ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Πρώτιστα οι δημοσιογράφοι και δευτερευόντως οι πολιτικοί διαμορφώνουν την κοινή γνώμη σε όλα τα ζητήματα. Είτε αυτά αφορούν την καθημερινότητα των πολιτών είτε τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, είτε σε κάτι άλλο.
Το πολιτικό σύστημα διαμορφώνει το πλαίσιο της δράσης του σε δυο άξονες.
Πρώτον, αυτό το οποίο θεωρεί αναγκαίο για την πολιτική του επιβίωση μέσα από έναν συνδυασμό «ιδεολογίας» και ρεαλισμού.
Και δεύτερον την ικανότητα που έχει βάσει του ανθρώπινου κεφαλαίου, της γνώσης και της εμπειρίας που διαθέτει στα ζητήματα που μπορεί να διαχειριστεί.
Αν παρακολουθήσει κανείς σε βάθος χρόνου τις κυβερνήσεις που ηγήθηκαν της Ελλάδας, θα δει τις διαφοροποιήσεις, βάση των δυο προηγούμενων αξόνων.
Ο μόνος κοινός τόπος όλων των τύπων άσκησης πολιτικής, χρήσιμο και χρηστικό, είναι φυσικά ότι έχει σχέση με την ανάταση της εθνικής περηφάνιας που λειτουργεί ως βαλβίδα ασφαλείας στα ζητήματα της καθημερινότητας των πολιτών.
Αυτό δεν είναι φαινόμενο που παρουσιάζεται μόνο στην Ελλάδα, αλλά σχεδόν στο σύνολο των κρατών, καθώς πολλοί πιστεύουν στο «καλύτερα φτωχός και περήφανος, παρά πλούσιος και υποταγμένος.»
Τα γεγονότα που προκάλεσαν την χάραξη των σημερινών συνόρων, δεν είναι στο μακρινό παρελθόν. Ακόμα και για την Ελλάδα τα σημερινά της σύνορα διαμορφώθηκαν σχεδόν πριν από 70 χρόνια.
Όλες σχεδόν οι χαράξεις συνόρων έγιναν μετά από πολεμικές συρράξεις, αφήνοντας πίσω είτε πληθυσμούς, που για δικούς τους λόγους παρέμειναν εκτός των «εθνικών» τους συνόρων, είτε ιστορία που δεν μπορεί να μεταφερθεί έτσι κι αλλιώς.
Οι αλύτρωτες πατρίδες υπάρχουν για όλους και όχι μόνο για τους Έλληνες.
Παρότι επίσημα, τουλάχιστον από τις Ελληνικές κυβερνήσεις, δεν γίνεται καμιά αναφορά για αλύτρωτες πατρίδες, υπάρχουν αρκετοί στην Ελλάδα που πιστεύουν και θέλουν να πάρουν πίσω ότι «χάσαμε».
Η Ελλάδα, όπως όλες οι χώρες εξάλλου, απλά προστατεύει τις εθνικές μειονότητες που είναι αναγνωρισμένες ή όχι, στη βάση του Διεθνούς Δικαίου.
Το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι άλλες χώρες στη γειτονιά μας, μόνο που το αφήγημα που έχει αφεθεί από μερίδα του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα να κυριαρχήσει είναι, ότι όλοι αυτοί έχουν επεκτατικές βλέψεις και εθνικιστικές τάσεις.
Συχνά οι εκφράσεις «Μεγάλη Αλβανία», «Μεγάλη Σερβία», «Μεγάλη Βουλγαρία», «Νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία» κάνουν την εμφάνιση τους σε άρθρα ή σε σχόλια για δηλώσεις των ηγετών των χωρών τους, προκαλώντας έτσι από τη μια πλευρά φόβο και ανασφάλεια στους πολίτες και από την άλλη ενισχύουν την εθνικιστική ρητορική στο εσωτερικό της Ελλάδας.
Αυτό που θα πρέπει όμως να ξεκαθαριστεί είναι ότι δεν βρισκόμαστε στις αρχές του 20ου αιώνα και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, μέσα σε λογικά πλαίσια, τα σύνορα μιας άλλης κυρίαρχης χώρας.
Οι μύθοι που έχουν δημιουργηθεί, περί των Μεγάλων χωρών της περιοχής, ενισχύεται και από πολιτικούς αλλά και δημοσιογράφους, που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει, στις χώρες αυτές.
Αυτοί οι μύθοι πρέπει για το καλό όλων μας να απομυθοποιηθούν. Η συνέχιση αυτής της πρακτικής δεν βοηθάει καθόλου ούτε την ασφάλεια ούτε την σταθερότητα στην περιοχή.
Οι αλήθειες μπορεί να μην είναι αρεστές σε κυβερνητικούς και πολίτες γιατί καταρρίπτει το αφήγημα τους, όμως είναι αναγκαίες για το αύριο αυτής της τόσο πολυτάραχης περιοχής.
Όχι δεν θα γίνει η Μεγάλη Αλβανία. Ούτε οι Μεγάλες Σερβία, Βουλγαρία και Τουρκία.
Για πολλούς και διάφορους λόγους δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί αυτό, ούτε κανείς από τους ηγέτες τους το επιθυμεί στην πραγματικότητα.
Κανείς δεν θα επιτεθεί σε καμιά χώρα, ούτε καν η Τουρκία, η οποία προκαλεί μεν την Ελλάδα, αλλά δεν παραβιάζει κυριαρχικά της δικαιώματα, όπως πράττει με την Κύπρο, την οποία δεν αναγνωρίζει ως κυρίαρχη κρατική οντότητα.
Ούτε η Σερβία, ούτε η Βουλγαρία έχουν τέτοιες βλέψεις. Αυτό που όλοι επιθυμούν είναι να βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση στο παιχνίδι ισχύος που παίζεται στη διεθνή σκηνή, αλλά και στην συσπείρωση του εσωτερικού τους ακροατηρίου, αλλάζοντας την ατζέντα από τα προβλήματα που ταλανίζουν τους πολίτες των χωρών τους.
Είναι γνωστό το έργο και το έχουμε δει αρκετές φορές να παίζεται και στην Ελλάδα.