ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ Ενδεχομένως τρία πράγματα μόνο :
Την μεγάλη αποτυχία όλης της Δύσης να διαχειριστεί μετά μια πανδημία και μια ενεργειακή κρίση, που η ίδια προκάλεσε. Τόση που την έριξε σε μεγάλες περιπέτειες ενός σπιράλ ύφεσης, οικονομικων καταρρεύσεων και πολιτικής αστάθειας. Με αποτέλεσμα να τελειώσουν άδοξα και μεσα στην κυριαρχία του φόβου που διέσπειρε ως μέσου για να τις αποφύγει, όλα τα αφηγήματα επί των οποίων έχτιζε το success story της για πολλές δεκαετίες :
“το τέλος της ιστορίας”, που μας τελείωσε,
την αιωνιότητα μιας παγκοσμιοποίησης γύρω από το δολάριο των ΗΠΑ και ένα άβουλο ευρώ
τα αναπόδεικτα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού, που κατέρρευσαν όλα με πάταγο και
την δήθεν νεωτερικότητα του δικομματισμού και των μονοδιάστατων κινημάτων του στείρου δικαιωματισμού, που δεν οδηγούν πουθενά από μόνα τους.
Την έντονη εμφάνιση στο προσκήνιο φαινομένων διαφθοράς, αυτά που πάντα υπήρχαν άλλα τα αγνοούσαμε, μέχρι που έσκασαν όλα μαζί για να συγκαλύψουν την προηγούμενη λίστα αποτυχιών.
Την έναρξη της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης της Λατινικής Αμερικής που, έστω και με ένα φτερό ακόμα, είναι έτοιμη να πετάξει προς μια κατεύθυνση, αυτή που δεν κατάφερε η Ενωμένη Ευρώπη όντας εγκλωβισμένη μέσα στην κυριαρχία των ουτοπιών της λόγω των πιο πάνω .
Νταξ, ίσως και 1-2 άλλα πολύ προσωπικά γεγονότα, που δεν σας αφορούν.
Για να θυμάμαι τι δεν έγινε ή ποιούς έχασα.
Ελπίζω του χρόνου, στον αντίστοιχο σχετικό απολογισμό για να θυμάμαι στο τέλος το 33, να μην είναι μέσα και η απώλεια εθνικής κυριαρχίας ή δικαιωμάτων λόγω μιας σειράς πολιτικών στρουθοκαμηλισμού μέσα σε παλιές, άχρονες αναλύσεις, που δεν είναι ικανές να κατανοήσουν τι πραγματικά παίχτηκε το 22, μέσα σε αυτά που αξίζουν να απομνημονευθούν.
Και τις ανατροπές που φέρνει η δυναμική του ελάχιστου, αυτό που πάντα δίνει φτερά στα όνειρα που κινούν την ιστορία.
Ελπίζω.