ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Οι περιπέτειες της υγείας δύο προβεβλημένων πολιτικών, της κυρίας Φώφης Γεννηματά και της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη και η δημοσιοποίησή τους από τις ίδιες, πέρα από τα κύματα συμπάθειας, συμπαράστασης και ειλικρινούς ενδιαφέροντος που προκάλεσαν σε ευρύτατα στρώματα απλών πολιτών, αποτελούν και υποδείγματα γενναιότητας, θάρρους, ειλικρίνειας από τις ίδιες.
Πέρα όμως κι από αυτά, τα προσωπικά χαρακτηριστικά των δύο γυναικών, αποτελούν και πολιτικές συν-δηλώσεις που αφορούν την “ορατότητα” όλων των ανθρώπων που έχουν χτυπηθεί από τον καρκίνο και άλλες σοβαρές παθήσεις καθώς και μήνυμα κοινού αγώνα μαζί τους, μήνυμα δύναμης και κουράγιου αλλά και ευαισθητοποίησης όλων των άλλων που όντας τυχεροί, μη έχοντας οι ίδιοι ή κάποιος αγαπημένος τους, ένα σοβαρό νόσημα, ίσως δεν κατανοούν τη σφοδρότητα αυτής της μάχης για τη ζωή. Και θα είναι ευχής έργον, με αφορμή αυτό, να υπάρξει ευαισθητοποίηση και από πλευράς πολιτείας για την ανάληψη δράσεων σε στο επίπεδο της πρόληψης και της αντιμετώπισης του καρκίνου και στήριξης όσων νοσούν και των οικογενειών τους. Κάτι που πρέπει να περιλαμβάνει όλα τα αντικαρκινικά κέντρα, νοσοκομεία και δομές, σε όλη τη χώρα.
Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω επισκιάζονται από αρνητικά υποδείγματα με πρώτο, το νοσηρό τρόπο που ορισμένα Μέσα και κυρίως κάποια “ταμπλόιντ”, έντυπα και ψηφιακά, αντιμετωπίζουν το θέμα, με ένα μίγμα κυνισμού και άκρατου κουτσομπολιού που ευτελίζει τη σημασία του και καταρρακώνει την βαθιά ανθρώπινη διάστασή του. Δεν θα αναφερθώ στους επαίσχυντους τίτλους που “κρεμάστηκαν” στα “μανταλάκια” ούτε και στις “λεπτό προς λεπτό” περιγραφές της “κατάστασης της υγείας” των δύο πολιτικών. Ακόμη περισσότερο απάνθρωπες είναι οι “πολιτικές” αναλύσεις των “εξελίξεων” που πυροδοτεί η ασθένεια και η εργαλειοποίηση τους. Τα “σίριαλ” που στήνονται για να “πουλήσουν” λίγα φύλλα, λίγα ποσοστά τηλεθέασης, λίγες περισσότερες επισκέψεις σε μιαρούς ιστότοπους.
Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια καινούργιο. Η εργαλειοποίηση του πόνου των άλλων, ακόμη και του θανάτου είναι κάτι που χάνεται στα βάθη της ιστορίας των ΜΜΕ και το είδαμε και πρόσφατα ακόμη και με το θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη. Το είδαμε με τον θάνατο του Παντελίδη, το είδαμε με το δυστύχημα του Mad-Clip, το βλέπουμε σε συνέχειες με την υπόθεση με το βιτριόλι. Κανιβαλισμός. Εμπόριο θανάτου από τα όρνεα της “ενημέρωσης”
Η εργαλειοποίηση της προσωπικής περιπέτειας, του δυστυχήματος, της ασθένειας και του θανάτου είναι η κορύφωση του κυνισμού και της αντικοινωνικότητας, Είτε αυτό αφορά μεμονωμένα πρόσωπα είτε πολλά θύματα. Είτε είναι ένα τροχαίο στην παραλιακή λεωφόρο είτε μια τραγωδία όπως αυτή στο Μάτι. Το να “μετράς φέρετρα” και να τα χρεώνεις στους αντιπάλους σου είναι επαχθές. Είναι το πολιτικό εμπόριο του θανάτου. Είναι αυτό που αντί να βάζει φραγμό στις “φυλλάδες”, τους δίνει “αέρα” να συνεχίζουν τις αθλιότητές τους.
Ομως, εξίσου απαράδεκτο είναι το να επικαλείσαι μία προσωπική περιπέτεια ενός συνανθρώπου σου για να επιτεθείς και να “φρονηματίσεις” τον αντίπαλό σου. Ο πόνος του άλλου δεν είναι και δεν πρέπει ποτέ να γίνεται “ευκαιρία”. Για κανέναν και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και για οποιονδήποτε λόγο. Στοιχειώδης ευπρέπεια υπαγορεύει να μην παραβιάζεται αυτή η λεπτή αλλά εξαιρετικά σημαντική γραμμή ανάμεσα στην επίκληση για ανθρωπιά και στην κατάφωρη παραβίασή της.
Τη Δευτέρα, στην Ολομέλεια της Βουλής, ο πρωθυπουργός κατά την έναρξη της ομιλίας του, ξεπέρασε οριακά αυτή τη γραμμή καθώς εκφράζοντας τις ευχές του για την υγεία της Φώφης Γεννηματά επιχείρησε να “φρονηματίσει” τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης λέγοντας:
«Επειδή μερικές φορές αυτές οι ανθρώπινες δοκιμασίες θα πρέπει να μας ευαισθητοποιούν περισσότερο, καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι σε τέτοιες στιγμές όπου εκ των πραγμάτων τέτοιες περιπέτειες μεγάλες μονοπωλούν και δικαιολογημένα την επικαιρότητα, ίσως είναι μια ευκαιρία να δείξουμε κύριε Τσίπρα, περισσότερα αντανακλαστικά καταλλαγής, αλληλοσεβασμού και να μπορούμε επιτέλους να είμαστε αντίπαλοι χωρίς να είμαστε εχθροί. Χωρίς να προσωποποιούμε όλες τις πολιτικές μας αντιπαραθέσεις, χωρίς να θεωρούμε, γιατί αυτό κάνετε ουσιαστικά, ότι οτιδήποτε στραβό υπάρχει σε αυτή τη χώρα, υπάρχει προσωπική ευθύνη δική μου, του πρωθυπουργού δηλαδή»
Καταλλαγή και αλληλοσεβασμός ανάμεσα σε αντιπάλους που δεν είναι εχθροί σημαίνει ότι κανείς δεν σηκώνει το δάχτυλο για να “διδάξει” τον άλλον. Σημαίνει επίσης ειλικρινή ανάληψη ευθυνών. Προσωπικών και πολιτικών. Πάνω από όλα όμως σημαίνει ανθρωπιά. Αυτή που απαγορεύει την εργαλειοποίηση του πόνου του διπλανού μας ως ευκαιρία επίθεσης και αποποίησης ευθυνών.
Ας ελπίσουμε ότι το παραπάνω απόσπασμα εξέφραζε μόνο το λογογράφο και όχι τον ίδιο τον πρωθυπουργό στον οποίο οφείλουμε να ευχηθούμε κουράγιο για την περιπέτεια που κι αυτός βιώνει στο πλάι της αδελφής του.
Αυτονόητες, βέβαια, οι θερμότερες ευχές μας για τις κυρίες Γεννηματά και Μπακογιάννη…