ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ «Μα τι έπαθαν ξαφνικά οι Ιταλοί και ψήφισαν φασίστες;» είναι η πλήρης ερώτηση. Μια ερώτηση που μπορούν να κάνουν μόνο όσοι είναι ή αφελείς ή δεν έχουν ιδέα για το τι έχει συμβεί εδώ και τρεις σχεδόν δεκαετίες στην Ιταλία. Διότι οι Ιταλοί δεν ξύπνησαν ξαφνικά μία ωραία Κυριακή πρωί και είπαν να πάνε να ψηφίσουν τη φασίστρια Μελόνι και τους υπόλοιπους του ακροδεξιού τσίρκου που κέρδισε χθες τις εκλογές.
Η πορεία προς την παλινόρθωση του φασισμού στην Ιταλία ξεκίνησε το 1994 όταν οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές της μεταπολεμικής, πολιτική σκηνής – το Χριστιανοδημοκρατικό και Σοσιαλιστικό κόμμα- εξαϋλώνονται υπό το βάρος σκανδάλων που συνταράσσουν ολόκληρη την κοινωνία.
Από αυτή την κατάρρευση επωφελείται ένας απίθανος “κλόουν”, προάγγελος του Τραμπ, του Μπόρις Τζόνσον, του Βίκτωρ Όρμπαν, που καταφέρνει να εκλεγεί πρωθυπουργός τις περιόδους 1994-1995, 2001-2006 και 2008-2011. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μέσα από το μονοπώλιο στα ΜΜΕ που είχε καταφέρει να στήσει, κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή στηρίζοντας ταυτόχρονα διάφορα απίθαν σχήματα τους νεοφασίστες της Εθνικής Συμμαχίας του Φίνι και τη Λέγκα, το σημερινό κόμμα του Σαλβίνι, που τότε λεγόταν Λέγκα του Βορρά και διεκδικούσε να μην πληρώνουν οι πλούσιοι βόρειοι φόρους για τους “τεμπέληδες” του Νότου, απειλώντας μάλιστα με “αυτονομία” του Βορρά.
Μέσα στα σπλάχνα αυτού του πολιτικού “Φρανκεστάιν” η κεντροδεξιά μεταλλάχθηκε σταδιακά και με συστηματικό τρόπο σε ρατσιστική ακροδεξιά με τη στήριξη των οικονομικών ελίτ. Αυτή η απίθανη πολιτική συμμορία από την μία μεριά έκανε όλα τα θελήματα που της επέβαλαν οι Βρυξέλλες και από την άλλη εκμεταλλευόταν την λαϊκή δυσφορία για την αύξηση των ανισοτήτων και τη συρρίκνωση της κάποτε ισχυρής ιταλικής οικονομίας. Ετσι συνέχισαν επί χρόνια να παίζουν σε διπλό ταμπλό: από τη μία δουλικότητα στον γαλλογερμανικό άξονα και από την άλλη ευρωσκεπτικιστές. Το αποτέλεσμα φαίνεται στον παρακάτω πίνακα που δείχνει την εξέλιξη του ιταλικού ΑΕΠ από το 1960 έως και το 2020 με τη μεγάλη κατηφόρα να ξεκινάει το 2002 όταν υιοθέτησαν το ευρώ:
Και μετά ήλθε η οικονομική κρίση του 2008 και οι Ιταλοί των σπουδαίων βιομηχανιών και του design «κατάντησαν» ό,τι και οι Ελληνες: PIGS. «Τεμπελχανάδες» που «όλη τη μέρα λιάζονται και γλεντάνε» όπως έλεγε εκείνος ο απίθανος Ολλανδός, ο Ντάιζενμπλουμ. Και η παρακμή συνεχίζεται.
Όσο για την Αριστερά; Άλλαζε ονόματα μπας και πείσει έτσι τους Ιταλούς να την εμπιστευτούν ως δύναμη ευθύνης και κεντροαριστερής σοβαρότητας. Ματαίως! Οι Ιταλοί δεν εμπιστεύονταν πλέον κανέναν και είτε οδηγήθηκαν στην αποχή είτε στήριζαν εν είδει χαβαλέ διάφορα σχήματα όπως τα “Πέντε Αστέρια” ενός τριτοκλασάτου κωμικού της συμφοράς.
Κι έτσι, μετά του Χριστιανοδημοκράτες και τους Σοσιαλιστές, εξαϋλώθηκε ΚΑΙ η ιταλική Αριστερά υποστηρίζοντας διάφορους άχρωμους και άοσμους πολιτικούς όπως τον Ματέο Ρέντζι και τον υπερεκτιμημένο τεχνοκράτη Μάριο Ντράγκι. Και η παρακμή συνεχίστηκε για να επιδεινωθεί από το μεταναστευτικό και την πανδημία.
Αυτό είναι το έδαφος που μέσα του καλλιεργήθηκε ο Φασισμός. Οχι ξαφνικά. Μέσα σε 28 ολόκληρα χρόνια. Ο σπόρος έγινε θαμνάκι και αυτό ένα μεγάλο δέντρο του 43%. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να το ξεριζώσει όσο ήταν ακόμη καιρός. Οπως στην Ουγγαρία. Οπως στη Σουηδία. Οπως στη Γαλλία. Οπως στην Ελλάδα.
Κάποιοι το είχαν προβλέψει εδώ και καιρό: ο Φασισμός επελαύνει και πάλι αντάμα με τις παρασιτικές ελίτ, το παρακράτος και τις θρησκευτικές εξουσίες, καθολικές και ορθόδοξες. Και θα είναι χειρότερος και πιο θανατηφόρος από την πρώτη φορά. Ήδη τον ακούμε να ακονίζει τις λόγχες του στα πεζοδρόμια.
Και κανείς από όσους σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, δεν δικαιούται να λέει «δεν ήξερα». Διότι όλοι ήξεραν και στήριζαν με τον τρόπο τους. Ή αδιαφορούσαν. Επί 30 ολόκληρα χρόνια. Για να γυρίσουμε 80 χρόνια πίσω…