ΑΝΔΡΕΑΣ ΨΥΧΑΡΗΣ Δυο ενδιαφέρουσες ειδήσεις είδαν το φως της επικαιρότητας την περασμένη εβδομάδα. Αυτή που κυριάρχησε (στα θέματα της εξωτερικής πολίτικης) ήταν η οικονομική συμφωνία Τουρκίας-Ηνωμένων Αράβικων Εμιράτων ενώ η συμφωνία Γαλλίας-Ιταλίας πέρασε στα “ψιλά”.
Υπήρξαν κάποιες λαϊκίστικες φωνές ότι η Τουρκία βγήκε κερδισμένη ενώ η χωρά μας αδυνατεί να κερδίσει (η να αποτρέψει) την ενδυνάμωση του γείτονα μας. Στην πραγματικότητα όμως αυτές οι δυο συμφωνίες δεν είναι άπλα θετικές άλλα συμβάλλουν στην ορθή κατεύθυνση της εξωτερικής μας πολιτικής.
Μια Τουρκία που βρίσκεται σε μια τεράστια οικονομική κρίση είναι ότι χειρότερο για την χώρα μας. Πέραν του γεγονότος ότι στο παρελθόν τουρκικές ηγεσίες χρησιμοποιούσαν την εξωτερική πολιτική ως μοχλό ικανοποίησης του πληθυσμού ώστε να ξεχαστούν τα οικονομικά και δημοκρατικά προβλήματα, μια προβληματική οικονομία αντανακλά σε όλους τους γείτονες άλλα και, ιδιαίτερα, στο μεταναστευτικό. Ας αναλογιστούν ορισμένοι ένθερμοι οπαδοί της καταστροφής της Τουρκιάς την μεγενθυση του προβλήματος του μεταναστευτικού σε μια πιθανή κατάρρευση της.
Η ικανοποίηση όμως της Κυβέρνησης θα πρέπει να ήταν τεράστια από την Συμφωνία Γαλλίας-Ιταλίας και αυτό διότι αποτελεί ένα είδος συνέχειας και συμπλήρωσης της πρόσφατης συμφωνίας Μητσοτακη-Μακρον και της περαιτέρω σύσφιξης αντιμετώπισης των καταστάσεων και των προβλημάτων που ενώνει τα ενδιαφέροντα και τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών λαών.
Θα είχε λοιπόν ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε πως η εξωτερική μας πολίτικη θα εκμεταλλευθεί και θα αναπτύξει τα αποτελέσματα και τις επιπτώσεις που θα προκύψουν από τις δυο αυτές πρόσφατες συμφωνίες.