NewsEdit Τι να γράψεις για τον Hugo Pratt που έφυγε, σαν σήμερα, στις 20 Αυγούστου του 1995 και το “παιδί” και alter ego του, Corto Maltese; Εχουν γραφτεί τόσα πολλά που το δικό σου κείμενο περισσεύει.
Γι’ αυτό επιλέξαμε ένα από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί στην ελληνική γλώσσα. Το “Ο φευγάτος φίλος μας Corto Maltese” του Γιώργου Κωνσταντινίδη που δημοσιεύτηκε πέρσι τον Μάιο στο Andro.gr .
“Corto Maltese. Ήρωας ρομαντικός, καπετάνιος χωρίς καράβι, ναυτικός ροκανισμένος από τη νοσταλγία. Το ίδιο κι ο δημιουργός του, ο Hugo Pratt, «ο θεράπων της ζωγραφικής λογοτεχνίας», μυθικός και άπιαστος, όπως και το δημιούργημά του. Πολλαπλασιάζοντας κατά βούληση το παιχνίδι των αντικατοπτρισμών και των βιογραφικών μυστηρίων.
Η λέξη «ψευδαίσθηση» στις ρομανικές γλώσσες είναι «illusion» και προέρχεται από το λατινικό «ludere», που σημαίνει «παίζω». Ανακεφαλαίωση: Ο ήρωάς μας γεννήθηκε στη Βαλέτα, το μεγάλο λιμάνι της Μάλτας. Ο πατέρας είναι από την Κορνουάλη και υπηρέτησε στο Βασιλικό Ναυτικό. Η μητέρα, μια τσιγγάνα από τη Σεβίλλη που γνώρισε στο Γιβραλτάρ. Ζεύγος που εγκαταστάθηκε στη συνέχεια στην Κίνα κατά τη διάρκεια της επανάστασης των Μπόξερς.
Ποιος ήρωάς μας; Ο Κόρτο Μαλτέζε ή ο Ούγκο Πρατ; Οι βιογραφίες μπλέκονται. Ο Ούγκο διαμαρτύρεται. Γιατί εκείνος είδε το φως το 1927 στη Βενετία. Γέννημα μιας οικογένειας ας πούμε ιταλο-αγγλικής. Φασίστες όλοι τους του κερατά. Αλλά, ευτυχώς για κείνον, υπήρχαν και μαύρα πρόβατα στο συρφετό. Ένας απαράδεκτος θείος π.χ., που του έμαθε να διαβάζει Στήβενσον, Σαίξπηρ, Κόλεριτζ, Ρίλκε, Μέλβιλ, Έρμαν Έσσε. Και μαζί, Μπάιρον, Ρεμπώ, Σαιντ-Εξυπερύ, Ντ’ Ανούντσιο και Ντος Πάσος. Όμως, το σημείο αναφοράς παρέμεινε πάντα γι’ αυτόν η Οδύσσεια του Ομήρου που ανακάλυψε στα 8 του χρόνια.
Ο Κόρτο Μαλτέζε είναι ένας φιλοσοφημένος τυχοδιώκτης με σκουλαρίκι στ’ αφτί, λιγομίλητος, μοναχικός κι ελεύθερος.
Το επεισόδιο της ζωής του που τον σημάδεψε είναι η διαμονή του στην Αιθιοπία κατά τη διάρκεια του πολέμου. «Ο πατέρας μου ήταν ο απεσταλμένος ενός οργανισμού που ονομαζόταν νέτα-σκέτα “Εκμετάλλευση του ιθαγενούς εργατικού δυναμικού”. Κάπως έτσι, έφηβος, βρέθηκε να φοράει τη στολή του στρατού του Μουσολίνι.
Μοντέλο του «Eau sauvage» του Dior. Εφ’ όρου ζωής θα κουβαλάει αυτό που θα αποκαλέσει «θλίψη της Αφρικής». Μια μελαγχολία που συνδέεται με κάτι το νεφελώδες και ανολοκλήρωτο. Τη μουσικούλα που θα συνοδέψει τον διάπλου του Κόρτο Μαλτέζε. Ενός ναυτικού γοητευτικού και γόη, καλλιεργημένου και τεμπέλη, θαρραλέου και αινιγματικού, νωχελικού και βίαιου συνάμα. Ενός φιλοσοφημένου τυχοδιώκτη με σκουλαρίκι στ’ αφτί και φαβορίτα, λιγομίλητου, μοναχικού κι ελεύθερου, που αρέσκεται ν’ αλλάζει κασκέτα. Μοναδικού. Ένα από τα ελάχιστα sex-symbols των κόμιξ. Δεν είναι ν’ απορείς που τον διάλεξαν για μοντέλο του «Eau sauvage» του Dior.
Η Απελευθέρωση θα τον βρει ντυμένο στα χρώματα των Yankees. Τότε που είχε ανακαλύψει τα αμερικανικά κόμιξ, τον Eisner, τον Caniff… Το 1950, την κάνει για Αργεντινή, μαζί με τον Battaglia, για να ανακαλύψει τους Νοτιοαμερικανούς εικονογράφους: τον Salinas, τους αδελφούς del Castillo και, κυρίως, τον σεναριογράφο Oesterheld. Θαυμάζει το μαγικό ρεαλισμό, αλλά κυρίως αγαπάει τον Μπόρχες: λατρεία για τις βιβλιοθήκες και τους χάρτες, μύηση στον αποκρυφισμό και την καββάλα.
Και μετά έρχεται ο Κόρτο Μαλτέζε –υπολογίστε γύρω στο ’67- με το μοναδικό Η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας. Ένας θρίαμβος. Με το καλημέρα σας, η τελειότητα και η απογείωση ενός στυλ. Η διαισθητική δημιουργία ενός ήρωα απόλυτα ριζωμένου στην εποχή του και ταυτόχρονα βαφτισιμιού του Στήβενσον, του Λόντον, του Κόνραντ. 25 χρόνια περιπλάνησης σε θάλασσες, ερήμους, στέπες και ζούγκλες. 12 άλμπουμ και καμιά 30αριά ιστορίες, από την Ιρλανδία και τον πόλεμο της ανεξαρτησίας στη Ρωσία κι από το Μπουένος Άιρες στο νησί του Πάσχα.
Η τεχνική «Κόρτο», μια διαδοχή σιωπηλών πλάνων και χειμάρρων δράσης (ya-too.com)
Είναι υπέροχος αυτός ο Κόρτο. Μια απίστευτη οικονομία στη γραμμή, η βιαιότητα της σκίασης και του τρόπου να παίζεις μαζί της για να δώσεις όγκο, η αδιαφορία για τους κανόνες της σελιδοποίησης και του format ή τις επιταγές της ηθικής. Μαζί μια εκπληκτική αφηγηματική ικανότητα. Ένα «Νησί των θησαυρών», αλλά και μια θεωρία της λογοτεχνίας. Συν τη μαεστρία των διαλόγων του, μικρά διαμάντια ειρωνείας, μεταφυσικής χλεύης και λαγαρής ποίησης.
«Ο Κόρτο δεν μπορεί να πεθάνει. Μπορεί να εξαφανιστεί, αλλά δεν είναι το ίδιο», έλεγε ο Πρατ.
Η τεχνική «Κόρτο», μια διαδοχή σιωπηλών πλάνων και χειμάρρων δράσης, η πυκνότητα των άφωνων κραυγών, είναι μια παιδική χαρά λογοτεχνικών αναφορών. Μαζί με τον Τζακ Λόντον και τον Ρασπούτιν στο Πορτ Άρθουρ. Με καπετάνιο τον Τζόζεφ Κόνραντ στη γέφυρα του «Όσμπορν». Παρέα με το Τζέιμς Τζόις, το 1909, στους οίκους ανoχής της Τεργέστης. Κι ο Αμερικανός νοσοκόμος μαζί με τον οποίο αναζήτησε το θησαυρό του βασιλιά του Μαυροβουνίου φέρεται να ήταν ο Χέμινγουεϊ…
Ένας μανιώδης της λογοτεχνίας ο Ούγκο Πρατ, ο οποίος διεκδικούσε δικαίως για τον εαυτό του, ώσπου να πεθάνει το 1995, την ιδιότητα του συγγραφέα. Όχι μόνο γιατί έγραψε και μυθιστορήματα, αλλά κυρίως για τον Κόρτο. Υποστηρίζοντας μια λογοτεχνία των ανοιχτών οριζόντων, περιπετειώδη, ταξιδιάρικη. Στο κάτω-κάτω, «η περιπέτεια δεν βρίσκεται στην καρδιά της αφήγησης;» αναρωτιόταν, περιτριγυρισμένος από τα 40.000 βιβλία του σπιτιού του στο Grandvaux της Ελβετίας.
Κι έλεγε προφητικά: «Ο Κόρτο δεν μπορεί να πεθάνει. Μπορεί να εξαφανιστεί, αλλά δεν είναι το ίδιο». Γι’ αυτό και πριν από 5 χρόνια, οι εκδ. Casterman ανέθεσαν στους Ισπανούς Rubén Pellejero και Juan Diaz Canales να δώσουν συνέχεια στη saga. Έχουν ήδη υπογράψει 3 άλμπουμ με επιτυχία. Για πρώτη φορά στην ιστορία, ο Μαλτέζος κανάγιας μας εμφανίζεται οπλισμένος, με κατακόκκινο μαντήλι στο λαιμό και πορτοκαλί γιλέκο. Μόνο το κασκέτο και το άσπρο παντελόνι παραμένουν ευλαβικά στη θέση τους. Αλλά, ακόμα και τώρα ο Κόρτο Μαλτέζε θ’ ανεβαίνει στο καράβι για να αριβάρει στο Παραμαρίμπο. Πώς αλλιώς;
Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/corto-maltese/ ]