ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ «Εμείς θέλουμε το μοντέλο αυτοδιαχείρισης των δεδομένων. Γιατί να μην είμαστε όλοι μέτοχοι στο Facebook; Εφόσον εγώ δίνω τα δεδομένα μου, γιατί να μην έχω ένα κομμάτι κέρδους από την επεξεργασία τους;» πρότεινε πριν από λίγες ημέρες ο Γιώργος Παπανδρέου, πρώην αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός και νυν διεκδικητής της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ.
«Συζητούσαμε με τον κ. Σκέρτσο για το πόσα ελαιόδεντρα έχουμε αυτή τη στιγμή, το υπουργείο Πολιτισμού, εντός αρχαιολογικών χώρων. Το λάδι που μπορεί να παράγεται σε συνεννόηση με μια ομάδα παραγωγών μέσα από την Ολυμπία, μέσα από τον αρχαιολογικό χώρο, δεν χρειάζεται να σας πω σε τι τιμή θα μπορεί να πουληθεί» πρότεινε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης, νυν πρωθυπουργός και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.
Εξαιρετικές προτάσεις και οι δύο από εκείνες που θα μπορούσαν άνετα με λίγη δουλειά να γίνουν από δύο εμπνευσμένους 25χρονους ιδρυτές δύο startup επιχειρήσεων και να παρουσιαστούν με τη συνοδεία μίας power-point παρουσίασης σε ένα πρόγραμμα TEDx και να αποσπάσουν το χειροκρότημα. Κανείς από το κοινό δεν σκεφτόταν να τους κατηγορήσει πως είναι εκτός τόπου και χρόνου ή να σκεφτεί πως “εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν”.
Εχουν μία αδυναμία και οι δύο ιδέες-προτάσεις, όπως, για παράδειγμα, ότι δεν φαίνονται ιδιαίτερα επικερδείς ούτε σε ατομικό επίπεδο ούτε, πολύ περισσότερο σε επίπεδο χώρας. Διότι, πόσο να είναι το “μέρισμα”για κάθε χρήστη-μέτοχο του Facebook και πόσο να βγάλεις από πέντε-δέκα τενεκέδες λάδι (χωρίς την επιδότηση που παίρνουν κάποιοι ελαιοπαραγωγοί);
Μία άλλη αδυναμία τους είναι πως μοιάζουν λίγο αποσπασματικές. Δεν τις λες και “όραμα για την Ελλάδα του Αύριο”. Χρειάζονται ένα “πάντρεμα” με άλλες παρόμοιες όπως αυτή του να αντικατασταθούν οι εργαζόμενοι στα ντελίβερι με drones, να συνταγογραφούνται τα νανογιλέκα, να γίνουν γέφυρες που να συνδέουν τη στερεά Ελλάδα με Μύκονο και Σαντορίνη και βέβαια η μεγαλοφυέστατη και εξίσου ρεαλιστική με τις προηγούμενες, του να καταργηθούν όλα τα συμβατικά αυτοκίνητα μέσα στην επόμενη δεκαετία και να αντικατασταθούν από ηλεκτρικά…
Σειρές και ντοκιμαντέρ για το μέλλον, στο Netflix να βλέπεις και τέτοιες ιδέες κατεβαίνουν σωρό. Προϋπόθεση είναι επίσης το να έχεις χρόνο να τις κατεβάζεις χωρίς το άγχος του πως θα βγει ο μήνας, πόσο θα σου έλθει ο λογαριασμός της ΔΕΗ ή αν το παιδί σου θα καταφέρει να μπει στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή να είσαι λίγο “τουρίστας” σε αυτή τη χώρα. Να την βλέπεις “από πάνω”. Σαν επιτραπέζιο. Σαν την MONOPOLY ή σαν το STRATEGO.
Μία τρίτη αδυναμία τέτοιων ιδεών-προτάσεων είναι το ότι διατυπώνονται όταν και “καράβια χάνονται” και το ΕΣΥ καταρρέει και ο πληθωρισμός χτυπάει ταβάνι και οι μισθοί δεν φτάνουν ούτε για το 15θήμερο και 40.000 παιδιά φέτος και άλλα τόσα του χρόνου θα παραμείνουν ανειδίκευτοι εργάτες και βέβαια το ότι πεθαίνουν 50-60 άνθρωποι την ημέρα από την πανδημία που δεν κατάφερες (ή δεν ασχολήθηκες) να αντιμετωπίσεις.
Βεβαίως, όλα αυτά αφορούν τον “Βούθουλα και τον Μπούθουλα” όπως θα έλεγε και η Μαντάμ Σουσού του Δημήτρη Ψαθά και δεν σημαίνει ότι θα πάψουν οι ηγέτες μας μας σκέφτονται του Αύριο με όρους “Ελλάδας 2.0.” επειδή λίγες εκατοντάδες χιλιάδες άτυχοι ή ανίκανοι ψωμολυσσάνε. Ας πρόσεχαν. Τόσα επιδόματα πήραν. Μην είναι και αχάριστοι, όπως σωστά λέει και ο υπουργός μας της Αναπτύξεως, Αδωνις Γεωργιάδης.
Ο ρόλος των ηγετών μία χώρας -και ιδιαίτερα αυτών που ανήκουν σε δυναστείες ηγετών- είναι να οραματίζονται όσα δεν μπορεί, δεν έχει χρόνο ή δεν έχει τα νοητικά εφόδια να φανταστεί ο απλός λαός, ο λαουτζίκος, το πόπολο… Το ότι αυτοί οι εκ γενετής ηγέτες είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε μία χώρα σαν την Ελλάδα δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να think big! Γι αυτό άλλωστε τους ψηφίζουμε, τους ξαναψηφίζουμε και τους ματά-ξαναψηφίζουμε εδώ και 60 χρόνια, οικογενειακώς…
Και θα συνεχίσουμε να τους ψηφίζουμε μέχρι και την Ελλάδα 5.0. Ή όσο (τους) αντέξει η χώρα, εν πάση περιπτώσει…