ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΣΕΡΕΜΕΓΚΛΗΣ Σε μια υπόθεση εργασίας αν κάποιος στοιχημάτιζε για την ταχύτητα αντίδρασης και οργάνωσης της έκφρασης της αντίθεσης, μερίδας ανθρώπων που θίγονται από κυβερνητικές ή μη κυβερνητικές πρακτικές και έβαζε τα χρήματα του στα κόμματα, το βέβαιο είναι πως θα τα έχανε. Αν πάλι στοιχημάτιζε στην δύναμη του διαδικτύου, την δυναμική της αυτοοργάνωσης και την έκφραση αλληλεγγύης θα έσπαγε τα ταμεία πανηγυρικά.
Φάνηκε αυτό πολλές φορές τα τελευταία δύο χρόνια, όπου ξεμπροστιάστηκαν κυβερνητικές επιλογές και πράξεις ( βλέπε voucher), συναλλαγές αναθέσεων ή και διορισμοί ακατάλληλων βαπτισμένων στην επικοινωνιακή κολυμπήθρα της αριστείας.
Τις βραδυκίνητες γραφειοκρατικές πυραμίδες , -λέγε, κόμματα-, μέχρι να σηκώσουν το ένα πόδι η προπαγάνδα τους πατούσε το άλλο και τις κάρφωνε στο έδαφος, σε πλείστες όσες υποθέσεις. Συνήθως περί άλλων τύρβαζαν μεσαιοστελέχη και μεγαλοσχήμονες κομματικές προσωπικότητες, όταν η κοινωνία ή μερίδα της, είχε ήδη σηκώσει τα θέματα και τα έκανε viral. Για να ακολουθήσουν οι κομματικοί μηχανισμοί να σταθούν δίπλα στους αδικημένους, θιγμένους, τρομοκρατημένους ή και εξαπατημένους πολίτες, μέσω ανακοινώσεων και λοιπών πολιτικών λιβελογραφημάτων.
Αναρωτιέται κανείς, τι ακριβώς προσφέρουν οι ανακοινώσεις γραφείων τύπου και το γαζί αντιπολιτευτικών δηλώσεων, όταν τα άλογα χώρισαν από το κάρο και βρίσκονται ήδη δύο στροφές μπροστά!!
Κάτι δεν πάει καλά, αυτό είναι βέβαιο. Πως ορίζεται όμως αυτό το κάτι και ποιος είναι σε θέση να το αναγνωρίσει ως υπαρκτό πρόβλημα; Να κάνει δηλαδή εκείνη την αυστηρή αυτοκριτική με διάθεση να διορθώσει τα κακώς κείμενα και όχι για τα μάτια και τα αυτιά του συντροφικού κόσμου. Για παραέξω, εκτός κομματικού περιβάλλοντος, ούτε να το συζητάμε καθόλου. Τα έργα αυτά δεν παίζουν κι αν παίζουν δεν κόβουν εισιτήρια.
Για του λόγου το αληθές, ας τολμήσουν κάποιοι να αναλύσουν την υπόθεση της ηλεκτρονικής πλατφόρμας διανομής φαγητού και να τοποθετήσει την αντίδραση των κομματικών μηχανισμών σε παράγοντα και συνθήκη χρόνου. Αν θεωρητικά κάποιοι το πήραν χαμπάρι νωρίς, μέχρι να κινήσουν τις γνωστές διαδικασίες, να οργανώσουν και να αντιδράσουν συντεταγμένα και μαζικά, οι περίπου 150 άνθρωποι ή θα είχαν υπογράψει την θανατική επαγγελματική τους καταδίκη ή θα έτρεχαν στον Ο.Α.Ε.Δ προς ανεύρεση νέας θέσης εργασίας.
Όταν μέσα σε χρόνο ντε τε, το διαδίκτυο, οι χρήστες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι πελάτες μέσω εφαρμογής είχαν οδηγήσει την εν λόγω γαλέρα σε αναδίπλωση και μερική οπισθοχώρηση. Η σύγκριση θα μπορούσε να είναι με ταχύτητα κάρβουνο ή με ταχύτητα εξάπλωσης του φωτός. Για αυτό είναι και ανυπόστατη πιθανή τέτοια σύγκριση.
Ο προβληματισμός όμως που γεννιέται από όλη αυτή την ιστορία; Δεν είναι υπαρκτός; Δεν θα πρέπει να απασχολήσει ινστρούκτουρες και κομισάριους; Δεν θα πρέπει να τεθεί σε ευρεία συζήτηση για το πως και το γιατί;
Μήπως κάποιοι πιστεύουν πως μπήκαν στην νέα εποχή, επειδή κάνουν αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα; Μήπως βαυκαλίζονται γιατί μαζεύουν τσουβαλάτες ευαρέσκειες ( like), καρδούλες και σκυλάκια, νομίζοντας πως έπιασαν τον παπά από τα γνωστά σημεία; Ή στην τελική έχουν άποψη δουλεμένη από κάτω και βγαλμένη από την επαφή με την πραγματική ζωή πραγματικών ανθρώπων;
Αν είναι έτσι, πάσο και προχωράμε, έλα όμως που δεν είναι και η απόδειξη χτυπάει την ecampana, εκκωφαντικά.
Αυτιά να την ακούσουν είναι άγνωστο αν υπάρχουν !!!
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook