NewsEdit Νέα «πολυκαλλιτέχνις» η -κατά κόσμον- Λουίζα Κωστούλα, ανήκοντας σε μία γενιά που καταλύει τα σύνορα μεταξύ των τεχνών, παρουσιάζει για λίγες ακόμη ημέρες στο Θέατρο του Νέου Κόσμου «Το ημερολόγιο ενός σκύλου».
Η Μιλού ήταν το σκυλάκι της. Το «έχασε» το 2020, στα 16 του χρόνια. Βασικά, μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια, από το 2016, είχε χάσει τη μητέρα, τον πατέρα και έναν πολύ στενό της συνεργάτη. Την ίδια περίοδο, αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι που έμενε για επίσης 16 χρόνια και να μετακομίσει στο πατρικό της, όπου πλέον όμως δεν υπήρχαν οι γονείς.
Η Violet Louise (Λουίζα Κωστούλα) όλη αυτή την πραγματικότητα, τη γεμάτη απώλειες κι αποχαιρετισμούς, τη μετουσίωσε σε δημιουργία και έργα: τα γνωστά, δικά της πολυμεσικά έργα, όπου η αφήγηση συμπλέει με τη μουσική, το θέατρο, το βίντεο, την υποκριτική και το τραγούδι. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει, ωστόσο η παράσταση «Το ημερολόγιο ενός σκύλου», που συνεχίζεται για λίγες ημέρες ακόμα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου είναι (με απλά λόγια) μια σπουδαία εμπειρία. Ισως το πιο σύγχρονο πράγμα που έχουμε δει στο θέατρο (πραγματικά σύγχρονο, όχι γιαλαντζί μεταπρωτοπορία) και ταυτόχρονα μία βαθιά συγκινητική παράσταση.
Η παράσταση έχει συμμετάσχει με επιτυχία σε κινηματογραφικά φεστιβάλ του εξωτερικού, ως ψηφιακή πρόταση. «Μου έλειπε όμως η άμεση επαφή με τον κόσμο» μας λέει η Λουίζα. Η ίδια έχει σπουδάσει Νομική, με μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Παράλληλα συνέχισε τις σπουδές της στο κλασικό πιάνο στο Εθνικό Ωδείο και υποκριτική στη Σχολή της Νέλλης Καρρά. Δούλεψε ως ηθοποιός στο Εθνικό και στο ελεύθερο θέατρο και το 2011 γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Καμαρωτό (που ήδη από το 1980 διερευνά την ηλεκτρονική-ψηφιακή και ακουστική-οργανική μουσική) και έτσι ξεκίνησε μία συνεργασία με το Studio19 που ασχολείται με πολυμέσα.
Στο «Ημερολόγιο ενός σκύλου», η ιστορία της Μιλού και της Λουίζας διαπερνά τη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Ξεκινά από το 2004, όπου «εξαφανίστηκαν» όλα τα αδέσποτα από τους δρόμους της Αθήνας, λόγω Ολυμπιακών Αγώνων και κάπως έτσι «σώθηκε» η Μιλού, και φτάνει έως το σήμερα. Με μουσική (σύνθεση και εκτέλεση) και βίντεο (όλα πρωτότυπα), με τη φωνή (σε αφήγηση και τραγούδι) της Λουίζας αλλά με τη σύμπραξη της Αγλαΐας Παππά, που ερμηνεύει τη μητέρα της, ο θεατής περνάει από το γέλιο στη συγκίνηση, κάνοντας πραγματικά «βουτιά» σε ό,τι πιο νέο έχει να παρουσιάσει το θέατρο σήμερα: «Οταν έπαιξα στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι του 2018, ήταν η μοναδική παράσταση τέτοιου είδους. Το ίδιο συνέβη και με φεστιβάλ στο εξωτερικό» μας λέει η Λουίζα. «Μας θεωρούν, λανθασμένα, ακόμα “πειραματικούς”, ενώ δεν είναι αυτό. Θα έλεγα πως είμαστε ξεκάθαρα “pop”. Χρησιμοποιούμε κάποια μέσα της τεχνολογίας, είναι πράγματι κάτι (ακόμα) νέο τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, αλλά δεν είναι “πειραματικό”: είναι μία πολυμεσική παράσταση, ήχου, μουσικής και εικόνας».
Της λέμε πως μας θύμισε (τόσο η φωνή της όσο και η μουσική της) τις Λένα Πλάτωνος και Λόρι Αντερσον. «Οι παραστάσεις της Λόρι Αντερσον είναι ακριβώς αυτό που περιγράφω: είναι ποπ. Είναι ανθρωποκεντρικές ιστορίες, που μπορεί να τις συναισθανθεί κάθε θεατής. Απλώς η φόρμα που χρησιμοποιούμε είναι λιγότερο διαδεδομένη, αλλά η αφήγηση, η ιστορία δηλαδή, αφορά τους πάντες. Προσωπικά, θέλοντας να μιλήσω για ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, επέλεξα να δείξω το ευρύτερο πλαίσιο και μετά να επιστρέψω στα δικά μας. Υπάρχουν και αυτοβιογραφικά στοιχεία, καθώς με ενδιαφέρει το προσωπικό, αλλά όχι το αυτοαναφορικό. Οι ιστορίες των ανθρώπων μοιάζουν, οπότε δημιουργείς το πλαίσιο ώστε να μπορεί ο άλλος να μπει στα δικά σου παπούτσια – δεν το κάνεις ερήμην του θεατή».
Η ίδια δημιούργησε και μία εξαιρετική μικρού μήκους ταινία, «Το κορίτσι με τα σπίρτα», μία διασκευή του γνωστού παραμυθιού και ταυτόχρονα μία συνέχεια της παράστασης «Το ημερολόγιο ενός σκύλου». Η ταινία έχει πάει στο εξωτερικό και έχει βραβευτεί, ωστόσο δυστυχώς δεν έγινε δεκτή ούτε στο φετινό Φεστιβάλ Δράμας, ούτε στις Νύχτες Πρεμιέρας (δεν μας έκανε εντύπωση βέβαια).
Καινούργιο σκυλάκι η Λουίζα δεν έχει πάρει ακόμα. «Δεν είμαι ακόμα έτοιμη. Είμαι σε μία μεταβατική περίοδο. Προς ώρας, με κρατάει η δημιουργία. Πάντως, όλα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια και σε προσωπικό επίπεδο με έκαναν να καταλάβω ότι η πραγματικότητα δεν σ’ αφήνει ν’ αναπνεύσεις. Η δημιουργική επικοινωνία, όμως, τόσο με συνεργάτες όσο και με το κοινό είναι αυτό που μπορεί να σε κρατήσει, να σου δώσει επαρκές οξυγόνο. Τόσο στην Ελλάδα όσο και σε παγκόσμια κλίμακα, βιώνουμε μια σκοτεινή περίοδο. Και κάθε φορά, σε σκοτεινές περιόδους, ο πολιτισμός δεν στηρίζεται επαρκώς. Ταυτόχρονα, ζούμε τον πόλεμο της πληροφορίας: χιλιάδες πληροφορίες έρχονται από παντού, ελάχιστος έλεγχος γίνεται από τον δέκτη ποιες ισχύουν και ποιες όχι. Ολο αυτό προσβάλλει το διανοητικό μας: αυτός ο “πόλεμος” απευθύνεται στο λογικό μας. Βλέπω, δηλαδή, ότι υπάρχει ένας παραλογισμός, ο οποίος καλλιεργείται καθημερινά. Το διακύβευμα πλέον είναι το πώς θα καταφέρει ο καθένας από εμάς να διατηρήσει το λογικό του. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου, που πλέον δεν τους αναγνωρίζω! Και από τον κορονοϊό και μετά βλέπω ότι παντού υπάρχει ένας φόβος – το νιώθω κι εγώ. Ετσι, όμως, χάνεται η ελευθερία του μυαλού, που σημαίνει ότι χάνεται η φαντασία, η δημιουργικότητα, η κριτική. Μας χτυπάνε ανελέητα: στο φαντασιακό και το λογικό μας. Αυτό, για μένα, είναι πολύ τρομακτικό».
Η παράσταση παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους και Θαρύπου, τηλ. 2109212900), κάθε Παρ., Σάββ. 21.15, Κυρ. 19.00. Εως 13/11. Τον Δεκέμβρη θα κυκλοφορήσει διαδικτυακά η ταινία «Το κορίτσι με τα σπίρτα» και τον Φεβρουάριο, πάλι με την Αγλαΐα Παππά, θα παρουσιάσουν τις «Τρωάδες» ως μία ακόμη πολυμεσική παράσταση, στο θέατρο Tempus Verum.