ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Ο Εμμανουέλ Μακρόν έχει στυλ, έχει καλή σχέση με τον φακό, κι έχει και κάτι από πολιτικό fashion icon. ‘Εχει επίσης πίσω του μια αμφιλεγόμενη κυβερνητική θητεία, έχει μπροστά του – σε λιγότερο από ένα μήνα – προεδρικές κάλπες, και έχει και σκληρό αντισυστημικό και ακροδεξιό ανταγωνισμό.
Ο πειρασμός να μετατρέψει τον πόλεμο στην Ουκρανία σε σποτάκι της προεκλογικής του εκστρατείας ήταν μεγάλος και δεν του αντιστάθηκε.
Τον τελευταίο μήνα μιλάει με τον Πούτιν πιο συχνά κι από ό,τι με την Μπριζίτ, τηλεφωνεί δις ημερησίως στον Ζελένσκι και τον Σολτς, κι όταν δεν περιμένει κλήση από τον Λευκό Οίκο και τον Μπάιντεν τουϊτάρει ακατάπαυστα το χρονολόγιο του πολέμου και της προσωπικής του μάχης για την ειρήνη. Την μία ημέρα φωτογραφίζεται μπροστά από τις Βερσαλλίες ως ο ηγέτης της Ευρώπης και του ελεύθερου κόσμου με φόντο 26 πρωθυπουργούς και όλη την δόξα της Γαλλίας, και την επόμενη εισβάλει στην «αίθουσα επιχειρήσεων» του Ελιζέ με τζιν και φούτερ, έτοιμος για τον νέο γύρο των πολεμικών τηλεφωνημάτων.
Μάχιμος, ελαφρώς αναμαλλιασμένος κι επιμελώς αξύριστος. Η προσωπική του φωτογράφος τον απαθανατίζει και τα καρέ γίνονται viral – από το Instagram και την Figaro έως την Daily Mail και το New Yorker.
Λεπτομέρεια στοιχειώδους πολιτικού μάρκετινγκ: Ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν φορά οποιοδήποτε φούτερ, φοράει το φούτερ με το σήμα της CPA 10, της μονάδας των Ειδικών Δυνάμεων της γαλλικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Ηταν η φωτογράφιση για την οποία τα ευρωπαϊκά media τον κατηγόρησαν ότι αντιγράφει τον Ζελένσκι – που επίσης φοράει φούτερ και αμπέχονο όταν μιλάει με τον Μπάιντεν, αλλά εκείνος τυγχάνει να βρίσκεται σε συνθήκες πραγματικού πολέμου. Ηταν επίσης η φωτογράφιση για την οποία το Spectator δεν του χαρίστηκε.
Τον χαρακτήρισε ως τον «πολιτικό που η μόνη αντωνυμία που γνωρίζει είναι το εγώ/εγώ/εγώ» και κάνοντας την αντιπαραβολή με τον Ζελένσκι έγραψε:
«Ο ένας είναι ο κωμικός που έγινε πρόεδρος, κι ο άλλος είναι ο πρόεδρος που έγινε κωμικός».
Στην Αθήνα το σίκουελ του πολεμικού, μάχιμου look παίχτηκε από τους επικοινωνιολόγους του Μαξίμου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίστηκε αξύριστος, με ζαρωμένο μπλουζάκι πόλο – ευτυχώς ή ατυχώς χωρίς το σήμα της Πολεμικής Αεροπορίας – σε διάγγελμα προς το Εθνος για να ανακοινώσει «μέτρα μετρημένα στο μέτρο της πραγματικότητας».
Δεν είναι απολύτως καθαρό τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο λογογράφος του πρωθυπουργού, το βέβαιο όμως είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε άλλον πόλεμο να δώσει πέρα από το να πείσει ότι «νοιώθει τις δυσκολίες γύρω μας – την αγωνία όταν ανοίγει ο λογαριασμός ρεύματος στο σπίτι, όταν το βλέμμα κοιτά το ράφι του σούπερ μάρκετ ή τον μετρητή της βενζίνης». Και να εξηγήσει πως η μηνιαία επιδότηση του δεκάευρου για το γέμισμα του ρεζερβουάρ αποτελεί το καλύτερο που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση στην μάχη απέναντι σε μια ιστορική κρίση ακρίβειας και διαβίωσης.
Η αλήθεια είναι ότι το προσπάθησε, σε τόνους συναισθηματικούς, ορθολογικούς και κυρίως προσωπικούς. Σε πρώτο πρόσωπο και με την γνωστή αντωνυμία. Η αλήθεια είναι επίσης ότι και το πολιτικό μάρκετινγκ έχει τα όριά του, ειδικά όταν κομίζει πολιτικό προϊόν αναντίστοιχο των περιστάσεων.
Το είχε πει πρώτος ο πιο επικοινωνιακός ίσως των επικοινωνιακών, ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε ανύποπτο χρόνο. Το 1994, σε μια από τις λιγότερο εμβληματικές αλλά ίσως πιο μεστές ομιλίες του, είχε πει ότι «οι πολιτικοί που δεν κατάλαβαν τη δύναμη των συνόλων έχασαν το τρένο».
«Οι πολιτικοί», έλεγε τότε, «που δεν κατέγραψαν στην μνήμη και στη συνείδηση τους ότι το πέρασμα από τη ζωή είναι πολύ μικρό και ότι η εξουσία είναι εφήμερη, σίγουρα δεν επιτέλεσαν όποτε έπρεπε τον ρόλο τους. Η κατάχρηση των προσόντων από έναν πολιτικό αν υπάρχει εγωκεντρική διάθεση μπορεί να καταλήξει σε ένα μεγάλο μειονέκτημα. Τα πρόσωπα που θα παγιδευτούν και θα ζήσουν μόνο ανάλογα με τα προσόντα τους και όχι με την διαρκή συνειδητή προσφορά τους θα απομονωθούν. Όσο δημόσια ένα άτομο διογκώνει άμετρα μόνο την παρουσίαση των προσόντων του, τόσο περιθωριοποιείται»…