ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Σε μία παλιά διαφήμιση του Jack Daniels, οι παραγωγοί παίζουν με τις τάπες των βαρελιών περιμένοντας το ουϊσκι να ωριμάσει. “Θα νοιώσετε ευτυχείς που αφήνουμε τον χρόνο να περνάει έτσι όμορφα”, καταλήγει το σποτ. Είναι μάλλον ακριβές να παρομοιάσει κανείς τους νωχελικούς παραγωγούς του αμερικανικού νότου με αρκετούς στην Κουμουνδούρου, επειδή δείχνουν συχνά ευτυχείς παρότι ο χρόνος κυλά επικίνδυνα προς τις εκλογές.
Κι αυτό επειδή εσχάτως διαμορφώνεται σε αυτούς τους κύκλους (ευτυχώς όχι και στο στενό περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα) η βεβαιότητα πως η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη καταρρέει. Θυμίζει αυτό το κλίμα την πεποίθηση των τελευταίων μηνών πριν τις ευρωεκλογές του 2019, όταν πολλοί στο (τότε) Μέγαρο Μαξίμου είχαν πεισθεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται -σε πείσμα των δημοσκοπήσεων- με τέσσερις μονάδες. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει μάθει και ξέρει πως τίποτε δεν είναι απλό και εύκολο. Όμως η ατμόσφαιρα μπορεί να παρασύρει ακόμα και τους προσγειωμένους.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα με την επιλογή της Πόπης Τσαπανίδου στην θέση του εκπροσώπου Τύπου του κόμματος ενόψει εκλογών. Πολιτικά και επικοινωνιακά, η κίνηση Τσίπρα είναι υπόδειγμα συμπύκνωσης τακτικισμού και στρατηγικής.
Τακτικισμός, ως προς το ότι επί μέρες, τώρα, διαδίκτυο, συμβατικά ΜΜΕ, και social media “τρεντάρουν” με την έμπειρη δημοσιογράφο, στο δε Μέγαρο Μαξίμου προβληματίζονται. Εάν τοποθετήσουν γυναίκα ως δική τους εκπρόσωπο για την προεκλογική περίοδο, θα φανεί πως αντιγράφουν, εάν ο πρωθυπουργός επιλέξει κάποιο “βαρύ” πολιτικό στέλεχος -στο τραπέζι υπάρχει, για παράδειγμα, εδώ και καιρό το όνομα του Νίκου Χαρδαλιά, αφ’ ης στιγμής “κάηκε” η επιλογή του Κυριάκου Πιερακκάκη που θα είναι υποψήφιος στην Α’ Αθήνας-, υπάρχει ο κίνδυνος να ειπωθούν “στον αέρα” macho σχόλια και αναφορές που θα φέρουν σε πολύ δύσκολη θέση τη Ν.Δ.
[Δεν το αποκλείω καθόλου, να παραμείνουν, τελικά, με τον Γιάννη Οικονόμου, ο οποίος καλωσόρισε την Πόπη Τσαπανίδου με αβρότητα, και μάλλον έχει μάθει να χειρίζεται “λεπτές” καταστάσεις. Ακόμα κι αν χρειαστεί να ξεχάσει την έδρα στην Φθιώτιδα και να αποζημιωθεί με μία στο Επικρατείας]
Στρατηγική, υπό την έννοια της εξωστρέφειας του ΣΥΡΙΖΑ (έξοδος, δηλαδή, από τα κομματικά τείχη και την προεδρική “παρέα”) με ένα πρόσωπο ευρείας αναγνωρισιμότητας και αναφοράς. Με σαφή προσανατολισμό στους ψηφοφόρους εκτός ΣΥΡΙΖΑ, στις γυναίκες, στους νεότερους, στον ευρύτερο χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς.
Ακόμα κι αυτή η κίνηση-ματ, ωστόσο, προκαλεί ένα σύννεφο ανοησίας. Από την πρώην βουλευτή Φωτεινή Βάκη, μέχρι συριζαίϊκους λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τους ενόχλησε το γεγονός ότι επιλέγεται ως εκπρόσωπος Τύπου μία τηλεοπτική περσόνα, τους ενόχλησε ακόμα ότι προέρχεται από τα συστημικά ΜΜΕ – τα “βοθροκάναλα της διαπλοκής” που έλεγε κι ο Παύλος Πολάκης, όταν ακόμα ήταν “αψύς” (διότι εδώ και καιρό είναι ουσιώδης, ήρεμος και παρεμβατικός και το απέδειξε με τις τεκμηριωμένες αποκαλύψεις του για το σύστημα των υποκλοπών). Λες και ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πρέπει να έχει γράψει ένσημα μόνο στην “Αυγή”, στην “Εποχή”, και το “Κόκκινο”. Τόσα ξέρουν, τόσο καταλαβαίνουν.
Η Τσαπανίδου (μακράν καλύτερη επιλογή από τις άλλες δύο γυναίκες δημοσιογράφους που σκέπτονταν στο επικοινωνιακό επιτελείο της Κουμουνδούρου) έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα, από την ΕΡΤ επί Σημίτη, έως τον Σκάϊ του Αλαφούζου, το Star του Βαρδινογιάννη, τον Ant1 του Κυριακού, και το Open του Σαββίδη. Αυτό, βεβαίως, εις απάντηση, και κάποιων γαλάζιων τρολ που “θυμούνται” μόνο την θητεία της στο -εκ των πλέον ισορροπημένων- δελτίο ειδήσεων του τελευταίου, η δημοσιογραφική σφραγίδα του οποίου έχει το όνομα του επί χρόνια διευθυντή ειδήσεων του Mega -ικανότατου- Χρήστου Παναγιωτόπουλου. Αυτά για τους διαστρεβλωτές και τα …πρόβατα.
Εάν αποδειχθεί ικανή για τον ρόλο που της ανατέθηκε μένει να το διαπιστώσουμε, η επιλογή, ωστόσο, ήταν έξυπνη και επικοινωνιακά εντυπωσιακή.
Κάτι ανάλογο, άλλωστε, είχε συμβεί και παλαιότερα-τι θυμάμαι τώρα… Ήταν ακόμα κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένοι δήθεν ριζοσπάστες είχαν εκμανεί επειδή ο καθηγητής πανεπιστημίου και στρατηγικός αναλυτής Νίκος Μαραντζίδης προσκαλούνταν σε εκπομπές της δημόσιας τηλεόρασης. Η οργή εκκινούσε από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος πανεπιστημιακός ανέλυε τις δημοσκοπήσεις του ΠΑΜΑΚ στον Σκάϊ, άρα είχε ταυτιστεί -κατ΄ αυτούς- με το κανάλι και την ιδιοκτησία του. Τα γνωστά.
Όταν ο Μαραντζίδης έλαβε καθαρά θέση υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, η …οργή άρχισε να μαλακώνει. Τώρα, ο και αρθρογράφος της “Καθημερινής” φιλοξενείται συχνότατα στο “Κόκκινο”, την “Αυγή”, ενώ και ο Τσίπρας συνομιλεί μαζί του σε τακτική βάση. Η βλακεία είναι ανίκητη, αλλά η ζωή πάντοτε βρίσκει τρόπους να την υπερβεί…
Εν κατακλείδι, στην τελική ευθεία προς τις εκλογές τίποτε δεν είναι βέβαιο και προεξοφλημένο. Το μόνο, προς το παρόν, που έχει κατορθώσει ο Τσίπρας είναι πως (μετά από χειμερία νάρκη περίπου τριών ετών) έχει ανοίξει το πολιτικό παιχνίδι. Δεν είναι πιά χαμένος από χέρι, και ακόμα κι αν η Ν.Δ αναδειχθεί πρώτο κόμμα, υπάρχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να μην έχει αυτοδυναμία. Μετά; Γαία πυρί μιχθήτω…
Όμως, για την επιστροφή ορισμένων στην πραγματικότητα, αυτή η αρκετά θετική για τον ΣΥΡΙΖΑ κατάσταση που έχει διαμορφωθεί οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο …τυχαίο. Οι υποκλοπές και οι συνεχιζόμενες αποκαλύψεις ήταν “game changer”, η δε κρίση (ενέργεια, ακρίβεια, αισχροκέρδεια, πληθωρισμός) άλλαξε τα δεδομένα και πιέζει ασφυκτικά την κυβέρνηση.
Χρειάζεται, όμως, ακόμα η κατάθεση ολοκληρωμένου προγράμματος διακυβέρνησης, απαιτούνται προσεκτικά βήματα σύγκλισης με τους δυνητικούς κυβερνητικούς εταίρους -κυρίως το ΠΑΣΟΚ-, και ανάδειξη και άλλων (πολλών) προσώπων που θα ενισχύουν την εξωστρέφεια, και θα προσεγγίζουν κοινά που στέκονται ακόμα καχύποπτα απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Το θετικό είναι ότι ο Τσίπρας το έχει καταλάβει πλήρως. Το αρνητικό είναι πως υπάρχουν αρκετοί ακόμα που πετούν πώματα στο βαρέλι…
Υ.Γ Άσχετο αλλά και …σχετικό για εκείνους που εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν γιατί ο Τσίπρας επέλεξε την Πόπη Τσαπανίδου. Μια ιστορία που προέρχεται από τον “κακό” κόσμο της επικοινωνίας:
Για την εταιρεία Jack Daniel’s, που σήμερα είναι ηγέτης στην κατηγορία του ουίσκι, η χρονιά αυτή ήταν το 1955. Παρότι είχε ήδη ιστορία 100 ετών η εν λόγω εταιρεία παρέμεινε σχετικά μικρή, περιφερειακή μάρκα, που διέθετε στην αγορά 150.000 κάσες black-labeled Tennessee whiskey. Ένα μόλις χρόνο μετά, στα τέλη του 1956, το νούμερο αυτό είχε διπλασιαστεί, στις 300.000 κάσες, γεγονός που οδήγησε σε σοβαρές ελλείψεις στην τροφοδοσία της αγοράς για τα επόμενα χρόνια.
Τι ήταν όμως αυτό που εκτόξευσε τις πωλήσεις του Jack Daniel’s; Η εταιρεία είχε μόλις κερδίσει την αναπάντεχη υποστήριξη (endorsement) μιας επιφανούς προσωπικότητας, ενός πολύ σημαντικού φίλου του ουίσκι. Είναι αυτό που οι μαρκετίστες αποκαλούν influencer marketing, την επιστράτευση δηλαδή ενός επωνύμου προσώπου, που ασκεί επιρροή (σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου, αυτός μπορεί να είναι και ένας blogger που ακολουθείται από πιστό κοινό), σε μια προσπάθεια να τονωθούν οι πωλήσεις ή η αναγνωρισιμότητα της μάρκας.
Το πρόσωπο αυτό ήταν ο Φρανκ Σινάτρα, ένας δηλωμένος λάτρης του ουίσκι και από το 1947 του Jack Daniel’s No 7, ο οποίος στην περιοδεία του το 1955 είχε πάντα μαζί του στη σκηνή ένα ποτήρι Jack, το οποίο μάλιστα δεν δίσταζε να εξυμνήσει με τη φράση που θα τον χαρακτήριζε “Ladies and gentlemen, this is Jack Daniel’s, and it’s the nectar of the gods” (Κυρίες και Κύριοι, αυτό είναι το Jack Daniel’s, το νέκταρ των θεών).