anilikos Καλοκαιρινό βραδάκι στο μπαλκόνι. Τα γέλια ρέουν στα τριγύρω μπαλκόνια κι εγώ προσπαθώ να βρω προορισμούς για τα μπάνια του λαού γιορτάζοντας το 2% αύξηση στον κατώτατο μισθό.
Κάνω λίστες από πακτωλό δυνατοτήτων που μου προσφέρουν αυτά τα 50 λεπτά την ημέρα στην τσέπη μου. Και δεν ξέρω τι να πρωτοξοδέψω σε μια νυχτερινή έξοδο στο θέρετρο που θα πάω. Νιώθω δε ως άλλος Νας που βλέπει συναρτήσεις να ίπτανται μπροστά στα μάτια του ως παραίσθηση, με συνιστώσες τα 150 ευρώ του freepass, το 2% αύξηση και το zwan κονσέρβα που έχει πάει κι αυτό στα ύψη και θα μασουλάω κάτω από το δέντρο στην παραλία. Κατάχαμα.
Στο βάθος, εκεί δίπλα στις σημαδούρες ένα ταχύπλοο θα σέρνει από πίσω -βζιιιιν- την Ανάπτυξη που θα με χαιρετάει με κλαυσίγελο σαν τη Βλαχοπούλου στη γνωστή ελληνική ταινία.
Με έναν τρόμο στο βλέμμα καθώς όχι μόνο η αύξηση μισθού κατά 50 ολόκληρα λεπτά είναι για γέλια, αλλά και με δάκρυα καθώς φέρνει πιο κοντά στο όριο του αφορολόγητου τον μέσο χαμηλόμισθο εργαζόμενο.
Μέγας ιδρώς με περιλούζει αναλογιζόμενος τις αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης στο σούπερ μάρκετ και το ρεύμα που η τιμή του θα ίσα με το φεγγαράκι που δειλά εμφανίζεται πίως από την απέναντι πολυκατοικία.
Ευτυχώς το δικό μου “πόθεν έσχες” μπορεί εύκολα να το υπολογίσει κανείς. Αυτό του Πρωθυπουργού πιθανόν ούτε ο Νομπελίστας θα μπορούσε να το ορίσει.
Αναλογίζομαι μήπως το 2% τελικά ήταν παραφθορά του μεγαλύτερου διαμετρήματος 3. Που θα άρμοζε περισσότερο στην περίσταση.