anilikos Ενώ έξω κυκλοφορούν ιπτάμενα αυτοκίνητα και η πράσινη ενέργεια είναι πλέον τετριμμένη, στην ειρηνική ακόμα πολυκατοικία κάπου σε μια μεγαλούπολη της Ελλάδας καθήμενοι επί του καναπέ ορισμένοι παρακολουθούν Αγίους στην τηλεόραση και προσευχές σε βασική ζώνη τηλεθέασης ενώ η ανθρωπότητα είναι ένα βήμα πριν την κατάκτηση του ταξιδιού στο χρόνο.
Πολύ πιθανόν το ταξίδι στο χρόνο να έχει πραγματοποιηθεί ήδη. Σε διαφορετικές χωροχρονικές στιγμές του παρελθόντος. Ποτέ του μέλλοντος. Σε στιγμές που υπήρχαν παραπετάσματα υπερδυνάμεων στην Ευρώπη. Φόβοι και αγωνίες για πυρηνικές υπερδυνάμεις και απειλές εκατέρωθεν. Κούβα, Γιουγκοσλαβία, Μόσχα, Βερολίνο, τείχη. Δεν ξέρουμε αν ζούμε στο 1962, το 1980, το 1999 ή το 1922. Πού τηλεμεταφερθήκαμε και πόσο παλιά μας πήγε η χρονομηχανή του αιμοσταγούς καπιταλισμού;
Κι αν μέρα με τη μέρα δεκαετίες μεταπολεμικών κατακτήσεων ξεχνιούνται σβήνοντας ξανά σταδιακά τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που και κάποτε είχαν αποστερηθεί οι λαοί από μεγάλους πολέμους, η παγερή πραγματικότητα της αυξανόμενης οικονομικής ανέχειας και της, δίχως προηγούμενο για τις τωρινές γενιές, οικονομικής κρίσης κρούει κώδωνες εις μάτην.
Η τάση για συντηρητισμό, περιορισμό ελευθεριών και επιστροφή σε παραδοσιακές αναχρονιστικές απόψεις όπως το “μην κλαις σαν γυναικούλα”, από στόματα τηλεοπτικά περιφερόμενων “Αγίων” τρομάζει κάθε ακόμα ανοιχτά σκεπτόμενο νου. Κάθε άνθρωπο που ως παρατηρητής διεθνών εξελίξεων βλέπει από το σαλόνι του σπιτιού του αυτή την τηλεμεταφορά σε περασμένες δεκαετίες, αν όχι αιώνες.
Δήθεν “πατριωτισμοί” και πάλι θα λάβουν χώρα με τα νέα προσφυγικά κύματα. Αυτά που θα προέρχονται από το Ξανθό γένος. Αυτή τη φορά ανοιχτόχρωμοι μετανάστες πολέμου, θύματα άλλων ανοιχτόχρωμων ομόδοξων επιτιθέμενων. “Γιατί δεν κάθισαν να πολεμήσουν;”
Όπως από τα Φάρασα οι μετανάστες είχαν αντιμετωπισθεί ως παρίες, έτσι κι από το Κίεβο θα έχουν την ίδια μοίρα. Συνήθως οι “πατριώτες” `έχουν την τάση να είναι και άσσοι των διακρίσεων. Αλλά θα δουν τον Άγιο κάθε Πέμπτη το βράδυ στην τηλεόραση και θα μάθουν να “λένε την ευχή” από την τηλεόραση.
Ίσως το χωροχρονικό ταξίδι να έχει λάθος φορά. Ίσως αντί για τα 100 χρόνια πίσω, αντί για πολεμικές συγκρούσεις, αντί για “διόρθωση λαθών” του Λένιν, του Κεμάλ ή του οποιουδήποτε χάραξε νέα σύνορα κάποτε, να πρέπει να κάνουμε ένα ταξίδι στο μέλλον.
Στο μέλλον που ακόμα και ο φιλήσυχος ειρηνικά καθήμενος επί του καναπέ πολίτης θα έχει ενστερνιστεί το προφανές. Πως το συμφέρον της ανθρωπότητας δεν είναι η συσσώρευση πλούτου στους λίγους, ούτε η υπερυψηλόμισθοι διευθυντές οργανισμών. Το συμφέρον της ανθρωπότητας σε έναν πλανήτη που μοιραία σε μερικά εκατομμύρια χρόνια δεν θα είναι πλέον κατοικήσιμος λόγω αλλαγών στο ηλιακό σύστημα, είναι να συνειδητοποιήσει ότι η κατά μόνας κυριαρχία κρατών, ολιγαρχών και προσώπων δεν θα περισσώσει τίποτα από την παρουσία του ανθρώπου σε τούτη την πλάση.
Αν δεν υπάρξει συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας με απώτερο σκοπό την συνέχιση του είδους, της ζωής, κανένας δεν βγαίνει κερδισμένος. Κάθε εισβολή θα είναι ήττα. Κάθε πόλεμος, Βατερλώ. Οι όποιες κυρώσεις, πείσματα. Κάθε θύμα οικονομικής ή μη σύγκρουσης και μια λιγότερη πιθανότητα επιβίωσης και συνέχισης του μοναδικού σπάνιου φαινομένου στο σύμπαν. Της ζωής.