Γυναικεία Επιχειρηματικότητα/ Άλμα έξω από ένα φαύλο κύκλο στερεοτύπων

«Η γυναικεία επιχειρηματικότητα εξακολουθεί να βρίσκεται αρκετά βήματα πίσω, σε σχέση με τις πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ε.Ε.», σύμφωνα με την Χαρά Κεφαλίδου.

Όπως γράφει η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ σε άρθρο της στο libre «στην πραγματικότητα, το παζλ των αριθμών και των γεγονότων συνθέτουν τη σκοτεινή εικόνα της κοινωνίας που συνεχίζει να ανέχεται, να καταπίνει, να υπομένει στερεότυπα που τη βαραίνουν, ακυρώνουν προσπάθειες γενεών και τελικά μας προσβάλλουν. Όχι μόνο τις γυναίκες, όλους».  

Γυναικεία Επιχειρηματικότητα: Άλμα έξω από ένα φαύλο κύκλο στερεοτύπων

Μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο για τη γυναικεία επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξή της αρκεί για να βρει κανείς πλήθος πληροφοριών και πρόσφατων ερευνών, ανά τον κόσμο, που καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Όση πρόοδος κι αν διαπιστώνεται στην εμπλοκή γυναικών σε ανώτερες θέσεις επιχειρήσεων με αποφασιστικές αρμοδιότητες, το χάσμα μεταξύ των δύο φύλων παραμένει σε βάρος των Γυναικών.

Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη χειρότερα. Η γυναικεία επιχειρηματικότητα εξακολουθεί να βρίσκεται αρκετά βήματα πίσω, σε σχέση με τις πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ε.Ε..

Το ποσοστό των Ελληνίδων που βρίσκονται σε ανώτερες διοικητικές θέσεις κατέγραψε πτώση κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες το 2022, στο 28% έναντι 33% το 2021, παραμένοντας ωστόσο στο δεύτερο υψηλότερο επίπεδο από το 2014. Την ίδια στιγμή, το ποσοστό των επιχειρήσεων που δεν απασχολούν καμία γυναίκα σε ανώτερη διοικητική θέση αυξήθηκε στο 22% έναντι 13% το προηγούμενο έτος.

Η Ελλάδα τη διετία 2020-2021 κατατάχθηκε στην τελευταία θέση του δείκτη EIGE, που μετρά την πρόοδο των κρατών-μελών σε θέματα ισότητας των φύλων.

Την αλήθεια τη λένε πάντα οι σκληροί αριθμοί. Παρά τα φόρουμ και τις πράγματι χρήσιμες δημόσιες συζητήσεις, διοργανώσεις ημερίδων, βραβεύσεων και λοιπών εκδηλώσεων με θέμα τη γυναικεία επιχειρηματικότητα, που κάθε φορά αναλύουν την πρόοδο που έχει επιτευχθεί στη συμμετοχή των γυναικών σε ανώτερες διοικητικές θέσεις παγκοσμίως, καθώς και την ευρύτερη πρόοδο που έχει σημειωθεί στην εκπροσώπηση των δύο φύλων, καταλήγουν σε ευχολόγια και νουθεσίες προς τον ανδροκρατούμενο κόσμο των επιχειρήσεων περί συμπεριληπτικότητας, ισότητας εκπροσώπησης και ευκαιριών.

Και μετά, ξαναγυρίζουμε στην καθημερινότητα με τις ανισορροπίες στον συνδυασμό επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής, με την ανεπάρκεια της πολιτείας να εξασφαλίσει την παροχή επαρκών υπηρεσιών φύλαξης των παιδιών – λες και η ευθύνη της οικογένειας και της ανατροφής είναι γυναικεία υπόθεση – προνόμιο, μια στάμπα διαχωρισμού κατά τη γέννηση μας.

Ξαναγυρίζουμε στην πραγματικότητα των δυσχερειών και διακρίσεων στην εξεύρεση κεφαλαίου για τη χρηματοδότηση μιας επένδυσης που οργανώνεται από γυναίκες. Και αυτές είναι οι καλές περιπτώσεις. Υπάρχουν και οι πολλές τραγικές καθημερινές ιστορίες έμφυλης βίας με θύματα γυναίκες, που κάποιες από αυτές βγαίνουν στα ΜΜΕ, οι περισσότερες κρύβονται κάτω από προσεκτικό μακιγιάζ και πίσω από κλειστές πόρτες. Στην πραγματικότητα, το παζλ των αριθμών και των γεγονότων συνθέτουν τη σκοτεινή εικόνα της κοινωνίας που συνεχίζει να ανέχεται, να καταπίνει, να υπομένει στερεότυπα που τη βαραίνουν, ακυρώνουν προσπάθειες γενεών και τελικά μας προσβάλλουν. Όχι μόνο τις γυναίκες, όλους.

Τι κι αν τα αποτελέσματα των ερευνών δίνουν έμφαση στο παράθυρο ευκαιρίας που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν οι εργασιακές πρακτικές μετά την πανδημία, ώστε να βρεθούν οι γυναίκες σε ανώτερες διοικητικές θέσεις. Καθώς οι οικονομίες ανακάμπτουν, μετά την δίχρονη πανδημία και οι επιχειρήσεις επαναπροσδιορίζουν τον τρόπο λειτουργίας τους. Τι κι αν προωθούν την ιδέα για δημιουργία εργασιακών πρακτικών και πολιτικών χωρίς αποκλεισμούς. Το χάσμα παραμένει, γιατί μετά το τέλος κάθε δημόσιας συζήτησης, τα στερεότυπα μας παραμένουν και ανθίστανται σθεναρά στην κάθε αλλαγή.

Η ισότιμη συμμετοχή των γυναικών σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, δημόσιας και ιδιωτικής, η διεκδίκηση των ίσων ευκαιριών, δεν είναι θέμα μόνο για ιδεολόγους και ταγούς της δικαιοσύνης. Είναι προϋπόθεση οικονομικής, πνευματικής και κοινωνικής ανάπτυξης του κόσμου μας.

Όσο αυτό δεν το καταλαβαίνουμε, όσο αναπαράγουμε εσφαλμένα – βολικά μόνο για λιγότερους από τους μισούς – στερεότυπα και αταβιστικά κινούμαστε σε ένα φαύλο κύκλο ανισότητας, το βαθύ χάσμα θα χάσκει μπροστά μας και οι αριθμοί θα συνεχίσουν να μας δείχνουν κατάμουτρα τις ανεπάρκειές μας.

Το άλμα έξω από τον κύκλο αναπαραγωγής ανισοτήτων το κάνει η καθεμιά και ο καθένας μόνος του. Το εναρκτήριο σάλπισμα όμως το δίνει – κι έχει χρέος να το δίνει – η πολιτεία και οι ηγεσίες της, μέσα από δράσεις και καθημερινή πρακτική, ξεκινώντας από την πρώιμη παιδική ηλικία μέχρι να φτάσει να ποτίσει κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής. Οι ιστορίες επιτυχίας γυναικών που καταφέρνουν, με μακρύ και επίπονο αγώνα, να δρασκελίσουν το τείχος των ανισοτήτων και διηγούνται τη διαδρομή τους, μπορεί να δίνουν κουράγιο και ελπίδα, δεν φτάνουν όμως να αλλάξουν ριζωμένες πρακτικές ανισότητας. Αυτό μόνο με συλλογική πολιτική απόφαση γίνεται, που αφορά και εφαρμόζεται σε όλους και επιδρά στο σύνολο των επιμέρους δράσεων της πολιτείας.

Μέχρι να γίνει αυτό, θα πανηγυρίζουμε κάθε φορά που οι εκθέσεις διεθνών οικονομικών φόρουμ ανακοινώνουν ότι οι διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα έπεσαν 2-3 μονάδες και θα χρειαστούν 90 κι όχι 95 χρόνια – όπως πέρυσι – για να κλείσει η ψαλίδα των ανισοτήτων.