ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Η Ελληνική Δημοκρατία της Ελλάδας (;) (Hellenic Republic of Greece), σύμφωνα με τη απόδοση του ονόματος της Ελλάδας από το State Department στην επιστολή που απέστειλε ο Αμερικάνος Υπουργός Εξωτερικών στον Έλληνα Πρωθυπουργό, υπέγραψε τις τελευταίες τρεις εβδομάδες δυο αμυντικές συνεργασίες. Μια με τη Γαλλία και μια ανανεωμένη με τις ΗΠΑ.
Δυο συμφωνίες που πανηγυρίστηκαν δεόντως από την ελληνική κυβέρνηση και χύθηκαν τόνοι από μελάνι για να γραφούν χιλιάδες σελίδες για το πόσο σημαντικές είναι αυτές οι συμφωνίες για την αμυντική ενίσχυση και θωράκιση της χώρας από οποιαδήποτε επιβουλή.
Και τι δεν ακούστηκε αυτές τις μέρες από δημοσίως γράφοντες για τις συμφωνίες. Ας μην μιλήσουμε για τις διαρροές τόσο από το Μέγαρο Μαξίμου όσο και από το Υπουργείο Εξωτερικών. Ακόμα και ο Μινχάουζεν θα κοκκίνιζε.
Όμως πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, το αφήγημα καταρρέει ξεκινώντας από τη Γαλλική πρωτεύουσα και το Υπουργείο Άμυνας, όπου με δήλωση του στο Euractiv, τονίζει ότι η ρήτρα αμοιβαίας βοήθειας και συνδρομής αφορά την επικράτεια των δύο χωρών και δεν συμπεριλαμβάνει την ΑΟΖ.
Ουαί κι αλίμονο για την κυβέρνηση που δεν μπόρεσε να χαρεί αυτή την τεράστια επιτυχία, που εξαγόρασε, λίγο ακριβά είναι η αλήθεια, με 10 δισ. ευρώ.
Δεν πετάω στον κάλαθο των αχρήστων την ελληνογαλλική συμφωνία. Είναι μια αναγκαία συνεργασία, η οποία όμως τόσο στον καταστατικό χάρτη των ΗΕ, όσο και σε άρθρα συνδρομής προς τις συμμαχικές χώρες του ΝΑΤΟ αναφέρονται σε αντίστοιχα άρθρα της συμφωνίας. Κοινώς είναι μια διμερής συμφωνία, πανομοιότυπη με όσες έχουμε υπογράψει σε διεθνείς οργανισμούς.
Κοιτάζοντας την ανανέωση της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας, θα προσπεράσω την προχειρότητα που επέδειξαν και οι δυο πλευρές με την αναγραφή στην επιστολή Μπλίνκεν προς τον Πρωθυπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας της Ελλάδας.
Θα μείνω όμως στο ότι δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες ουσιαστικές διαφορές με τις προηγούμενες.
Πρώτον η συμφωνία γίνεται επ’ αόριστον. Δηλαδή, η Ελλάδα εγκλωβίζεται στην συμφωνία αυτή χωρίς να μπορεί, αν δεν το επιθυμούν οι ΗΠΑ, να διαφοροποιήσει σημεία της.
Δεύτερον και πολύ σημαντικό είναι ότι για πρώτη φορά γίνεται αναφορά για το Κοσσυφοπέδιο, στη συμφωνία, καθώς αναφέρει ότι «τόσο η Ελλάδα όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να υποστηρίζουν σθεναρά την ευρωατλαντική ολοκλήρωση των Δυτικών Βαλκανίων, συμπεριλαμβανομένου του Κοσσυφοπεδίου, και τονίζουν τη σημασία της επείγουσας έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων μεταξύ της ΕΕ και της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας σύμφωνα με τους όρους που έχουν τεθεί».
Προτροπή ή ειλημμένη απόφαση για αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου από την Ελλάδα;
Ο χρόνος θα δείξει, αν και οι φήμες από την Πρίστινα έχουν φουντώσει ότι σύντομα επίκειται αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου από την Ελληνική Κυβέρνηση. Κάτι βέβαια που δεν έχει επιβεβαιώσει η ελληνική πλευρά, που μιλά μόνο για αναβάθμιση των διμερών σχέσεων.
Όσον αφορά το Διεθνές Δίκαιο που γίνεται αναφορά στη συμφωνία, εδώ υπάρχει ένα ζήτημα που δεν το δίνουμε ιδιαίτερη σημασία και αφορά τη ασυμφωνία των 6 ναυτικών μιλίων των χωρικών μας υδάτων με τα 10 ναυτικά μίλια του εναέριου χώρου μας στο Αιγαίο.
Αν η ελληνική πλευρά δεν του δίνει τόση αξία και σημασία, η τουρκική το έχει σε πρώτο πλάνο για να το χρησιμοποιήσει. Αυτό δείχνουν και οι επονομαζόμενες «παραβιάσεις» του ελληνικού εναέριου χώρου.
Η αναμονή εδώ δεν σκοτώνει, αλλά μπορεί να μας διαφωτίσει για το τι ακριβώς ανταλλάγματα δόθηκαν στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ, για την Συμφωνία, η οποία οσονούπω θα περάσει από τη Βουλή των Ελλήνων για να εγκριθεί.
