ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Δεν υπήρξα ποτέ εξ εκείνων που θεωρούσαν ευαγγέλιο κάθε τι που έγραφε το τάδε ή το δείνα -κατά τεκμήριο έγκυρα- διεθνές μέσο ενημέρωση. Η οπτική γωνία από την οποία αξιολογούν την Ελλάδα πολιτικοί και μίντια στο εξωτερικό δεν είναι απαραίτητα η σωστή, καθώς -λογικά- συχνά εμφιλοχωρούν υποκειμενισμοί, σκοπιμότητες και συμφέροντα.
Όταν κάποιοι αντιδράσαμε, προ ετών, στην μανία κάθε Focus που μας έδειχνε το…δάκτυλο, ή άλλου μέσου που θεωρούσε πως το ούζο ισοδυναμούσε με την πιο τρανή απόδειξη της ροπής του Έλληνα στην τεμπελιά και την απομύζηση των ευρωπαϊκών πόρων, κάποιοι άλλοι χασκογελούσαν, συντάσσονταν και ανήγαγαν τα μνημόνια σε ευλογία.
Ακόμα και τότε, όμως, υπήρχε ένα έλλειμμα κατανόησης, μία αδυναμία επικοινωνίας της ελληνικής θέσης. Κυρίως, όμως, ένας βαθύς εσωτερικός διχασμός που επέτρεπε στις μεγαλύτερες δυσφημήσεις να βρίσκουν θιασώτες στα λόμπι των τραπεζών και του ΤΑΙΠΕΔ και στα καφέ του κέντρου των Αθηνών.
Τις τελευταίες εβδομάδες συντελείται η μεγαλύτερη, ίσως, προσβολή της εικόνας της χώρας μετά από εκείνη της εποχή (των μνημονίων) που οι μισοί εξύβριζαν τους άλλους μισούς.
Αφετηριακά, μπορούμε να συμφωνήσουμε πως η Ευρώπη είναι χωλή, ασυνεχής και συχνά υποκριτική. Δρα και με εμμονές και με σκοπιμότητες. Το ίδιο κι αυτό που ονομάζουμε “διεθνής παράγοντας” σε κάθε εκδοχή του.
Συμβαίνει, όμως, κάτι που δεν πρέπει να υποτιμήσουμε. Όχι γιατί πρέπει να υποστηρίξει κανείς την μία ή την άλλη κυβέρνηση, την μία ή την άλλη άποψη -και τότε, και τώρα-, αλλά διότι έχει αποδειχθεί πως το πλήγμα που δέχεται κάθε φορά η εικόνα της χώρας επουλώνεται δύσκολα. Εάν, φυσικά, θέλεις να βλέπεις τα πράγματα.
Η κυβέρνηση εκδήλωσε, πρόσφατα, μια πρωτοφανή και άδικη επίθεση κατά της δημοσιογράφου του Politico Νεκταρίας Σταμούλη, και κατά του δημοσιογράφου του Spiegel Γιώργου Χρηστίδη. Στην πρώτη περίπτωση, για ένα μάλλον περιγραφικό ρεπορτάζ για το σκάνδαλο των υποκλοπών, στην δεύτερη για την υπόθεση με τους 38 μετανάστες στον Έβρο και τον θάνατο της 5χρονης Μαρίας -τον οποίο η κυβέρνηση αμφισβήτησε. Έλαβε πολύ σκληρές απαντήσεις και κατηγορίες για αυταρχισμό, και, προσέξτε, τα διεθνή ΜΜΕ δεν ξεχνούν εύκολα.
Το ίδιο έκανε και με τον φιλοξενούμενο αρθρογράφο των N.Y Times Αλεξάντερ Κλαπ, ενώ φιλικά της μέσα και πλήθος σοσιαλμιντιακών αιχμώς έσπευσαν να χαρακτηρίσουν “συριζαίο” κάθε δημοσιογράφο σε διεθνές μέσο ενημέρωσης που επικρίνει την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.
Θεωρώ πολυ πιθανό οι κυβερνώντες να κερδίσουν -ή, έστω, να μην χάσουν- την μάχη των εντυπώσεων στο εσωτερικό. Ποιος νοιάζεται για το τι λέει ο Μαξιμίλιαν Ποπ του Spiegel, ο Χιούγκο Ντίξον του Reuters, τι γράφουν ο Guardian, ή το Bloomberg…
Αρκεί να μην διασαλευθεί η αρμονία των δημοσκοπήσεων. Δεν είναι, όμως, αυτό το ζήτημα.
Τις τελευταίες ώρες, όπως αποκαλύπτει το Brussels Playbook του Politico, με …υπομόχλιο τους Πράσινους, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα αρνείται την ακρόαση του Νίκου Ανδρουλάκη στην αρμόδια επιτροπή PEGA του Ευρωκοινοβουλίου και τον στέλνει σε μία μελλοντική (;) συνεδρίαση μαζί με κάποιους Καταλανούς αυτονομιστές ευρωβουλευτές. Έτσι, ο Θανάσης Κουκάκης θα μείνει μόνος του, λες και η υπόθεσή του δεν είναι απολύτως συνδεδεμένη με το ίδιο κακόβουλο λογισμικό (Pretador), με το οποίο επιχειρήθηκε η παρακολούθηση Ανδρουλάκη.
Αναμφίβολα, ο ισχυρός άνδρας του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ έπαιξε τον ρόλο του. Όμως, πως μπορεί κανείς να επιδιώκει να χυθεί άπλετο φως στην Ελλάδα (εισαγγελέας, ΑΔΑΕ, Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, Εξεταστική) και να μην ζητά ο ίδιος να επισπευσθεί η διαδικασία και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς; Μήπως υπάρχει κάτι που θεωρητικά μπορούμε να το μάθουμε εμείς στην Ελλάδα αλλά δεν πρέπει να το μάθουν στις Βρυξέλλες;
Επειδή, όμως, πρέπει να διασωθεί η μεγάλη εικόνα (Ελλάδα), η κυβέρνηση οφείλει να υπερβεί εαυτόν. Το “υπέρτερο δημόσιο συμφέρον” (κρατήστε τον όρο…) δεν είναι η μυστικότητα μιας διαδικασίας κατά την οποία οι όποιοι λόγοι εθνικής ασφαλείας υπάρχουν …ασυμπτωματικά και ως εκ τούτου δεν απαιτείται θεραπεία αφού δεν φαίνεται η αρρώστια, δημόσιο συμφέρον είναι να μην χρειαστεί η χώρα να βρεθεί δακτυλοδεικτούμενη και δη δύσκολα αναστρέψιμα.
Και μπορεί στην Τρίπολη να μην διαβάζουν Spiegel και στην Ορεστιάδα Politico, τα νέα, όμως, ταξιδεύουν γρήγορα και αργά αλλά σταθερά στο συλλογικό υποσυνείδητο αποτυπώνεται η σκιά.
Το απόρθητο μέχρι πρότινος επικοινωνιακό οχυρό του Μαξίμου πρέπει να αντιδράσει. Όχι για να πείσει πως δεν υπάρχει ελέφαντας αλλά για να τον βγάλει, πραγματικά, από το δωμάτιο. Και ο μοναδικός τρόπος είναι να ειπωθεί η αλήθεια και να επιμερισθούν οι ευθύνες.