anilikos Αλήθεια, ο Νοέμβρης που μας πέρασε ήταν ο μήνας της συγκομιδής της ελιάς. Επιτραπέζια ή για ελαιοπαραγωγή, ιστορικά αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι των ανθρώπων που έζησαν στην βαλκανική περιοχή που σήμερα ονομάζουμε Ελλάδα, αλλά και γενικότερα της Μεσογείου.
Παραδοσιακά το μάζεμα της ελιάς είναι ομαδική εργασία. Με το στρώσιμο των πανιών γύρω από τα δέντρα, με εργασία από το χάραμα μέχρι να πέσει ο ήλιος, τίναγμα, κούνημα, χτύπημα στα κλαδιά που φέρουν τον ζουμερό αυτό καρπό και που από αυτόν εξαρτάται το λάδι της χρονιάς, το εισόδημα της οικογένειας, η κατ’ εξαίρεση μετακίνηση στην καραντίνα και η αποφυγή προστίμων εν μέσω πανδημίας.
Βέβαια το τίναγμα της ελιάς, γίνεται από τα κλαδιά, όχι από τον κορμό, σε παραδοσιακή μορφή. Δεν χτυπάς τον κορμό που σου προσέφερε χρόνια, ακόμα και δεκαετίες, νέα κλαδιά και καρπούς γιατί πέντε ή έξι κλαδιά δεν “έδεσαν” καλό καρπό και βγήκε λίγο μαζεμένος, λίγο αρρωστιάρης. Δεν ψάχνεις στον κορμό αν έχει δάκο, αλλά στα κλαδιά που φαίνονται ταλαιπωρημένα. Δεν δέρνεις τον κορμό. Δεν τον τιμωρείς. Κι αν λίγο έφταιξε ο κορμός, η καρποφορία επλήγη στο κλαδί.
Τα 100€ πρόστιμο στους άνω των 60 ετών, είναι μια άδικη, μη αναγκαία, τιμωρία σε μια ομάδα που επλήγη όσο καμία άλλη. Όχι μόνο μέσα στην πανδημία, αλλά και οικονομικά εδώ και αρκετά χρόνια. Κυρίως όμως δεν είναι αναλογικό. Καθώς οι συντάξεις των 300 και 400 ευρώ, αυτές που επαρκούν για να ζήσουν οι συμπολίτες μας αξιοπρεπώς με το δυσθεώρητο ποσό των 13€ την ημέρα για φως, νερό, τηλέφωνο, φαγητό, θέρμανση, ενοίκιο(μην είναι όλοι κτηματίες;) φαντάζουν ήδη φιλοδώρημα από ένα κράτος το οποίο καρπώθηκε πολλάκις τις καρποφορίες των παραγωγικών χρόνων αυτών των ανθρώπων.
Άλλωστε η διασπορά αποδεδειγμένα γίνεται από τους ανθρώπους που κινούνται κοινωνικά και σε ηλικίες από τα 20 έως τα 60 τους έτη. Τους δραστήριους εργασιακά. Χωρίς να αφήσουμε έξω και τις σχολικές ηλικίες με το αμίμητο 50%+1 που απαιτείται για το κλείσιμο της τάξης. Η διασπορά στο σπίτι γίνεται αφειδώς και χωρίς φραγμό. Κυκεώνας διασποράς και την πληρώνει ο ηλικιωμένος. Τόσο με την υγεία του που ούτως ή άλλως σε ένα ΕΣΥ που έχει ήδη καταρρεύσει δεν θα τη βρει, αλλά πλέον και οικονομικά.
Όταν ο δάκος χτυπάει το κλαδί, τα κλαδιά, δεν χτυπάς τον κορμό να φύγει. Φροντίζεις να γιατρέψεις – εμβολιάσεις τα κλαδιά. Αλλιώς δεν είσαι γεωργός. Αλμπάνης είσαι.