anilikos Η πανδημία συνεχίζεται, θα συνεχίζεται και όσο προχωράει και μολύνονται περισσότεροι άνθρωποι, μαθηματικό συμπέρασμα είναι πως θα υπάρχουν και παραλλαγές του ιού που εξελικτικά θα δυσκολεύουν ολοένα και περισσότερο τη ζωή όλων μας.
Οι περατάρηδες ψυχών, είτε κάθονται είτε όχι σε γραφεία υπουργείων, εκτός από απ’ ευθείας αναθέσεις εκατομμυρίων ευρώ, θα μπορούσαν τουλάχιστον να αναλογιστούν τι θα συνέβαινε σε αυτούς αν ήταν “απλός κοσμάκης” και όχι “εκλεκτοί κυβερνητικοί”. Γιατί ο απλός κοσμάκης με το δυσθεώρητο κύμα Όμικρον που είναι εδώ και επεκτείνεται μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, θα αρρωστήσει, θα αρρωστήσουν και οι συνοικούντες στο ίδιο σπίτι με αυτόν, τα παιδιά τους, οι παππούδες τους. Οι δουλειές, μαγαζιά, εργοστάσια, τμήματα νοσοκομείων ακόμα, θα παρακωλυθούν, αν δεν σταματήσουν ολωσδιόλου.
Υπάρχουν και οι άλλοι, οι “σίγουροι” για τη μοίρα τους και τον περίγυρό τους, που όχι μόνο αδιαφορούν κατεβάζοντας τις μάσκες τους παρουσία άλλων, αλλά και σε κλειστούς χώρους. Άλλοι πάλι που φοράνε υφασμάτινες μάσκες, μετά από 2 χρόνια πανδημίας και 20.000 νεκρούς. Άλλοι που ενδιαφέρονται για το ρεβεγιόν των Χριστουγέννων. Όχι για το αν κυκλοφορώντας θα κολλήσουν κάποιον που ίσως πεθάνει έως την Πρωτοχρονιά, από την εγκληματική αδιαφορία, όλων.
Περατάρηδες ψυχών δίχως παρουσία στην κηδεία όμως, είναι όμορφο. Κάνεις τη δουλειά σου, αποφασίζεις εσύ για τον εαυτό σου, για εμένα, για όλους τους τριγύρω σου και η ευθύνη που έχεις εσύ για εμένα εξαϋλούται μαζί με τις ψυχές που περνάνε τον Αχέροντα κάθε ευλογημένη μέρα. Δεν βρίσκεσαι όμως παρών στην κηδεία για να δεις ένα ένα τα φέρετρα και τους λάκκους. Κάθε μέρα. Φέρετρα. Νεκροί. Θάνατος.
Αν έχει ψηφιστεί μια κυβέρνηση που κοιτάζει την τσέπη των δικών της “περατάρηδων” σε αυτόν τον τόπο, είναι γιατί οι ψηφοφόροι κοιτάζουν τον δικό τους εαυτό, το εγώ, το εμένα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που μπορεί να έχει η αήθης συμπεριφορά αδιαφορίας για την πανδημία που δεν τελείωσε και που μόνο θα αγριεύει. Μόνο και μόνο γιατί “έκανα το εμβόλιο, κουράστηκα”. Επειδή “δεν είναι νόμος να φοράω μάσκα έξω”, λες και μέσα τη φοράει. Με τη δικαιολογία πως “αφού δεν κλείνουν τα πάντα, εγώ γιατί να κάτσω μέσα”. Ξεχνώντας πως πέρσι τέτοιο καιρό δεν μπορούσε, νομίμως τουλάχιστον, να βρεθεί με οικείους και ζητούσε άδεια για να αγοράσει τσίχλες από περίπτερο.
Η “ελευθερία” του εμβολίου δεν αναγνωρίζεται ήδη; Το 2019 πέρασε και ίσως ανεπιστρεπτί. Η νέα κανονικότητα είναι απαραίτητο να χωνευτεί στο μυαλό όλων.
Ίσως υπάρχει η εντύπωση πως η “ατομική ευθύν用είναι μεταξύ εγώ, εαυτού κι εμένα. Ίσως έπρεπε να αποκαλεστεί συλλογική ευθύνη, εξ αρχής. Από την άλλη, όπως και να αποκαλέσεις κάτι, σημαντικό είναι να κατανοείς την έννοια που αντικατοπτρίζει ο όρος. Η έκβαση ενός πολέμου αν όλοι οι στρατιώτες “κουράζονται” είναι προδιαγεγραμμένη.
Πόσες ψυχές είναι αποφασισμένη η κυβέρνηση να “αποχαιρετίσει” πριν να κλείσει τα πάντα;