλήματα.
Ελπίζω ότι δεν είναι μόνο αυτή η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατανοώ την ανάγκη διεύρυνσης του κόμματος και η εσωτερική πολιτική, έχοντας αντίκτυπο στους πολίτες, έχει προτεραιότητα. Όμως φτάνει αυτό για να πορευτεί προς την εξουσία ξανά;
Αρκεί η ανανέωση και διεύρυνση με χρησιμοποιημένα υλικά;
Αρκεί να απευθύνεσαι σε συντρόφισσες και συντρόφους για μια νέα διακυβέρνηση κι όχι στις Ελληνίδες και τους Έλληνες ή στις φίλες και τους φίλους;
Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχει στη διάθεση του μέχρι τις επόμενες εκλογές ο ηγέτης της αντιπολίτευσης για να ανανεωθεί πρώτα ο ίδιος και μετά το κόμμα του. Δεν γνωρίζω αν έχει κρυμμένα στη φαρέτρα του άλλα όπλα.
Όμως δυο χρόνια είναι πολλά στη στασιμότητα και την ανακύκλωση ιδεών και πρακτικών.
Το ξέρουν και οι πέτρες ότι «κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ» είναι ο Τσίπρας, ασχέτως αν κάποιοι «σύντροφοι» του το αμφισβητούν. Ο ηγέτης που χάθηκε στο Μάτι, πρέπει να αναγεννηθεί, αν θέλει να κυβερνήσει ξανά.