NewsEdit Ένα σίγουρο συμπέρασμα της ζωής είναι πως ο κόσμος χωρίζεται σε δυο κομμάτια· στους ισχυρούς και στους ανίσχυρους. Αυτό δεν βασίζεται σε καμιά φιλοσοφική έννοια, αλλά είναι μια κοινή, άμεση διαπίστωση, δίχως να χρειάζεται εμβάθυνση και στοχαστική ανάλυση.
Η ανθρώπινη ιστορία είναι πλημμυρισμένη από παραδείγματα, ανεξαρτήτου εποχής, πολιτικών συστημάτων και γεωγραφικής τοποθεσίας.
Συνήθως ο δυνατός νικάει τον αδύναμο, παρ’ όλο ότι υπάρχουν κάποια σπανιότατα παραδείγματα που προβάλλουν το αντίθετο (π.χ. Δαυίδ-Γολιάθ). Τις περισσότερες φορές, αυτά τα περί του αντιθέτου παραδείγματα, τα συναντάμε στη Μυθολογία, στα παραμύθια, στα μυθιστορήματα, εκφράζοντας κυρίως τις μύχιες ελπίδες και επιθυμίες τού αφηγητή!
Διαβάζοντας στη Μεταρρύθμιση ένα άρθρο τού συγγραφέα Γιώργου Σιακαντάρη, αναδημοσιευμένο από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (στις 10/6/22), με αφορμή την επικαιρότητα και τον σπουδαίο Φλωρεντιανό στοχαστή Niccolò Machiavelli, σκέφτηκα πως αυτή η… δικαιϊκή απουσία ισορροπίας, πάντα είναι επίκαιρη και διαχρονική.
Τελικά, βρισκόμαστε (τουλάχιστον) 2022 χρόνια μ.Χ, στον ίδιο παρανομαστή αυτής της αναμφισβήτητης αντίθεσης, δίχως προσδοκίες για εξισορρόπηση της ανθρώπινης πορείας των διεκδικήσεων για «ισότητα», ευημερία «για όλους», «όχι για τους λίγους», «δίκαιης διανομής του πλούτου» και άλλα παρεμφερή αιτήματα-απαιτήσεις-δικαιώματα, που παραμένουν φρούδες ελπίδες…
Όποια συζήτηση και να κάνουμε, πάντα καταλήγουμε στην έλλειψη δικαιοσύνης στην Οικονομία, την οποία κατέχουν οι Κροίσοι τού παγκόσμιου χρήματος και αυτοί είναι λίγοι και πολλές φορές άγνωστοι. Την ίδια στιγμή, υπάρχει απερίγραπτη φτώχεια,
στην Αφρική, την Ασία, τη Μέση Ανατολή, χώρες με εξαιρετικά πλούσιο υπέδαφος, που όμως ο κόσμος τους πεινάει, κυρίως λόγω αδιαφορίας τού διεθνούς παράγοντα· αλλά και των παρεπόμενων αποικιοκρατικών πολιτικών, διεφθαρμένων κυβερνήσεων και ελίτ που, αν και μειονότητες, λυμαίνονται αυτόν τον πλούτο!
Χώρες βουτηγμένες μέσα στη φτώχεια με τα επακόλουθα της ασιτίας, των επιδημιών, της έλλειψης ιατρικής φροντίδας, της παιδικής θνησιμότητας, των πρόωρων θανάτων, της απαξίωσης της ζωής· ένας ολόκληρος κ ό σ μ ο ς δισεκατομμυρίων ψυχών, εγκαταλειμμένων, εύκολη λεία επιδρομών κάθε είδους συμμοριών, αρπάγων, υποκόσμου, δικτατόρων, παράλληλα με τις βαθιές, βαθύτατες αγιάτρευτες πληγές στο ευρύτερο κοινωνικό φάσμα…
Είναι χώρες που κατακτήθηκαν από τους κατά τα άλλα «πολιτισμένους» Ευρωπαίους, Αμερικάνους, οι οποίοι έσπειραν τον σπόρο τής άγριας εκμετάλλευσης επί μακρά διαστήματα χρόνου, αφαιρώντας τον πλούτο και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αφήνοντας στο έλεος της πολιτικής φθοράς κάθε δυνατότητα να χτίσουν το δικό τους μέλλον.
Σκέφτηκα να ψάξω πηγές και στοιχεία περί του ονομαζόμενου και Τρίτου Κόσμου, στον οποίο έχουμε προ πολλού γυρίσει την πλάτη, εμείς οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι, μεταξύ μας τώρα, δεν είμαστε και τα καλύτερα παιδιά… Όμως, σε τι θα χρησίμευε να αραδιάσω κι εγώ νούμερα και αριθμούς, στατιστικές και ντοκουμέντα για τον εγκαταλειμμένο αυτόν κόσμο; Είναι γνωστά τοις πάσι, επαναλαμβανόμενα και όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα βρει…
Ο Γιώργος Σιακαντάρης αναφέρεται στους ισχυρούς τής Γης και όπως θα γνωρίζετε, ο Μακιαβέλι είχε κάνει… διατριβές, μέσα από τα κείμενά του όσον αφορά το μοντέλο του ισχυρού «Ηγεμόνα». Ο ανατρεπτικός, για τον 16ο αιώνα διανοητής, μπορεί να χρησιμεύσει, ως προς τις μεθόδους ηγεμονίας του, στον δικό μας αιώνα.
Την ισχύ τους οι σημερινοί ηγεμόνες τη στηρίζουν και την… επενδύουν σε εξοπλιστικά προγράμματα με όπλα απίστευτης δυνατότητας να κάψουν και να αφανίσουν ό,τι βρουν μπροστά τους.Το παράδειγμα του Πούτιν στην Ουκρανία, αλλά και του Ερτογάν στη Συρία κι αλλού, είναι μέσα σ’ αυτό το μακάβριο πλαίσιο. Η ισχύ τής πανστρατιάς τους, βάλλει εναντίον ανίσχυρων αντιπάλων. Αν θυμηθούμε την πρόσφατη Ιστορία της αμερικανικής ηγεμονίας, με τις τόσες φονικές επεμβάσεις ή εισβολές, με αναρίθμητα θύματα εκατέρωθεν σε Ασία και Μέση Ανατολή, διαπιστώνουμε πως οι ηγέτες κατευθύνουν και ορίζουν το παγκόσμιο status quo, επειδή μπορούν και σπέρνουν τον φόβο, τον τρόμο και το δέος στην παγκόσμια κοινότητα.
Ο συγγραφέας και κοινωνιολόγος ορθώς γράφει πως: «Ο βίος και το έργο του Μακιαβέλι και όχι μόνο αυτού και όχι μόνο τον 16ο αιώνα, αλλά πολύ περισσότερο τον 21ο, αποδεικνύει πως αν διανοούμενοι «θαυμάζουν» ηγέτες, τους χάνει η διανόηση».
Υποστηρίζω ακράδαντα αυτή την άποψη! Η εποχή μας έχει βιώσει για τα καλά αυτή τη δεσποτική αμετακίνητη πραγματικότητα, η οποία δημιουργεί μια σιωπηλά σκοτεινή ομοιομορφία τής μάζας.
Όλοι γνωρίζουμε το πλαίσιο της σύγχρονης «αιχμαλωσίας» και γι’ αυτό επιθυμούμε δημοκρατικά καθεστώτα, τα οποία οφείλουν να αναγνωρίζουν δικαιώματα και υποχρεώσεις, που να είναι θ ε μ έ λ ι α πάνω στα οποία θα χτίζουμε διαχρονικά ό,τι δημιουργικό και χρήσιμο για τον κάθε πολίτη.
Νότης Μαυρουδής
http://www.mavroudis.eu http://www.mavroudistar.wordpress.com