Newsroom Team Αναζητήσαμε προσεκτικά στο σάϊτ του Μερα25 κάποια ανακοίνωση σχετικά με τις δηλώσεις του πρώην υπηρεσιακού πρωθυπουργού και αντιπροέδρου της σημερινής κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμένου σχετικά με το σχέδιο που είχε προετοιμαστεί το 2012 για κλείσιμο των τραπεζών (capital controls επί τα χείρω) εάν δεν προέκυπτε “καθαρό αποτέλεσμα” -αλήθεια τι θα συνιστούσε μη καθαρό αποτέλεσμα;- στις εκλογές του Μαϊου και του Ιουνίου της ίδιας χρονιάς.
Εντοπίσαμε σε περίοπτες θέσεις την ανακοίνωση με τίτλο “Νέα αρχή με τη Μέρκελ;”, με αφορμή τον “ύμνο” -όπως αναφέρεται- του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για την αποχώρηση της Άγκελα Μέρκελ από την γερμανική και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, και φυσικά το άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη (στο news247.gr) –“Άκου Αλέξη”– με το οποίο ο επικεφαλής του κόμματος κόβει κάθε πιθανότητα συμμετοχής σε μια μετεκλογική προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας, όπως επισταμένα προβάλλει εδώ και καιρό ο Αλέξης Τσίπρας.
Μέχρις ώρας, ούτε λέξη για την αποκαλυπτική ομολογία του τότε υπηρεσιακού πρωθυπουργού, αν και ευλόγως θα ανέμενε κανείς τους παιάνες Βαρουφάκη για τις προθέσεις της κυβέρνησης Παπαδήμου (και των ισχυρών κομμάτων της εποχής) και τον εκβιασμό των δανειστών, περίπου τρία χρόνια πριν του αποδοθεί εκείνο το “Αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες”. Ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του; Θα ήταν χρυσή ευκαιρία να αναφωνήσει “δικαιώθηκα”, και να προβάλει την παραδοχή ως απόδειξη πως δεν ήταν εκείνος που αποφάσισε τα capital controls αλλά πως είχαν εκβιαστικά και μεθοδευμένα προετοιμαστεί πολύ πριν την δική του (κραυγαλέα αποτυχημένη) προσπάθεια ρήξης με την τρόϊκα.
Αντ’ αυτού αιδήμων σιωπή. Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει επιλέξει εδώ και καιρό έναν διμέτωπο αγώνα κατά της κυβέρνησης και προσωπικά κατά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αν και σε αυτές τις περιπτώσεις εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως όταν είσαι κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με μια ισοπαλία (επίκαιρος ο όρος) βολική προς τους κυβερνώντες.
Ο επικεφαλής του Μερα25 δέχεται μονίμως τα κυβερνητικά πυρά για την καταστροφή του 2015 αλλά εκείνος δείχνει πως περισσότερο τον ενδιαφέρει να ξεκαθαρίσει τους πολιτικούς και προσωπικούς λογαριασμούς του με τον Τσίπρα.
Το να κρατήσει σαφείς αποστάσεις από την πρόταση του τελευταίου περί προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας είναι και λογικό και αναμενόμενο. Αποτελεί αντανακλαστικό πολιτικής επιβίωσης, καθώς η προσχώρηση σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα αποτελούσε πολιτική αυτοκτονία προεκλογικά (το κάνει, άλλωστε, και το ΚΙΝ.ΑΛ). Δεν κάνει, όμως, το απλό: να υψώνει τους αντιπολιτευτικούς τόνους και να τονίζει την πολιτική αυτονομία του έναντι όλων, αφήνοντας τους (μετεκλογικούς) καιρούς να δείξουν προς ποια κατεύθυνση κινείται το ρεύμα, αλλά εισέρχεται στο ημίφως μιας βεντέτας με τον Τσίπρα, δίνει προσωπικούς τόνους στην αντιπαράθεση και καίει τις γέφυρες.
Ακόμα κι αυτό, ωστόσο, θα είχε νόημα εάν του απέδιδε δημοσκοπικά οφέλη. Στην τελευταία δημοσκόπηση της MRB (αλλά και σχεδόν σε όλες τις υπόλοιπες) το Μερα25 κινείται στο όριο του 3% (στις εκλογές του Ιουλίου του 2019 είχε συγκεντρώσει 3,44%), και ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει πως θα είναι και στην επόμενη Βουλή. Η απλή αναλογική λογικά τον ευνοεί -όπως όλα τα μικρότερα κόμματα-, εφόσον, όμως, δεν σχηματιστεί κυβέρνηση και η χώρα οδηγηθεί σε δεύτερη κάλπη με το νέο εκλογικό σύστημα και υπό συνθήκες ακραίας πόλωσης, η εκπροσώπησή του στη νέα Βουλή είναι εξαιρετικά αμφίβολη. Ίσως επιθυμεί να πέσει μαχόμενος…
Είτε το πιστεύει, είτε όχι η εκλογική βάση του κόμματός του προέρχεται ως επί το πλείστον από πρώην ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που δυσφορούν για την εγκατάλειψη της -συχνά ανεδαφικής- ριζοσπαστικότητάς του. Αρκετοί εξ αυτών ανήκουν στις νεότερες ηλικίες. Ενδεχομένως προσδοκά πως η σταδιακή μετατόπιση του Τσίπρα προς την κεντροαριστερά ανοίγει περισσότερο αυτό τον χώρο. Οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν ακόμα κάτι τέτοιο, το δε προηγούμενο με την Πλεύση Ελευθερίας, την ΛΑΕ και την (έμπειρη) ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα έπρεπε να έχουν σημάνει συναγερμό.
Καίγοντας, λοιπόν, τις γέφυρες και δίνοντας χροιά “μίσους” στην σύγκρουση με τον Τσίπρα ίσως αποτελεί μια πολιτικά και εκλογικά μοιραία πράξη. Δηλαδή, σε συνθήκες πόλωσης, όταν θα μπει επιτακτικά το δίλημμα “αυτοδυναμία Μητσοτάκη ή προοδευτική διακυβέρνηση”, πολλοί από τους ψηφοφόρους του (που δεν διέπονται δα και από την ίδια απαρέσκεια για τον ΣΥΡΙΖΑ) θα προτιμήσουν, πιθανώς, την δεύτερη επιλογή.
Διότι, όπως έλεγε και ο Σόλων,“όσον εν πολέμω σίδηρος δύναται, τοσούτον εν πολιτεία λόγος ευ έχων ισχύει” ( Όση αξία έχει στον πόλεμο το σίδερο (=τα όπλα) τόση ισχύ έχει στην πολιτική η καλή ομιλία – εν προκειμένω η σύνεση και η οξυδέρκεια).
Φωτό από συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη στο ICON της El Pais