anilikos Βραδιάζει στη χώρα των Ατιμώρητου. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια, ατιμωρητί, περιμένουν τους Ατιμώρητους οδηγούς να τα μετακινήσουν μόλις ξημερώσει για να μεταβούν στην εργασία τους. Τι κι αν έχουν παρκάρει σύριζα στην πόρτα του γείτονα.
Στη χώρα του Ατιμώρητου σημασία έχει να πας στη δουλειά σου. Απλή μετάβαση κι ας χρησιμοποιήσεις και τη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης. Ο σκοπός εξαϋλώνει τα μέσα, τα μετουσιώνει σε απλά, μαγικά εργαλεία χωρίς κανόνες.
Μοναδικός κανόνας, η εργασία. Πολύωρη, κοπιαστική, υπερωριακή, αλλά κυρίως κερδοφόρα για τους εργοδότες. Αυτούς που δηλώνουν κερδοφορία αλλά μόνο για τη σφετέρα τσέπη, ποτέ του εργαζομένου. Στη χώρα του Ατιμώρητου, αρκεί να “χτυπάς” την ηλεκτρονική κάρτα σου ανά οκτώ ώρες. Ατιμωρητί, ο εργοδότης θα σε αναγκάσει να εργαστείς υπερωριακά, χωρίς ρεπό, μέχρι αργά το βράδυ και πάλι νωρίς την αυγή, αρκεί να καταγράψει κερδοφορία. Στη χώρα του Ατιμώρητου, κανένας δεν έχει πραγματικά δικαιώματα.
Ούτε καν αν βιαστείς. Ο δολοφονημένος δε, ήδη απώλεσε το παν. Πλασματικό το δικαίωμα στην ασφάλεια, την ισονομία, την ίση αντιμετώπιση στη δικαιοσύνη. Η Δημοκρατία, μέσω της Προεδρίας της, παίρνει το μέρος των ισχυρών, της γκλάμουρ περσόνας και καταλήγει έρμαιο φωτογράφισης, σαβουάρ βιβρ, ενώ δηλώνει πρακτικά αγνωστικίστρια Συντάγματος με θέση υπέρ βιαστών και ενάντια σε κάθε απλή έκφραση άποψης. Στη χώρα του Ατιμώρητου, όλα και όλοι συγχωρούνται, αρκεί να έχουν δίπλα τους δυο προβολείς, πέντε φακούς και δύο αρμόζουσες τηλεοπτικές συχνότητες που θα ξεπλύνουν τους ρύπους.
Ακόμα κι αυτούς που από την καύση προκαλούνται, εκείνων των δέντρων χωρίς δάση, αλλά και δασών δίχως δέντρα. Κι ας φτάνουν οι ρύποι χιλιόμετρα μακριά, να ρυπάνουν θάλασσες και ακτές. Οι πυρκαγιές στη χώρα του Ατιμώρητου καίνε ημέρες, εβδομάδες ακόμα, αλλά πάντα κάποιος καλοπροαίρετος Υπουργός θα δηλώσει πως οι αντιπυρικές ζώνες θα δημιουργηθούν, στο τελείωμα του καλοκαιριού, μετά την πυρκαγιά και πάλι. Και ίσως πέντε δάκρυα που, δίκην Ελληνικής Τραγωδίας – όχι απαραίτητα αρχαίας- θα χυθούν υπό το ζωηρό φως της πυρκαγιάς, φτάσουν για να περάσει, ατιμωρητί, κι αυτό το καλοκαίρι.
“Στου τουρισμού την ανοχή” στη χώρα του Ατιμώρητου, πώς πέρασες τις διακοπές σου δεν θα πεις. Γιατί δεν πήγες. Γιατί δεν έφτασαν τα φράγκα ή γιατί σοφά τα μαζεύεις, αν περισσεύουν, για τον σκοτεινό χειμώνα που έρχεται. Έναν χειμώνα στον οποίο, πολλοί στη χώρα του Ατιμώρητου, θα δουν ξανά ή θα γνωρίσουν για πρώτη φορά την ανέχεια και την εξαθλίωση, την αγανάκτηση που πρόσκαιρα λησμόνησαν αλλά και πάλι ορθώνεται μπροστά τους ζοφερή.
Στη χώρα του Ατιμώρητου, ατιμωρητί μοιράζουν λάφυρα και αναδιανέμουν πλούτο οι κυβερνώντες. Οι Ατιμώρητοι έχουν καταλήξει να κυβερνούν, σε ένα είδος μεταλλαγμένης Δημοκρατίας. Μια Δημοκρατία που εκλέγεται με δημοκρατικό τρόπο, αλλά ελέγχεται με αυταρχισμό, βία, ρατσισμό, αυταπάτες, ουτοπίες και φληναφήματα. Με ξύλο στους δρόμους από “όργανα της τάξης”¨ και με καταδικασμένους βιαστές στο διπλανό διαμέρισμα. Με καταχραστές δημοσίου χρήματος και με δυσθεώρητη οικονομική ανισότητα. Οι Ατιμώρητοι κυβερνούν και οι πολίτες, ατιμωρητί, τους αφήνουν.
Και η πιο σκοτεινή ώρα, δεν ήρθε ακόμα.