ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Η απόγνωση και η οργή των πολιτών φουντώνει όσο περνούν οι μέρες και οι ώρες που οι φλόγες κατατρώγουν τη χώρα χωρίς το διαλυμένο πυροσβεστικό σώμα και ο αποδιοργανωμένος κρατικός μηχανισμός να μπορούν να ανταποκριθούν στην κρισιμότητα της κατάστασης.
Χιλιάδες πυροσβέστες και εθελοντές έχουν ριχτεί εδώ και πέντε ημέρες στη μάχη, με τη φυσική και πολιτική τους ηγεσία να μην μπορεί να συντονίσει ούτε την πρόληψη ούτε την αντιμετώπιση της φωτιάς ούτε τις επόμενες στιγμές των οριζόντιων εκκενώσεων.
Τα εναέρια και επίγεια μέσα φιγουράρουν μόνο στα πολύχρωμα γραφήματα, στο Facebook και το Instagram των VIP στελεχών της κυβέρνησης και όχι στα πεδία των μαχών, ενώ την ίδια στιγμή χιλιάδες πολίτες προσπαθούν να υπερασπιστούν τις ζωές και τις περιουσίες τους με ένα λάστιχο του κήπου.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να σβήσει όχι τις φωτιές, αλλά την αγανάκτηση της κοινωνίας επιστρατεύοντας τους λογιστικούς απολογισμούς Χαρδαλιά, εκατοντάδες bots και τρολ του διαδικτύου, επικοινωνιακά τερτίπια τύπου Σκέρτσου και βέβαια τα φιλικά κανάλια και τους πανελίστες τηλεπαρουσιαστές αλλά και συμμορίες παρακρατικών που επιχειρούν δια της βίας να φιμώσουν και να τρομοκρατήσουν τους πραγματικούς δημοσιογράφους, όπως αυτούς του Open, που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Να ενημερώσουν το κοινό. Να μεταφέρουν την φωνή του κόσμου. Να περιγράψουν όλα αυτά που πραγματικά συμβαίνουν και που όλοι οι υπόλοιποι προσπαθούν να κρύψουν.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ως πολιτειακός παράγοντας και όχι απλώς ως πρόεδρος κόμματος, πράττει σωστά και συνιστά στάση ευθύνης απευθύνοντας μήνυμα ενότητας των πολιτών απέναντι στον κοινό εχθρό, τα μέτωπα της φωτιάς. Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται καθημερινά και ενημερώνεται στις περιοχές που έχουν κατακαεί . Ομως αυτή είναι η μία πλευρά…
Η άλλη πλευρά, δηλαδή το κόμμα, τα στελέχη, οι οργανώσεις του δείχνουν να αδρανούν, χωρίς για μία ακόμη φορά να μπορούν να επιτελέσουν το ρόλο τους ως κόμμα εξουσίας: να ακούσουν τη φωνή της κοινωνίας, να συνομιλήσουν μαζί της, να δηλώνουν διαρκώς παρόντες στις περιοχές που πλήττονται, να διατυπώσουν εδώ και τώρα και τη δική τους ολοκληρωμένη πρόταση για την πολιτική προστασία, για την αντιμετώπιση της επόμενης ημέρας, για το δέον γενέσθαι…
Για όλα όσα θα εφαρμόσουν εάν και όποτε βρεθούν και πάλι στην εξουσία. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Γι αυτό και κινδυνεύουν άμεσα να ξεπεραστούν από ένα κοινωνικό ρεύμα οργής που θα “γεμίσει” το κενό, με κίνδυνο να στραφεί σε ανεπιθύμητες και επικίνδυνες για τη Δημοκρατία κατευθύνσεις, όπως είχε συμβεί την περίοδο 2012-2014 με τους νεοναζί που “συνόδευαν την γιαγιά στο ΑΤΜ”.
Η κυβέρνηση δεν κατανοεί μια τέτοια, πιθανή εξέλιξη όπως η στροφή μέρους της κοινωνίας στην άκρα δεξιά. Μπορεί μάλιστα να την επιθυμεί ως τελευταία “σανίδα σωτηρίας” της άσχετα αν στο τέλος καταπιεί και την ίδια. Αλλωστε πολλά στελέχη της προέρχονται από το χώρο της άκρας δεξιάς.
Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης -το ΚΙΝΑΛ, το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ25- θα πρέπει και να καταλάβουν και να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο στηρίζοντας την κοινωνία με τη διαρκή τους παρουσία και όχι μόνο μπροστά από κάμερες και μικρόφωνα. Οχι ψηφοθηρώντας αλλά προτείνοντας λύσεις.
Ο ρόλος της αντιπολίτευσης δεν είναι να νουθετεί την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό με συμβουλές του τύπου “όχι λόγια αλλά περισσότερες πράξεις” και “σηκώστε μανίκια και δουλέψτε”, όπως πολύ σωστά έχει επισημάνει ο Νίκος Κοτζιάς. Εάν πιστεύει ότι έχουμε μία επικίνδυνη κυβέρνηση, οφείλει μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και σκληρή κριτική αλλά και διατύπωση εναλλακτικών προτάσεων, να την ανατρέψει. Οσο πιο σύντομα γίνεται.
Η οργή του κόσμου τιμωρεί, όχι μόνο όσους συνειδητά ή λόγω ανικανότητας καταστρέφουν τη χώρα. Αλλά και όσους δεν στέκονται ως ασπίδα δίπλα του. Και όσους δεν μπορούν να αρθρώσουν εναλλακτική πρόταση. Και όσους δεν αντιπολιτεύονται σκληρά αλλά δίκαια και έγκαιρα.
Και το χειρότερο; Μέσα στην αγανάκτησή του ο κόσμος απέχει ελάχιστα από το να πιστέψει πως κυβέρνηση και αντιπολίτευση “τα έχουν κάνει πλακάκια” μεταξύ τους, να θεωρήσουν πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση διακυβέρνησης και πως όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
Μία λεπτή γραμμή χωρίζει τη “στάση ευθύνης” από τη συνενοχή!