ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Τους δημοσιογράφους του κρίνεις από τα γραπτά τους. Τους ηθοποιούς από την υποκριτική τους δεινότητα. Τους πολιτικούς από τις θέσεις, τα λόγια και τα έργα τους. Βεβαίως, όλους και για τη συνέπεια λόγων και πράξεων. Ολα τα δημόσια πρόσωπα, τα κρίνεις, αυτονόητα, και εάν υποπέσουν σε αδικήματα ή εγκληματικές πράξεις.
Η Αριστοτελία Πελώνη υπήρξε μία ικανή δημοσιογράφος και είχε διαπρέψει στο ρεπορτάζ που έκανε σε μεγάλες εφημερίδες εκπροσωπώντας μια σχετικά μικρή μερίδα νεότερων συντακτών που δεν υπέκυψαν στις σειρήνες της τηλοψίας και του σόου. Είχε και ουσία και μέτρο ανεξάρτητα εάν άρεσε ή δεν άρεσε σε μερίδα αναγνωστών, εάν συμφωνούσαν ή όχι με τις απόψεις της.
Οταν ανέλαβε θέση στο επικοινωνιακό επιτελείο και μετά ως αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος, θυμάμαι ότι είχα κάνει την ίδια σκέψη με εκείνη, πριν από πολλά χρόνια, όταν ο Θοδωρής Ρουσόπουλος αναλάμβανε κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή: “Γιατί ένας τόσο καλός δημοσιογράφος να “χαντακωθεί” μπαίνοντας στην πολιτική;”.
Φυσικά η απάντηση είναι υποκειμενική καθώς ο καθένας κάνει τις επιλογές μου με βάση αυτά που επιθυμεί, μπορεί ή νομίζει ότι μπορεί να προσφέρει σε μία κοινή, μικρή ή μεγάλη υπόθεση. Και ο Ρουσόπουλος προσέφερε στην παράταξη την οποία υπηρέτησε πολλά. Ισως μάλιστα και δυσανάλογα πολλά σε σχέση με πολλά από τα στελέχη της που ήταν γέννημα-θρέμμα. Πράγμα που δεν πρόλαβε να κάνει η Αριστοτελία Πελώνη λόγου του μικρού χρόνου που είχε στη διάθεσή της. Ισως το κάνει στο μέλλον. Ισως όχι, αν επιστρέψει στη δημοσιογραφία, εκεί όπου έχει αποδείξει την προσφορά της.
Εκείνο όμως που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι αφ’ ενός ο τρόπος απομάκρυνσής της, μία ημέρα αφού συντόνισε τη συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού αλλά κυρίως ο τρόπος αντιμετώπισής της από κάποιους “ηρακλειδείς” της κυβέρνησης από το δημοσιογραφικό χώρο αλλά και από τα Κοινωνικά Δίκτυα, με εκφράσεις όπως “αντιτουριστική”.
Δεν της αξίζει τέτοια αντιμετώπιση. Σε κανέναν δεν αξίζει η -εκ των έσω μάλιστα- απαξίωση εάν δεν έχει κάνει κάτι πραγματικά απαξιωτικό σε σχέση με το ρόλο που έχει κληθεί και αποδεχτεί να υπηρετήσει. Διότι άλλο η πολιτική κριτική που μπορούν να της κάνουν πολιτικοί αντίπαλοι ή και πρώην σύμμαχοι και άλλο το “στύψιμο” και το “πέταμα” σαν λεμονόκουπα.
Το ζήτημα δεν είναι βέβαια οι αστικοί τρόποι με τους οποίους θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται φίλοι κι εχθροί πέραν του πεδίου της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Το θέμα είναι σοβαρότερο καθώς σε μία ιστορική περίοδο που τα κόμματα -όχι μόνο η Νέα Δημοκρατία- αντιμετωπίζουν σοβαρή έλλειψη ικανών στελεχών, κινδυνεύουν να απαξιωθούν εντελώς ανακυκλώνοντας πρόσωπα είτε του “κομματικού σωλήνα” είτε κάνοντας μεταγραφές βετεράνων ή “αλεξιπτωτιστών” από παλαιά συστήματα εξουσίας και μικροσυστήματα συμφερόντων. Πράγμα που τα ενισχύει ίσως βραχυπρόθεσμα αλλά τα διαβρώνει μεσοπρόθεσμα σε ζητήματα πολιτικών αρχών και προγραμμάτων.
Τις συνέπειες του κανιβαλισμού αλλά και της χρήσης ανθρώπων ως “αναλώσιμων μίας χρήσης” από τις ηγετικές ομάδες δεν τις λούζεται μόνο η κάθε “Πελώνη”, σύντομα θα τις λουστούμε όλοι με μοναδική κερδισμένη -να το ξαναγράψουμε;- την Ακρα Δεξιά και την υποτιθέμενη “αντισυστημικότητα“.
ΥΓ1 : Ελπίζω να μην ισχύει η φήμη που θέλει την απομάκρυνση της Α. Πελώνη ουσιαστικά στο περιθώριο, να οφείλεται στο ότι “επέτρεψε” την ερώτηση της δημοσιογράφου Β. Σαμαρά, για την αξιοποίηση των αποτυχημένων, στο Μάτι, αρχηγών Αστυνομίας και Πυροσβεστικής από τον πρωθυπουργό.
ΥΓ2: Ελπίζω επίσης ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος να έχει την πολιτική γενναιότητα να ΜΗΝ σβήσει τις αναρτήσεις που έκανε προ ετών στα Κοινωνικά Δίκτυα αποκηρύσσοντας τα όσα τότε πίστευε και εξέφραζε πολιτικά.