ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μετά το ντιμπέϊτ των 5 εκ των 6 υποψηφίων για την ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ νιώθω να παίρνει προβάδισμα η εκτίμηση πως αυτό το μετά-ΠΑΣΟΚ σχήμα είναι εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο να ακυρώσει το πρόθεμα “μετά” και να σταθεί εφικτό να αποκτήσει χαρακτηριστικά πολιτικής αναγέννησης και επιστροφής σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε οιαδήποτε από τις εκδοχές που επιχείρησαν να περιγράψουν οι διεκδικούντες την αρχηγία.
Με επικοινωνιακούς όρους, οι πέντε μάλλον “δούλεψαν” για τον απόντα έκτο συνυποψήφιο. Όχι διότι απαραίτητα εκείνος μπορεί να εκφράσει καλύτερα εκείνο που δεν κατόρθωσαν να εκπροσωπήσουν οι Ανδρουλάκης, Λοβέρδος, Καστανίδης, Γερουλάνος και Χρηστίδης, αλλά επειδή η απουσία ζωντάνιας και πολιτικής επανεκκίνησης στην τηλεοπτική τους αντιπαράθεση (;) στο στούντιο της δημόσιας τηλεόρασης προσέδωσε στον Παπανδρέου μια πινελιά (ψευδαίσθησης) ότι θα μπορούσε να πει κάτι διαφορετικό και πιο ενδιαφέρον.
Το ντιμπέϊτ δεν προσέφερε κάτι ουσιαστικό. Οι δημοσιογραφικές ερωτήσεις απευθύνθηκαν στους πέντε υποψηφίους “τιμής ένεκεν”, περισσότερο, δηλαδή, IN MEMORIAM ΠΑΣΟΚ και λιγότερο επειδή οφειλόταν κάτι τέτοιο στην πραγματική προβολή που έχει το ΚΙΝΑΛ στο εκλογικό σώμα. Και διακατέχονταν από αστική ευγένεια και καλοπροαίρετη διάθεση. Το γεγονός ότι η ερώτηση σχετικά με το σκάνδαλο Novartis απευθύνθηκε στον…Χάρη Καστανίδη και όχι στον Ανδρέα Λοβέρδο, η εμπλοκή του οποίου μόλις προ τριών ημερών οδηγήθηκε σε παραγραφή, αποτελεί αναμφίβολα …πρωτοτυπία. Όπως και το ότι απουσίασε ακόμα και η στοιχειώδης πίεση να διευκρινίσουν τι ακριβώς θα πράξουν με το εκκρεμές χρέος των περίπου 150 εκατ. ευρώ του κόμματος προς τις τράπεζες.
Πάνω απ΄ όλα, ωστόσο, οι ερωτήσεις που έγιναν σχετικά με τον σχεδιασμό ενός εκάστου για την επόμενη μέρα μετά την επόμενη διπλή εκλογική αναμέτρηση δεν απαντήθηκαν. Λογικό είναι πως κανείς δεν θέλει να δεσμευτεί, ωστόσο οι συνεργασίες και η επιλογή κατεύθυνσης αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο του ανταγωνισμού των υποψηφίων και της πολιτικής παρουσίας του κόμματος στο άμεσο μέλλον.
Η φιλόξενη ΕΡΤ αντιμετώπισε την εκλογή ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ ως ένα επικοινωνιακό και πολιτικό event. Και ορθώς. Η 5η και η 12η Δεκεμβρίου είναι δύο ημερομηνίες που θα επηρεάσουν παρασκηνιακώς τις πολιτικές εξελίξεις, το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετέθεσε χρονικά για την άνοιξη το συνέδριο της Ν.Δ οφείλεται σε κάποιο βαθμό (κατά τα λοιπά είναι προφανές πως θέλει να υπερκεράσει και το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ στα τέλη Φεβρουαρίου ώστε να γνωρίζει με ακρίβεια το πολιτικό τοπίο) και στο ποιος θα είναι αρχηγός αυτού του κόμματος. Το ίδιο θέλει διακαώς να γνωρίζει και ο Αλέξης Τσίπρας είτε για να ενισχύσει το σενάριο περί “προοδευτικής διακυβέρνησης”, είτε για να τροποποιήσει την στρατηγική του.
Πέραν της φιλόφρονος διάθεσης της δημόσιας τηλεόρασης, όμως, καθώς και του λογικού ενδιαφέροντος των δύο μεγαλύτερων κομμάτων (εξουσίας), το ντιμπέϊτ επιβεβαίωσε πως το ΚΙΝΑΛ είναι ένα μικρό κόμμα, σκιά του ένδοξου παρελθόντος του και το μόνο που μπορεί να διεκδικήσει στο ορατό μέλλον είναι ο ρυθμιστικός ρόλος εάν η αναμέτρηση με την απλή αναλογική αλλά και η επόμενη με την ενισχυμένη δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες.
Αυτό δεν είναι ούτε κακό, ούτε μικρό, ούτε άνευ ουσίας. Τουναντίον, ένα “ενδιάμεσο” ΚΙΝΑΛ μπορεί να αποβεί σωτήριο και να απορροφήσει μέρος των κραδασμών της τεχνητής πόλωσης όπως και να καλλιεργήσει συνθήκες για συνεννοήσεις, ακόμα και συνεργασίες. Το πρόβλημα ξεκινά εκεί που κάποιοι εκ των υποψηφίων για την ηγεσία διακατέχονται από τον μικρομεγαλισμό του πρωταγωνιστή, την εσωτερική πίεση της “δικαίωσης”, ή την ψυχολογία της εκδίκησης.
Και μια τελευταία παρατήρηση: παρότι οι “επίφοβοι” δεσμεύτηκαν για το αντίθετο και σε πείσμα των χαμογέλων και της αβρότητας που πλημμύρισαν το στούντιο της ΕΡΤ φαίνεται δύσκολο όλοι οι υποψήφιοι για την ηγεσία να επιβιώσουν ομαλά κάτω από την ίδια στέγη μετά τις 12 Δεκεμβρίου. Δεν θα συμβεί, βεβαίως, κάτι ακαριαία, ωστόσο πάνω από το ντιμπέϊτ πετούσε αθόρυβα η νυχτερίδα της διάσπασης…
Υ.Γ: Τι έλλειπε από το ντιμπέϊτ; Εκτός από τον Γιώργο Παπανδρέου, αισθητή ήταν η απουσία του Κώστα Λαλιώτη. Ώστε με το δικό του “σκληρό ροκ” να ξυπνήσουν τα πάθη και όσοι βυθίστηκαν σε χασμουρητά.