ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Η Φώφη Γεννηματά δεν ήταν σταρ. Δεν ήταν πολιτικός των παραθύρων, δεν είχε εκείνο που οι επικοινωνιολόγοι λένε αύρα – για πολλούς δεν ήταν καν πολιτικό μέγεθος.
Mπορεί και να μην ήταν. Μοιάζει με ειρωνεία όμως: Πήρε το ΠΑΣΟΚ που είχαν αφήσει άδειο πουκάμισο τα μεγάλα και ιστορικά μεγέθη και, αν μη τι άλλο, το κράτησε ζωντανό και το έφερε μέχρι εδώ με ποσοστά διπλάσια από εκείνα που της παραδόθηκαν. Και όταν αναγκάστηκε, λόγω της δραματικής τροπής της υγείας της, να βγει εκτός της μάχης για την ηγεσία χρειάστηκε να επιστρατευτούν τρεις νέοι υποψήφιοι κι ένας πρώην πρωθυπουργός για να καλύψουν το κενό.
Μικρή σημασία έχει πια. Γενικώς, όμως, η Φώφη Γεννηματά δεν ήταν τίποτα απ’ όλα όσα είναι τα συνήθη «μεγάλα» πολιτικά μεγέθη της εποχής. Δεν είχε την «ατάκα», δεν είχε γκελ στους τηλεοπτικούς πολιτικούς καυγάδες, δεν ήταν για τα γήπεδα της μεγάλη πόλωσης.
Ηταν πολιτικό ον, μετρήθηκε και ζυγίστηκε από νωρίς στην πρώτη γραμμή, άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι, κάποτε αιφνιδίασε θετικά, κάποτε αρνητικά. Εκανε λάθη κι έκανε και βήματα μπροστά. Eκανε σκληρές κι, ενίοτε, αμφιλεγόμενες πολιτικές επιλογές. Κι έκανε και σκληρές κινήσεις. Δεν έκανε ποτέ πολιτικό εμπόριο.
Δεν ήταν persona και δεν ήταν πολιτικός του lifestyle. Δεν έκανε την ζωή της reality, δεν έριξε ποτέ seflies οικογενειακής ευτυχίας στην αρένα της πολιτικής, δεν εκμεταλλεύτηκε την μάχη με την ασθένειά της για να κερδίσει κομματικούς πόντους. Κι όταν μίλησε δημόσια για τον καρκίνο, το έκανε για να στείλει το μήνυμα ότι μπορείς, και πρέπει, να δώσεις την μάχη για να νικήσεις.
Πέτυχε πολλές μικρές, και δύσκολες νίκες μέχρι να νικηθεί η ίδια. Σε όλες, το δικό της μέγεθος ήταν η αξιοπρέπεια, η δύναμη κι ένα μόνιμο χαμόγελο αισιοδοξίας.
Η ίδια έλεγε ότι «το θέμα είναι να μπορείς να ζεις. Να μην ζεις συνέχεια κάτω από την σκιά, την αγωνία και τον φόβο. Αν ζεις με τον φόβο αυτή δεν είναι ζωή. Εχεις νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου. Εγώ δεν έζησα ποτέ έτσι».
Ο Σταύρος Θεοδωράκης μάλλον είπε σήμερα όλα τα υπόλοιπα: «Μας ξεγέλασες», έγραψε. «Τελικά ήσουν πολύ πιο θαρραλέα από όσο όλοι είχαμε πιστέψει. Ποτέ δεν κλάφτηκες για την αρρώστια σου, δεν την χρησιμοποίησες ως δικαιολογία και πότε δεν λύγισες. Γενναία μέχρι την τελευταία στιγμή. Φώφη μου, ο σεβασμός και η αγάπη μας θα συνοδεύουν πάντα την μνήμη σου».
Κάπως έτσι είναι πάντα τα πράγματα, ναι. Στο τέλος μένουν μόνον τα μεγάλα ανθρώπινα μεγέθη…