ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Ο Αδωνις Γεωργιάδης τα είπε, και τα έκανε, σχεδόν όλα χθες στην Βουλή. Είπε τον Τσίπρα «αγράμματο», φώναξε ότι «δεν ξέρει να διαβάζει», τσίριξε ότι «δεν καταλαβαίνει να ξεχωρίσει τις επενδύσεις από τα λειτουργικά κέρδη της ΔΕΗ». Ούρλιαξε επίσης ότι «με την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ μπήκε η ΔΕΗ στο Υπερταμείο» για να «πωληθεί το 17% της επιχείρησης και να πάει στο δημόσιο χρέος», και ξαναφώναξε, εν κατακλείδει, απευθυνόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ: «Αφήστε λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα».
Στο δια ταύτα, και κατά το αφήγημα του υπουργού Ανάπτυξης, ο Τσίπρας, εκτός από αγράμματος δεν θυμάται και ούτε που βάζει την υπογραφή του, ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε την ΔΕΗ στο Υπερταμείο για να την ξεπουλήσει, και τώρα η ΝΔ έρχεται να την διασώσει φέρνοντας ορδές θεσμικών επενδυτών και ζεστό χρήμα στα ταμεία της. Διότι, όπως επίσης τσίριξε ο Αδωνις – νωρίτερα στο Open – «ο Τσίπρας ήταν ο αγαπημένος της κυρίας Μέρκελ, και όχι ο Σαμαράς. Ο Σαμαράς δεν έκανε τα χατίρια της Μέρκελ. Ο Σαμαράς ως πρωθυπουργός είπε όχι στην Μέρκελ για το Υπερταμείο. Αυτά που δεν έδωσε ο κ. Σαμαράς τα έδωσε ο κ. Τσίπρας».
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Ευκλείδης Τσακαλώτος απαξίωσε να απαντήσει στον υπουργό Ανάπτυξης. Είπε ότι δεν απαντά στον κ. Γεωργιάδη και τους χαρακτηρισμούς του για τον πρώην πρωθυπουργό και ζήτησε «προστασία» από το προεδρείο της Βουλής.
Θεσμική στάση, καίτοι θα μπορούσε – εξίσου θεσμικά – να συνοδευτεί από μια μικρή υπενθύμιση: Την υπενθύμιση της μικρής, πικρής ιστορίας του Υπερταμείου και του ηρωϊκού «όχι» Σαμαρά απέναντι στην Μέρκελ. Και τον Σόιμπλε.
Αυτή η ιστορία, λοιπόν, λέει ότι όλα ξεκίνησαν κάπου στα τέλη του 2013. Τότε, και εν μέσω των ατέρμονων διαπραγματεύσεων για το ελληνικό χρέος, οι Φινλναδοί – ως «λαγοί» του συστήματος Σόιμπλε – είχαν την έμπνευση και την πρόταση να μεταφερθούν τα κρατικά ακίνητα και επιχειρήσεις της Ελλάδας σε μια εταιρεία holding, σε ένα fund, με έδρα το Λουξεμβούργο και να κρατηθούν ως εγγύηση για νέα δάνεια προς την Αθήνα.
Την πρόταση – την οποία είχαν αποκαλύψει τότε οι Financial Times και το Reuters – «αγκάλιασε» το Βερολίνο, η Μέρκελ την έβαλε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την κυβέρνηση Σαμαρά, και προς τα τέλη του 2014 το σχέδιο εξελίχθηκε: Η Ελλάδα θα μετέφερε περιουσιακά στοιχεία αξίας 50 δις ευρώ σε ένα Επενδυτικό Ταμείο με έδρα το Λουξεμβούργο, θα συμμετείχαν σε αυτό μεταξύ άλλων ελληνικές και γερμανικές τράπεζες, θα είχε έλληνα μάνατζερ –αυστηρά τεχνοκράτη – και οι μετοχές που θα κατείχε το ΤΑΙΠΕΔ θα βρίσκονταν υπό την επιτήρηση «τρίτου μέρους». Αφού, δε, το fund θα είχε έδρα το Λουξεμβούργο, θα λειτουργούσε και υπό την νομοθεσία του Λουξεμβούργου.
Κοινώς, στο fund του Λουξεμβούργου θα έμπαιναν ως ενέχυρο δανεισμού τα «ασημικά» της χώρας και, εάν η Ελλάδα αδυνατούσε να αποπληρώσει τα δάνεια, το Ταμείο – υπό την επιτήρηση του «τρίτου μέρους» – θα τα εκποιούσε για να πληρωθούν τα χρέη.
Όταν ωρίμασαν και οι τελευταίες λεπτομέρειες αποφασίστηκε να μπει μέτοχος στο Ταμείο και η γερμανική επενδυτική τράπεζα KfW, το fund απέκτησε όνομα και βαφτίστηκε «IFG-Greek SME Finance S.A», και υπογράφηκε και σχετικό μνημόνιο συνεργασίας.
Στο φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως αρ. 3234 με ημερομηνία 2 Δεκεμβρίου 2014, αναφέρεται ότι το Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο, με αριθμό μητρώου Β 186984, έχει την έδρα του στο Λουξεμβούργο.
Λίγες ημέρες μετά, παραμονές Χριστουγέννων και παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, το τότε υπουργείο Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας διευκρίνιζε με ανακοίνωσή του πως η Ελληνική Δημοκρατία θα συμμετείχε στο fund του Λουξεμβούργου «ως χρηματοδότης και δε θα διαθέτει την πλειοψηφία στο Διοικητικό Συμβούλιο ή την άσκηση της διαχείρισης».
«Το IfG», ανέφερε η ίδια ανακοίνωση, «θα διοικείται από επαγγελματικό management διεθνούς εμβέλειας που θα επιλεγεί από τους μετόχους του κατά τις προβλέψεις του Καταστατικού του, μετά από διαφανή διαδικασία επιλογής, με βάση τις αρχές της εταιρικής διακυβέρνησης και την ευρωπαϊκή νομοθεσία για τους διαχειριστές κεφαλαίων».
Αυτό ακριβώς ήταν το «όχι» Σαμαρά στην Μέρκελ και, η προίκα που άφησε στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα, μαζί με τα στεγνά δημόσια ταμεία και το κλειδί του Μαξίμου κάτω από το χαλάκι.
Είναι η ίδια προίκα που έμεινε παρακαταθήκη και στο περίφημο έγγραφο Σόιμπλε στην διαπραγμάτευση του Ιουλίου του 2015. Την νύχτα της 13ης Ιουλίου, η δημιουργία του fund του Λουξεμβούργου, μαζί με τα νέα μέτρα λιτότητας, μπήκε στο τραπέζι ως ένας από τους απαράβατους γερμανικούς όρους για να υπογράψει η Ελλάδα νέο Μνημόνιο και να πάρει νέα δάνεια. Η εναλλακτική ήταν το πενταετές Grexit.
Ηταν ο όρος που αρνείτο να αποδεχθεί ο Αλέξης Τσίπρας και απείλησε να οδηγήσει την γνωστή διαπραγμάτευση των 17 ωρών σε αδιέξοδο. Εκεί ακριβώς έγινε η κρίσιμη παρέμβαση από τον Φρανσουά Ολάντ, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας πρότεινε αντί της δημιουργίας του fund να δημιουργηθεί το γνωστό μας πια – αμιγώς ελληνικής κυριότητας – Υπερταμείο, και η Μέρκελ αγόρασε τον συμβιβασμό.
Κι από τότε, μάλλον δεν έχει σταματήσει να την κατατρέχει η ηρωϊκή αντίσταση Σαμαρά. Μαζί με τις τσιρίδες του Αδωνι…