ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Σύσταση ομάδας εργασίας για να επιληφθεί τις διμερείς εκκρεμότητες μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας, ανακοίνωσε χτες ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου στην Επιτροπή Σχεδιασμού και Προϋπολογισμού της Μεγάλης Εοσυνέλευσης για τον προϋπολογισμό του υπουργείου του και των σχετικών φορέων.
Η ομάδα αυτή θα εξετάσει, όπως είπε, το ζήτημα των τρομοκρατικών οργανώσεων PKK/PYD/YPG, της οργάνωσης του Φετφουλάχ Γκιουλέν και τους S-400. Η πρωτοβουλία ανήκει στην αμερικανική πλευρά, πάνω σε ένα παλαιότερο τουρκικό αίτημα και ήδη οι φορείς προετοιμάζονται για τη σύσταση της ομάδας.
Οι σχέσεις των ΗΠΑ και της Τουρκίας μετά και τη συνάντηση Ερντογάν με Μπάιντεν δεν έχουν χαστούκια ούτε συστάσεις για την συμπεριφορά του Τούρκου Προέδρου προς την Ελλάδα.
Έχουν συνεργασία και προσπάθεια εξεύρεσης κοινού βηματισμού των δυο χωρών, που όσες ανακοινώσεις κι αν διαβάσει κανείς, πέρα απ’ όλα τα άλλα υπάρχει μια μόνιμη πρόταση. Η Τουρκία είναι μια σημαντική σύμμαχος.
Για τα μάτια καμιάς Ελλάδας δεν θα διαρραγούν οι διμερείς σχέσεις των δυο χωρών. Εκτός κι αν κινδυνεύουν τα αμερικανικά συμφέροντα σε πολύ μεγάλο βαθμό, κάτι που ο Ερντογάν δεν έχει διάθεση να πράξει κανένα μοιραίο λάθος.
Το αλισβερίσι, είναι στο αίμα των Τούρκων, όχι μόνο των εμπόρων, αλλά και των πολιτικών, που ξέρουν να πουλάν και ν’ αγοράζουν χωρίς να χάσουν.
Αν βρεθεί κάποιος στην κλειστή αγορά της Πόλης, το γνωστό «Καπαλί Τσαρσί», θα καταλάβει πολύ καλά τι εννοώ. Είναι μια καταγραφή της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας που μάλλον αντέγραψε τον παραδοσιακό τρόπο συναλλαγής, εμπόριο ή αλλιώς αλισβερίσι στα τουρκικά.
Το παιχνίδι είναι γνωστό εδώ και χρόνια. Φορτώνουν με εμπορεύματα τον υποψήφιο πελάτη που χάνεται και δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Έχει χάσει κοινώς τ’ αυγά και τα πασχάλια ο υποψήφιος αγοραστής. Έχει ήδη ξεχάσει τι πήγε να αγοράσει και στο τέλος θα πάρει αυτό που του έχει προτείνει ο έμπορας, έχοντας την αίσθηση ότι πήρε αυτό που ήθελε και στην καλύτερη τιμή μάλιστα.
Κάπως έτσι λειτουργεί και η εξωτερική πολιτική στην Τουρκία. Ο στόχος υπάρχει από τον αρχή και είναι οριοθετημένος. Στο τραπέζι πέφτουν ένα σωρό προτάσεις, αμφισβητήσεις, διαφωνίες, συμφωνίες άσχετα και σχετικά θέματα, που ζαλίζουν τους συνομιλητές. Αποσυντονίζονται με αποτέλεσμα να έχουν ξεχάσει τις περισσότερες φορές τι συζητάν. Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Σου δίνουν τη αίσθηση ότι αποσύρουν θέματα και στο τέλος είσαι ευχαριστημένος που συμφώνησες σ’ αυτό που από την αρχή είχαν στόχο.
Αυτό πράττει εδώ και χρόνια η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας με τα γνωστά αποτελέσματα, να μιλούν με όλους, να είναι απαραίτητοι και να καταγράφουν θετικά αποτελέσματα, ακόμα και σε δύσκολες καταστάσεις.
Ναι είναι απλοποιημένη η ανάλυση, αλλά είναι πέρα για πέρα ως πραγματικότητα. Εδώ μόνο δεν την έχουμε ακόμα δει για να την διαχειριστούμε.