Βλέπω το ενδιαφέρον σας για την δεύτερη μαύρη τρύπα που φωτογραφίζουμε η οποία είναι στο κέντρο του γαλαξία μας και λέω να κάνω λίγο την ιστορία των μαύρων τρυπών ταληράκια. Η μάλλον φραγκοδίφραγκα
Του Μανώλη Μαυραντωνάκη
Οι Μαύρες Τρύπες σε φραγκοδίφραγκα:
Η βαρύτητα είναι το αποτέλεσμα της καμπύλωσης του χωροχρόνου που προκαλείται κάτω από την ύπαρξη μιας μεγάλης μάζας.
Ενός γαλαξία, ενός αστεριού, ενός πλανήτη κλπ.
Άρα τα σώματα δεν έλκονται μεταξύ τους αλλά αναγκάζονται να ακολουθήσουν την καμπύλωση του χωροχρόνου ακολουθώντας τις συντομότερες δυνατές τροχιές.
Φανταστείτε δηλαδή τον χωροχρόνο ως ένα τεντωμένο σεντόνι που μια μια μεταλλική πχ σφαίρα το καμπυλώνει.
Αν ρίξεις μια μικρότερη πχ σφαίρα στο σεντόνι αυτή θα ακολουθήσει την συντομότερη τροχιά γύρω από την μεγαλύτερη σφαίρα κλπ κλπ.
Αυτό εμείς το αντιλαμβανόμαστε ως επιτάχυνση. Αν δηλαδή αφήσουμε μια μπάλα να πέσει θα τη δούμε να επιταχύνεται με κατεύθυνση προς τη γη.
Αυτό όμως που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως η μπάλα ακολουθεί την συντομότερη δυνατή τροχιά στον καμπυλωμένο από τη μάζα της γης χωροχρόνο.
Αυτά μας τα είπε πριν πολλά χρόνια ο Αϊνστάιν καρφώνοντας στα μούτρα του Νεύτωνα όπως κάνει ο Αντετοκούμπο στο ΝΒΑ.
Επίσης μιας και δεν μιλάμε πια για χώρο αλλά για χωροχρόνο η καμπυλώσεις των μεγάλων μαζών στο χωροχρόνο δεν επηρεάζουν μόνο το χώρο αλλά όπως είναι φυσικό και το χρόνο. Ο Αϊνστάιν απέδειξε πως ο χρόνος για ένα παρατηρητή κοντά σε μια μεγάλη μάζα κυλάει πιο αργά από το χρόνο σε ένα απομακρυσμένο παρατηρητή.
Τι γίνεται τώρα κοντά σε ένα σώμα με μάζα πολύ μεγαλύτερη από τον ήλιο μας , πολύ μεγαλύτερη από άλλους ήλιους που είναι εκατοντάδες ή και χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από αυτόν.
Πως θα καμπυλώσει ένα σώμα με μάζα 65 δισεκατομμύρια φορές τη μάζα του ήλιου μας συγκεντρωμένη σε ένα πολύ μικρό χώρο όσο ας πούμε το ηλιακό μας σύστημα;
Ένα τόσο μεγάλο σώμα θα μπορούσε να καμπυλώσει τόσο πολύ τον χωροχρόνο που θα δημιουργούσε αυτό που λέμε singularity .
Αυτή η μοναδικότητα έχει ως αποτέλεσμα ο χωροχρόνος που βρίσκετε γύρω από αυτή να καμπυλωθεί τόσο πολύ που πρακτικά αποκόβεται από το υπόλοιπο σύμπαν.
Καμία πληροφορία δεν μπορεί να δραπετεύσει από αυτό το κομμάτι , ούτε καν το φως.
Το μόνο πράγμα που ΦΑΙΝΕΤΑΙ να δραπετεύει είναι κάποια κβαντικά σωματίδια που δημιουργούνται σε ζευγάρια και τότε το ένα μπορεί να πιαστεί στο βαρυτικό πεδίο ενώ το άλλο που βρίσκεται ελάχιστα μακρύτερα όχι. Τότε φαίνεται σαν η μαύρη τρύπα, η μοναδικότητα να εκπέμπει ακτινοβολία . Είναι η λεγόμενη ακτινοβολία Χώκινγκ. Προς τιμή του μεγάλου θεωρητικού φυσικού Στέφεν Χώκινγκ ο οποίος την εξέφρασε ως θεωρία .
Θεωρητικά οποιαδήποτε σώμα μπορεί να γίνει μια μαύρη τρύπα αρκεί η ταχύτητα διαφυγής από το βαρυτικό του πεδίο να είναι μεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός .
Η γη για παράδειγμα θα μπορούσε να γίνει μια μαύρη τρύπα αρκεί να καταφέρναμε να χωρέσουμε όλη τη μάζα της μέσα σε μια σφαίρα 9 χιλιοστών του μέτρου .
Η περίμετρος , το γύρω γύρω μιας μαύρης τρύπας ονομάζεται ορίζοντας γεγονότων. Ο λόγος είναι προφανής. Καμία πληροφορία δεν μπορεί να δραπετεύσει πέρα από τον ορίζοντα γεγονότων. Πέρα από αυτόν οι φυσικοί νόμοι που διέπουν όλο το υπόλοιπο σύμπαν καταρρέουν .
Οι μεγάλες μαύρες τρύπες περιστρέφονται στο χωροχρόνο και εγκλωβίζουν όλο και περισσότερο από το υλικό που βρίσκεται γύρω τους . Καταβροχθίζουν ολόκληρα αστέρια με μια χαψιά. ( άντε καλά πιο αργα από μια χαψιά)
Ο δίσκος γύρω από την μαύρη τρύπα , ακτινοβολεί σε πολύ υψηλές ενέργειες και μέχρι χθές ήταν ο μόνος τρόπος να βρούμε την θέση μιας μαύρης τρύπας.
Κάθε γαλαξίας στο κέντρο του φιλοξενεί μια μαύρη τρύπα . Ο δικός μας έχει μια γιγάντια μαύρη τρύπα με μάζα μερικά εκατομμύρια τη μάζα του ήλιου μας. Η δεύτερη που φωτογραφίζουμε.
Η πρώτη ήταν αυτή που φωτογραφίσαμε στον Μ87 πριν δυο τρία χρόνια. Η δική μας είναι μικρούλα. Έχει μερικά εκκατομύρια τη μάζα του ήλιου μας. Η μαύρη τρύπα του Μ87 είναι 65 ΔΙΣεκατομμύρια φορές η μάζα του ήλιου μας.
Η πιο μεγάλη όμως μαύρη τρύπα είναι αυτη που έχουμε όλοι μέσα στην ψυχή μας. Η οποία όποτε γουστάρει μας καταπίνει. Μας κάνει μια χαψιά.