NewsEdit Το θανάσιμο πλήγμα στη ζωή ενός 12χρονου κοριτσιού που βιάστηκε, τρομοκρατήθηκε, βιντεοσκοπήθηκε και εκδόθηκε από έναν παιδοβιαστή με 213 «πελάτες» μας συγκλόνισε, αποκαλύπτοντας έναν εφιαλτικό για το μέσο πολίτη κόσμο, όπου ζουν ανήλικα παιδιά που βιώνουν την κόλαση στη διπλανή πόρτα.
Μυρσίνη Ζορμπά
Η «ευυπόληπτη» κοινωνική ζωή του παιδοβιαστή, το περιβάλλον και οι διασυνδέσεις του, η πολιτική πινακοθήκη των φίλων του και, από την άλλη, η φτώχεια και η εξαθλίωση της οικογένειας του παιδιού θύματος τροφοδότησαν το δράμα. Αλλεπάλληλες εκπλήξεις και τροπές της υπόθεσης, μέσα από τον τηλεοπτικό κιτρινισμό, τις διαρροές των καταθέσεων των πρωταγωνιστών, ακόμη και του ίδιου του παιδιού, στην εισαγγελία και οι πληροφορίες από την αστυνομία που κυκλοφόρησαν ευρέως ολοκλήρωσαν το τοπίο του ζόφου. Γι’ αυτό και το σοκ, ο αποτροπιασμός, η αγανάκτηση, ο θυμός, ακόμη και ο ηθικός πανικός της κοινωνίας ήταν δικαιολογημένα. Υπήρξε τουλάχιστον αντίδραση και όχι απάθεια.
Η υπόθεση αυτή έδειξε πόσο βαθιές κρίσεις σοβούν στην κοινωνία μας, αόρατες ωσότου εκραγούν φρικιαστικά και αντικρύσουμε τα πληγωμένα θύματα με ανοιχτές τις πληγές τους. Τα παιδιά αποτελούν ευαίσθητο δείκτη της φτώχειας, της εκπαίδευσης, της κοινωνικής περιθωριοποίησης και της παραβίασης δικαιωμάτων. Είναι τα πλέον ευάλωτα στις κοινωνικές ανισότητες και διακρίσεις γιατί δεν έχουν φωνή.
Αλλά ποια είναι η υπεύθυνη κοινωνικά και πολιτικά στάση καθενός μας; Ασφαλώς και προτεραιότητα έχει η στήριξη του παιδιού και η τήρηση των κανόνων δικαίου για το θύμα, την οικογένεια. Αυτή είναι η εγγύηση ασφαλείας για την κοινωνία μας, που το τελευταίο διάστημα δέχεται τον κλονισμό αλλεπάλληλων κρίσεων που διαδέχονται η μία την άλλη με ένταση και οξύτητα και οφείλουμε να καταγγείλουμε τις παραβιάσεις.
Τα συμπτώματα κακής λειτουργίας της δικαιοσύνης αλλά και των αστυνομικών αρχών, οι αδράνειες των υπηρεσιών πρόνοιας, των δημοτικών αρχών, των συλλογικών οργάνων και των ανεξάρτητων αρχών της χώρας που οδηγούν στη ματαίωση και τον κυνισμό τους πολίτες δεν μπορούν να συνεχιστούν. Πρέπει να αντισταθούμε και να αναλάβουμε οργανωμένες πρωτοβουλίες απέναντι στην παθητικότητα, τη σύγχυση και τη χειραγώγηση.
Αυτή την ευθύνη οφείλει να αναλάβει η πολιτισμική Αριστερά, δημιουργώντας ένα δίκτυο κοινωνικο-πολιτισμικής υποστήριξης, συλλογικών πρωτοβουλιών, αλληλεγγύης, κοινοτικής κουλτούρας, εθελοντισμού. Η πολιτισμική Αριστερά έχει πίσω της μια δημοκρατική παράδοση με γνώση και εμπειρίες, μπροστά της ένα ευρύ πεδίο που προσφέρεται για πρωτοβουλίες στις κοινότητες, στις γειτονιές, όπου συναντιέται η δυσκολία και η ανάγκη αλλά και η δημιουργικότητα και η προσδοκία των πολιτών. Θα πρέπει βέβαια να ξεπεράσει τα δικά της δεσμά δρώντας όχι μόνο στη διαδήλωση και την κομματική οργάνωση αλλά κοινωνικά και πολιτισμικά, παρούσα ενσώματα στους χώρους όπου ανταλλάσσονται οι ιδέες, τα συναισθήματα, οι εμπειρίες. Να ακούει, να αισθάνεται, να συμμετέχει, να παθιάζεται, όχι μόνο δελτία τύπου, εισηγήσεις και καθοδήγηση.
Για να μη συνεχίσει ο αόρατος κόσμος να εκπλήσσει τους πολίτες κάθε τόσο με τις εκρήξεις του, για να είμαστε ανάμεσα σε κείνους που θα ζουν μέσα σ’ αυτό τον αόρατο κόσμο και θα δυναμώνουν τη φωνή και την εικόνα του, ώστε να ακούγεται πιο δυνατά. Αυτή η βιωματική και συμμετοχική σχέση είναι που θα αλλάξει πρώτα εμάς και έπειτα τον κόσμο. Για να μην πέφτει κανείς από τα σύννεφα όταν το κακό συμβαίνει, για να συμβαίνει όλο και λιγότερο το κακό, για να έχουν οι θεσμικές και δομικές πολιτικές αλλαγές που θέλουμε άμεση σύνδεση με την καθημερινή ζωή και κουλτούρα όλων μας. Για να σημαίνει πραγματικά όσα πρέπει η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του παιδιού και το Εθνικό Σχέδιο Δράσης. Για όλα τα παιδιά και για καθένα ξεχωριστά.
* Η Μυρσίνη Ζορμπά είναι πρώην υπουργός Πολιτισμού
πηγή: Αυγή