ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Τη βραδιά της απονομής των βραβείων Όσκαρ, ο Άντονι Χόπκινς πήγε για ύπνο, στο σπίτι του στην Ουαλία. Την επομένη τον ρώτησαν γιατί δεν παρακολούθησε καν την τελετή και είπε το πιο προφανές ψέμα της ζωής του: «Δεν περίμενα ότι θα κέρδιζα».
Μπούρδες έλεγε φυσικά, απλώς δεν τον ενδιέφερε.
Πριν από χρόνια, την ώρα που έμπαινε σε μια άλλη τελετή στην οποία ήταν υποψήφιος -δεν θυμάμαι αν κέρδισε- τον ρώτησε κατά την είσοδό του ένας δημοσιογράφος το κλισέ: «Πώς αισθάνεστε που είστε ο σπουδαιότερος ηθοποιός της γενιάς σας, μπλα, μλπα, μπλιάχ»…
«Είμαι επαγγελματίας κύριε, I do this for money», είχε απαντήσει ο Χόπκινς που μάλλον ήταν σε τσαντισμένο φεγγάρι, κι εγώ θα ήμουν με τέτοιες μαλακίες ερωτήσεις.
Αυτό που δεν μπορεί ενδεχομένως να καταλάβει πολύς κόσμος είναι ότι ο Χόπκινς στον πρόσφατο ρόλο του παίζει τον εαυτό του.
Και όχι μόνο.
Παίζει μερικούς από μας, εντάξει όχι πολλούς. Πολύ λίγους μάλλον.
Ο ίδιος έχει περάσει μέσα από αυτήν την αδιανόητα δύσκολη και σκληρή διαδικασία του ολικού επαναπροσδιορισμού του εαυτού.
Όταν αποφασίζεις να το κάνεις αυτό για να, ας πούμε, απαλλαγείς από τις εξαρτήσεις σου, ή μάλλον για να απαλλαγείς απ’ όσα σε οδήγησαν σε αυτές, όπως έκανε ο Χόπκινς, σου συμβαίνει αυτό ακριβώς:
Ξυπνάς κάθε μέρα και είσαι ένας άνθρωπος πολύ διαφορετικός από τον χθεσινό. Δεν θυμάσαι ποιος ήταν ο χθεσινός, δεν θυμάσαι και δεν αναγνωρίζεις και δεν ταυτίζεσαι με ολόκληρα κομμάτια από αυτό που ήσουν χτες, δεν θέλεις κιόλας, αυτό που ήσουν χθες δεν είναι αυτό που θέλεις να είσαι, αν ήταν δεν θα το άλλαζες, δεν θα προσπαθούσες, δεν θα πέρναγες αυτή την εθελουσία άνοια, δεν θα αμφισβητούσες κάθε τι που (νόμιζες ότι) ήξερες, κάθε τι που (νόμιζες ότι) αισθάνθηκες, κάθε τι που (νόμιζες ότι) είσαι.
Βλέπεις τους ανθρώπους, τα αντικείμενα, τους χώρους γύρω σου.
Κάτι σου θυμίζουν. Δεν ξέρεις όμως τι ακριβώς.
Οι μνήμες πάνε κι έρχονται.
Οι ίδιες μνήμες είναι ενίοτε ευχάριστες, ενίοτε αβάσταχτες.
Επανερμηνεύονται.
Κι επειδή είσαι οι μνήμες σου, επανερμηνεύεσαι κι εσύ.
Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη.
Μερικές μέρες κάτι σου θυμίζει, άλλες τίποτα.
Μερικές μέρες είναι ένας ολότελα ξένος άνθρωπος.
Άλλοτε θέλεις να θυμηθείς, να επανέλθεις σε εκείνη την ασφάλεια που νόμιζες ότι είχες, άλλες θέλεις να ξεχάσεις εντελώς.
«Κι εγώ ποιος είμαι;», αναρωτιέσαι συχνά, στο δρόμο για να ανακαλύψεις ακριβώς αυτό.
Είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή, που δεν σας συμβουλεύω να πάρετε αν δεν έχετε σκοπό να περάσετε πάρα πολύ δύσκολα.
Ο Άντονι Χόπκινς τον πήρε.
Υπήρξε αλκοολικός, κακοποιητικός, υπήρξε δύσκολος, σιχαμένος, και βέβαια αυτοπεριοριστικός.
Όλοι οι άνθρωποι που είναι δέσμιοι του κακού παρελθόντος τους, του κακού εαυτού τους, είναι αυτοπεριοριστικοί.
Σήμερα, στα 80 φεύγα του, γράφει (εξαιρετική) μουσική, ζωγραφίζει εκπληκτικά, παίζει εκπληκτικότερα και πέφτει χαλαρός για ύπνο τη βραδιά που παίρνει ένα ακόμη Όσκαρ.
Ζει.
Άφησε πίσω τον εαυτό του και βρήκε τον εαυτό του.
Ίσως είναι και ο μόνος τρόπος.