ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ «Είναι μια απίστευτη ιστορία», είπε ο ίδιος ο Giannis χθες. Το είπε την ώρα που σύσσωμο το Μιλγουόκι χόρευε στους δρόμους και φώναζε το όνομά του εναλλάξ με το «MVP». Ηταν η ώρα που ο Giannis από την Νιγηρία, την Ελλάδα, και τα Σεπόλια ζούσε την στιγμή του προσωπικού του θριάμβου στην «πόλη του», όπως την λέει. Εκεί στο northwest, στην δυτική πλευρά της λίμνης Μίσιγκαν – όχι στην καλή, εκείνη του Σικάγο – και μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον αμερικανικό βωμό της παγκόσμιας «αριστείας» και της Αϊβι Λιγκ.
«Δουλέψαμε σκληρά», είπε «και τα καταφέραμε. Τρεις από εμάς είμαστε πλέον πρωταθλητές. Πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε σκληρά. Αν μας έλεγαν πριν από δέκα χρόνια πως οι τρεις μας θα ήμασταν πρωταθλητές δεν θα το πιστεύαμε. Ξέρω ότι η μητέρα μου και ο πατέρας μου είναι περήφανοι για εμάς».
Τόσο απλά – όσο απλά είχε πει και ότι «ο μόνος δρόμος είναι ο φραγμός στο εγώ και την έπαρση».
Ναι, είναι πράγματι μια απίστευτη ιστορία. Πρώτα απ’ όλα γιατί ξαναθυμηθήκαμε και ξαναγαπήσαμε τις μεγάλες βραδιές του μπάσκετ. Γιατί ξαναζήσαμε το πάθος της κερκίδας, του αγώνα και της νίκης. Γιατί το παραμύθι έχει νέο ήρωα, γιατί ο ΛεΜπρον, ο Κάρι και ο Μάτζικ Τζόνσον υποκλίθηκαν και κατέθεσαν τα διαπιστευτήριά τους, γιατί ο Νίκος Γκάλης του είπε ότι «είσαι ο κορυφαίος στον κόσμο». Γιατί ο Πο Γκασόλ έγραψε τα νέα στον Κόμπι Μπράιαντ και του είπε «he did it brother» – τα κατάφερε, αδερφέ…
Είναι απίστευτη ιστορία και για πολλά περισσότερα. Γιατί ο Γιάννης Αντετοκούμπο δεν είναι μόνο μεγάλος αθλητής, δεν είναι μόνο σταρ, είναι κι ωραίος άνθρωπος. Γιατί είναι μαχητής – δεν βάζει όριο στο που μπορεί να φτάσει, αλλά θυμάται πάντα από πού ξεκίνησε. Γιατί θυμάται κι εκείνους που έμειναν πίσω, γιατί την στιγμή της αποθέωσής του θυμήθηκε ότι η μαμά του πουλούσε πράγματα στους δρόμους. Γιατί μπορεί να ανοίγει σαμπάνιες μαζί με τον Θανάση και να υπογράφει συμβόλαιο 250 εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά να είναι ακόμη ο Γιάννης από τα Σεπόλια. Γιατί ξέρει που σταματάει το παιχνίδι και που αρχίζει η ζωή: Ηταν πέρσι, τέτοια εποχή, όταν οι Μπκας μπήκαν στην μάχη του blacklivematters και δεν κατέβηκαν να παίξουν σε αγώνα του NBA. «Αυτή η απόφαση είναι μεγαλύτερη από το μπάσκετ», είχε πει τότε.
Ναι, είναι απίστευτη κι ωραία ιστορία, γιατί είναι against all odds. Και είναι όλη δικιά του – του παιδιού της προσφυγικής οικογένειας που του έδωσε, εξ ανάγκης, την ελληνική ιθαγένεια ο πρωθυπουργός ο οποίος πριν είχε καταργήσει τον νόμο χορήγησης ιθαγένειας σε όλα τα παιδιά δεύτερης γενιάς μεταναστών.
Κι είναι ακόμη πιο ωραία ιστορία γιατί έσπασε την μιζέρια και τα αδιέξοδα μιας γενιάς. Είναι το δώρο του Γιάννη Αντετοκούμπο σε όλους τους πιτσιρικάδες – η απόδειξη και η ελπίδα ότι η «αριστεία» δεν απονέμεται με όρους κληρονομικού δικαίου αλλά, ενίοτε, κερδίζεται στο γήπεδο της ζωής.
Y.Γ: Τον λένε Giannis, και όχι Yannis. Ενδεχομένως είναι λιγότερο sic, αλλά έτσι του αρέσει…