ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Το νέο, αγαπημένο σενάριο των φανατικών της εκλογολογίας – ακόμη και σε μέρες καλπασμού της πανδημίας – είναι οι τριπλές κάλπες. Και η πιο προωθημένη του εκδοχή, ή και η εναλλακτική του, είναι μια νέα συγκυβέρνηση «τύπου Παπαδήμου».
Το κεφάλαιο της τριπλής κάλπης άνοιξε πρώτη η «Καθημερινή», με συμβολισμούς μάλιστα που παραπέμπουν σε… πολιτικό σίκουελ των τριπλών εκλογών του 1989-90 επί πατρός Μητσοτάκη. Το σκεπτικό – όσων διοχέτευσαν τις πληροφορίες – είναι σχετικά απλό:
«Εάν και στις δεύτερες εκλογές», έγραψε η Καθημερινή, «το πρώτο κόμμα –που θα είναι πιθανότατα η Ν.Δ.– δεν καταφέρει να κερδίσει αυτοδυναμία, θα υπάρξουν δύο επιλογές: είτε συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΚΙΝΑΛ είτε συγκυβέρνηση με τον Βελόπουλο. Η πρώτη περίπτωση δεν μοιάζει πιθανή, καθώς στρατηγικά ο Ανδρουλάκης είναι πιθανότερο να επιλέξει τη σιγουριά της αντιπολίτευσης παρά τη φθορά μιας συγκυβέρνησης. Εάν όμως το Μαξίμου, επίσης για λόγους δικής του στρατηγικής, δεν δεχτεί συγκυβέρνηση με την Ελληνική Λύση, τότε ανοίγει η πόρτα για τρίτες εκλογές, κάτι που είχε συμβεί και την περίοδο του πατρός Μητσοτάκη. Και επειδή ο στόχος της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρα η αυτοδυναμία, όταν έρθει η ώρα των εκλογών, το σενάριο της τριπλής κάλπης μπορεί να το ακούσουμε και από κυβερνητικά χείλη, ώστε να επιτύχει τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση».
Η λέξη «συσπείρωση» μάλλον αποτελεί και το κλειδί για την στόχευση όσων επεξεργάζονται τα νέα εκλογικά σενάρια στο κυβερνητικό επιτελείο.
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, φανερές και κρυφές, που αναλύονται στο Μαξίμου δεν υπάρχει ορατή αυτοδυναμία ούτε στις δεύτερες κάλπες της ενισχυμένης αναλογικής – άρα, ζητείται συσπείρωση. Και ζητείται συσπείρωση όχι μόνον των παραδοσιακών δεξιών δυνάμεων αλλά – κυρίως – των δυνάμεων του κέντρου. Εκείνων των δυνάμεων που συγκρότησαν τον σκληρό πυρήνα του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, που στις εκλογές του 2019 στήριξαν ένθερμα το Κυριάκο Μητσοτάκη, και που εν πολλοίς έδωσαν την νίκη και την εξουσία στην ΝΔ. Εσχάτως όμως κάποιες από αυτές τις δυνάμεις λοξοκοιτούν προς την πλευρά του Νίκου Ανδρουλάκη. Αυτό το φλερτ επαναπατρισμού – καθ’ ότι πρόκειται κυρίως για την δεξαμενή του παλαιού εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και του μετέπειτα Ποταμιού – αποτυπώνεται στις κυλιόμενες μετρήσεις που μελετούν στην κυβέρνηση και δείχνουν σταθερές διαρροές από την ΝΔ προς το ΚΙΝΑΛ. Δεν πρόκειται για μαζικές, αλλά για αξιοσημείωτες διαρροές. Και σίγουρα ικανές να κάψουν οριστικά το στοίχημα της αυτοδυναμίας.
Είναι προφανές πως το δίλημμα Μητσοτάκη «αυτοδυναμία ή χάος» ειδικά προς τους κεντρώους ψηφοφόρους ενισχύεται, εάν η μόνη εναλλακτική του είναι μια συγκυβέρνηση με αντιπρόεδρο Βελόπουλο. Και η έντασή του μεγιστοποιείται εάν προστεθεί και η παράμετρος της τρίτης κάλπης και της μακράς πολιτικής αστάθειας, την οποία παγίως απεχθάνεται το κεντρώο κοινό.
Το timing του επαναπροσδιορισμού του διλήμματος δεν είναι άσχετο και με τα μηνύματα από την Χαριλάου Τρικούπη. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν δείχνει – έστω και δια της σιωπής του – πρόθυμος να δεσμευτεί στο «κοστούμι» της νυν υπεύθυνης αντιπολίτευσης και μελλοντικής υπεύθυνης συγκυβέρνησης που του έκοψαν εξ αρχής τα φιλικά προς την κυβέρνηση media. Δεν είναι βέβαιο ότι δεν θα το κάνει αργότερα, με δεδομένες και τις πιέσεις που θα ασκηθούν, προσώρας όμως, και όσο ακόμη αναζητά τα πατήματά του, προτιμά την ασφάλειας των ίσων αποστάσεων. Αν μη τι άλλο η υπόσχεση της πολιτικής αυτονομίας συντηρεί τις δημοσκοπικές προσδοκίες από το ΚΙΝΑΛ, έως ότου τουλάχιστον κορυφωθεί η πόλωση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Σε όλα αυτά ο Ευάγγελος Αντώναρος είδε, και πρόσθεσε, και μια παράλληλη οπσιόν: το σενάριο μιας μεταβατικής κυβέρνησης «τύπου Παπαδήμου».
«Το ακούσαμε κι αυτό», έγραψε στο twitter:»Αν χρειαστεί μπορεί να γίνουν και 3 εκλογές (όχι μόνο 2) για να μείνει ο @kmitsotakis στην εξουσία. Ας γίνουν όσες ονειρεύονται ο ίδιος και οι οπαδοί του. Και 4 και 5. Κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να σχηματίσει. Γιατί θα έχει χάσει την πλειοψηφία. Όχι την απόλυτη, αυτή χάθηκε ήδη. Τη σχετική. Ας το βάλουν ο ίδιος και οι αυλικοί του που βλέπουν σενάρια μεχρι και μεταβατικής κυβέρνησης τύπου Παπαδήμου καλά στο μυαλό τους. Η κοινωνία τέτοια πειράματα τα απορρίπτει σήμερα. Γιατί στο παρελθόν οδήγησαν στην κοινωνική λαιμητόμο».
Το τι από αυτά έχει πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα δεν το ορίζει πάντως, προς το παρόν, ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση. Το ορίζει η πανδημία. Και σε συνθήκες βαθιάς υγειονομικής και κοινωνικής κρίσης ακόμη και τα πιο καλοσχεδιασμένα πολιτικά, και εκλογικά, σενάρια μπορούν να καούν μέσα σε μια νύχτα…