ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι κέρδισαν αλλά ουδείς θριάμβευσε, οι Χριστιανοδημοκράτες ηττήθηκαν με την χειρότερη επίδοση της ιστορίας τους και η Αριστερά καταποντίστηκε, οι Φιλελεύθεροι και οι ακροδεξιοί (AfD) συγκράτησαν δυνάμεις αλλά δεν πήραν πόντους ενίσχυσης του ρόλου τους: Η μετάβαση της Γερμανίας στην μετά – Μέρκελ εποχή δεν έχει συναρπαστικά πολιτικά στοιχεία, δεν έχει ηγέτες που να γοητεύουν και ίσως έχει περισσότερους χαμένους παρά κερδισμένους.
Εχει όμως κι ένα τέλος εποχής, εκείνο της πολιτικής ηγεμονίας του συντηρητικού CDU επί 16 χρόνια, όπως έχει και χρήσιμα μηνύματα και συμπεράσματα – προς ανάλυση και προβληματισμό ενδεχομένως και στην ημεδαπή.
Το πρώτο μήνυμα είναι πως οι Γερμανοί ψήφισαν αλλαγή αλλά δεν ρίσκαραν: Εδωσαν το προβάδισμα στον δρόμο προς την καγκελαρία στον Ολαφ Σολτς του SPD – μια ήρεμη δύναμη της συντηρητικής σοσιαλδημοκρατίας που έκανε προεκλογική εκστρατεία ως το κεντροαριστερό ισοδύναμο της Μέρκελ. Του βγήκε, βοηθούσης τόσο της ίδιας της Μέρκελ που έλαμψε δια της απουσίας της από την καμπάνια του CDU, όσο και – κυρίως – της παρουσίας του βασικού αντιπάλου του Αρμιν Λάσετ. Ο Λάσετ έκανε ό,τι μπορούσε για επιβεβαιώσει το περιορισμένο πολιτικό του μέγεθος και προσγείωσε το κόμμα του Αντενάουερ και του Κολ στο χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας του. Με την Μέρκελ στο απόγειό της, το 2013, το CDU είχε πάρει 41,5%. Χθες, το CDU του Λάσετ δεν έπιασε ούτε το 25%, έχασε 51 έδρες στην Βουλή, και ειδικά στις ηλικίες κάτω των 30 ετών το ποσοστό του ήταν 11%.
Άλλες 29 έδρες έχασε το αριστερό Die Linke, που χθες την νύχτα έζησε θρίλερ ανάλογο του ελληνικού Συνασπισμού του 1993. Η ριζοσπαστικοποίηση δεν βρήκε ακροατήριο και η διαρροή ψηφοφόρων προς το SPD ήταν εκείνη που έφερε την ανατροπή υπέρ του Σολτς.
Με επιπλέον 52 και 48 έδρες αντίστοιχα στην νέα Βουλή οι σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι είναι εκείνοι που καθορίζουν από σήμερα το παιχνίδι. Τα πολιτικά στοιχήματα, πλην θεαματικής ανατροπής, δείχνουν ως πιθανότερο σενάριο κυβέρνηση «Φωτεινού Σηματοδότη» – Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Φιλελεύθερων.
Δεν θα είναι εύκολο εγχείρημα: Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι συμφωνούν σε αυξήσεις μισθών, φορολόγηση των πλουσίων και επιδότηση της στέγης. Διαφωνούν κάθετα στην ενεργειακή πολιτική, οι Πράσινοι αποκηρύσσουν τον Nord Stream 2 – την ώρα που η Ευρώπη στεγνώνει από φυσικό αέριο – και αποτελεί ερώτημα πόσο πιο προωθημένα θα βγουν από τον (συντηρητικό εδώ) Ολαφ Σολτς στο θέμα του χρέους και των δημοσιονομικών κανόνων. Επ’ αυτού, σε καλβινιστική προσέγγιση παραμένουν και οι Φιλελεύθεροι, οι οποίοι επιπλέον δεν θέλουν ούτε να ακούν για αύξηση φόρων και απορρίπτουν συλλήβδην το «green identity» ως πολιτικό μοντέλο.
Οι πληροφορίες από το Βερολίνο λένε επίσης πως στο παζάρι που ήδη είχε ξεκινήσει προεκλογικά, το ισχυρό σενάριο είναι να πάρει το υπουργείο Εξωτερικών η Ανναλένα Μπέρμποκ των Πρασίνων και το υπουργείο Οικονομικών ο Κρίστιαν Λίντνερ, επικεφαλής των Φιλελεύθερων.
Το πρώτο μπορεί να ακουστεί ευχάριστα στην Ελλάδα καθώς οι Πράσινοι έχουν πάγιες σκληρές θέσεις έναντι της Τουρκίας. Το δεύτερο μπορεί να προσγειώσει την γερμανική πολιτική αλλαγή σε μηδενική αξία, καθότι ο Λίντνερ είναι ταγμένος στην σχολή Σόιμπλε: Υπέρμαχος της δημοσιονομικής πειθαρχίας, με πολιτική αλλεργία σε οποιαδήποτε συζήτηση περί αμοιβαιοποίησης των χρεών και με σταθερή δυσανεξία στα ελλείμματα του ευρωπαϊκού Νότου…