NewsEdit «Κανένας πάροχος ή χρήστης μίας διαδραστικής υπηρεσίας υπολογιστών δεν θα θεωρείται εκδότης ή υπεύθυνος μίας πληροφορίας, που παρέχεται από έναν άλλο πάροχο περιεχομένου».
Το Κογκρέσο, ο Λευκός Οίκος και τώρα το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ εστιάζουν την προσοχή τους σε αυτές τις 26 λέξεις που περιλαμβάνονται σε άρθρο ομοσπονδιακού νόμου που εδώ και καιρό χρησιμεύει ως νομική ασπίδα για τις διαδικτυακές πλατφόρμες.
Αυτή την εβδομάδα, το αμερικανικό Ανώτατο Δικαστήριο πρόκειται να ακούσει προφορικά επιχειρήματα για δύο κρίσιμες υποθέσεις που αφορούν τον διαδικτυακό λόγο και την εποπτεία περιεχομένου. Κεντρικό στοιχείο στα επιχειρήματα είναι το «Section 230», ένας ομοσπονδιακός νόμος που έχει επικριθεί δριμύτατα τόσο από Ρεπουμπλικάνους όσο και από Δημοκρατικούς για διαφορετικούς λόγους, αλλά τον οποίο οι εταιρείες τεχνολογίας και οι ομάδες ψηφιακών δικαιωμάτων έχουν υπερασπιστεί ως ζωτικής σημασίας για ένα λειτουργικό διαδίκτυο.
Οι 26 λέξεις είναι οι ακόλουθες:
«Κανένας πάροχος ή χρήστης μίας διαδραστικής υπηρεσίας υπολογιστών δεν θα θεωρείται εκδότης ή υπεύθυνος μίας πληροφορίας, που παρέχεται από έναν άλλο πάροχο περιεχομένου».
Οι εταιρείες τεχνολογίας που εμπλέκονται στη δίκη ανέφεραν το καταστατικό των 27 ετών ως επιχείρημα που εξηγεί το γιατί δεν έπρεπε να αντιμετωπίσουν αγωγές που ισχυρίζονται ότι παρείχαν εν γνώσει τους, ουσιαστική βοήθεια σε τρομοκρατικές ενέργειες φιλοξενώντας ή προτείνοντας αλγοριθμικά τρομοκρατικό περιεχόμενο.
Ένα σύνολο αποφάσεων κατά της βιομηχανίας τεχνολογίας θα μπορούσε να περιορίσει σημαντικά το Άρθρο 230 και τις νομικές προστασίες του για ιστοσελίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εάν συμβεί αυτό, οι αποφάσεις του Δικαστηρίου θα μπορούσαν να εκθέσουν τις διαδικτυακές πλατφόρμες σε μια σειρά από νέες αγωγές σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν περιεχόμενο στους χρήστες. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα αντιπροσώπευε τους πιο αυστηρούς περιορισμούς που έχουν τεθεί ποτέ σε μια νομική ασπίδα που προϋπήρχε των social media του σήμερα και τους επέτρεψε να απαλλαγούν από πολλές αγωγές που σχετίζονται με περιεχόμενο.
Και θα μπορούσαν να έρθουν κι άλλα: το Ανώτατο Δικαστήριο ακόμα εξετάζει αν θα ακούσει πολλές πρόσθετες υποθέσεις με συνέπειες για το Άρθρο 230, ενώ τα μέλη του Κογκρέσου έχουν εκφράσει ανανεωμένο ενθουσιασμό για την αναστολή της προστασίας του νόμου για τις ιστοσελίδες και ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν έχει ζήτησε το ίδιο.
Εδώ είναι όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το Άρθρο 230, τον νόμο που είναι γνωστός και ως «οι 26 λέξεις που δημιούργησαν το Διαδίκτυο», σε ένα αναλυτικό ρεπορτάζ του CNN.
Ένας νόμος που γεννήθηκε στις πρώτες μέρες του World Wide Web
Ψηφίστηκε το 1996 στις πρώτες μέρες του Παγκόσμιου Ιστού, το Άρθρο 230 του Νόμου περί Ευπρέπειας των Επικοινωνιών είχε σκοπό να καλλιεργήσει νεοφυείς επιχειρήσεις και επιχειρηματίες. Το κείμενο της νομοθεσίας αναγνώριζε ότι το Διαδίκτυο βρισκόταν στα σπάργανα και κινδύνευε να εξαφανιστεί εάν οι ιδιοκτήτες ιστότοπων μπορούσαν να μηνυθούν για πράγματα που δημοσίευσαν άλλα άτομα.
Ένας από τους αρχιτέκτονες του νόμου, ο Δημοκρατικός γερουσιαστής του Όρεγκον, Ρον Γουάιντεν, είπε ότι χωρίς το Άρθρο 230, «όλα τα διαδικτυακά μέσα θα αντιμετωπίσουν μια επίθεση κακόπιστων αγωγών και εκστρατειών πίεσης από τους ισχυρούς» που επιδιώκουν να τα φιμώσουν.
Είπε επίσης ότι εξουσιοδοτεί απευθείας τους ιστότοπους να αφαιρούν περιεχόμενο που πιστεύουν ότι είναι απαράδεκτο, δημιουργώντας ένα ασφαλές λιμάνι «καλού Σαμαρείτη»: Σύμφωνα με το Άρθρο 230, οι ιστότοποι απολαμβάνουν ασυλία για εποπτεία περιεχομένου με τον τρόπο που κρίνουν κατάλληλο — όχι σύμφωνα με τις προτιμήσεις των άλλων — αν και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορεί ακόμα να μηνύσει πλατφόρμες για παραβίαση της ποινικής νομοθεσίας ή της νομοθεσίας περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Σε αντίθεση με ό,τι ισχυρίστηκαν ορισμένοι πολιτικοί, οι προστασίες του Άρθρου 230 δεν εξαρτώνται από μια πλατφόρμα που είναι πολιτικά ή ιδεολογικά ουδέτερη. Ο νόμος επίσης δεν απαιτεί να ταξινομείται ένας ιστότοπος ως εκδότης προκειμένου να «τύχει» προστασίας από ευθύνη. Εκτός από το να πληρούν τον ορισμό της «διαδραστικής υπηρεσίας υπολογιστή», οι ιστότοποι δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα για να κερδίσουν τα οφέλη του Άρθρου 230 – αυτά εφαρμόζονται αυτόματα.
Η κεντρική διάταξη του νόμου υποστηρίζει ότι οι ιστότοποι (και οι χρήστες τους) δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται νομικά ως εκδότες ή ομιλητές περιεχομένου άλλων ατόμων. Σε απλά αγγλικά, αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε νομική ευθύνη που συνδέεται με τη δημοσίευση ενός συγκεκριμένου τμήματος περιεχομένου τελειώνει στο πρόσωπο ή την οντότητα που το δημιούργησε και όχι στις πλατφόρμες στις οποίες κοινοποιείται το περιεχόμενο ή στους χρήστες που το μοιράζονται εκ νέου.
Η φαινομενικά απλή γλώσσα του Άρθρου 230 καλύπτει τον σαρωτικό αντίκτυπό της. Τα δικαστήρια έχουν επανειλημμένα δεχτεί το Άρθρο 230 ως υπεράσπιση έναντι αξιώσεων για συκοφαντική δυσφήμιση, αμέλεια και άλλους ισχυρισμούς. Στο παρελθόν προστάτευε τις AOL, Craigslist, Google και Yahoo, δημιουργώντας ένα σώμα νόμου τόσο ευρύ και με επιρροή που θεωρείται πυλώνας του σημερινού Διαδικτύου.
«Το δωρεάν και ανοιχτό Διαδίκτυο, όπως γνωρίζουμε, δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το Άρθρο 230», έγραψε το Electronic Frontier Foundation, μια ομάδα ψηφιακών δικαιωμάτων. «Σημαντικές δικαστικές αποφάσεις για το Άρθρο 230 έχουν κρίνει ότι οι χρήστες και οι υπηρεσίες δεν μπορούν να μηνυθούν για προώθηση email, φιλοξενία κριτικών στο διαδίκτυο ή κοινοποίηση φωτογραφιών ή βίντεο που άλλοι βρίσκουν απαράδεκτα. Βοηθά επίσης στη γρήγορη επίλυση υποθέσεων αγωγών που δεν έχουν νομική βάση».
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, οι επικριτές του άρθρου 230 αμφισβητούν όλο και περισσότερο το πεδίο εφαρμογής του νόμου και προτείνουν περιορισμούς στις συνθήκες υπό τις οποίες οι ιστότοποι μπορούν να επικαλούνται τη νομική ασπίδα.
Δικομματική κριτική, για διαφορετικούς λόγους
Για χρόνια, μεγάλο μέρος της κριτικής για το άρθρο
230 προέρχεται από συντηρητικούς που λένε ότι ο νόμος επιτρέπει στις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης να καταστέλλουν τις δεξιές απόψεις για πολιτικούς λόγους, σημειώνει το CNN.
Προστατεύοντας την ελευθερία των πλατφορμών να εποπτεύουν το περιεχόμενο όπως τους αρμόζει, το Άρθρο 230 προστατεύει τους ιστoτόπους από αγωγές που μπορεί να προκύψουν από αυτόν τον τύπο ελέγχου περιεχομένου, αν και οι εταιρείες μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχουν δηλώσει ότι δεν λαμβάνουν αποφάσεις περιεχομένου βάσει ιδεολογίας αλλά μάλλον λόγω παραβιάσεων των πολιτικών τους.
Η κυβέρνηση Τραμπ προσπάθησε να μετατρέψει ορισμένες από αυτές τις επικρίσεις σε συγκεκριμένη πολιτική που θα είχε σημαντικές συνέπειες, αν είχε πετύχει. Για παράδειγμα, το 2020, το Υπουργείο Δικαιοσύνης δημοσίευσε μια νομοθετική πρόταση για αλλαγές στο Άρθρο 230 που θα δημιουργούσαν ένα τεστ καταλληλότητας για ιστοτόπους που αναζητούν την προστασία του νόμου. Την ίδια χρονιά, ο Λευκός Οίκος εξέδωσε εκτελεστικό διάταγμα καλώντας την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών (FCC) να ερμηνεύσει το Άρθρο 230 με πιο στενό τρόπο.
Το εκτελεστικό διάταγμα αντιμετώπισε μια σειρά από νομικά και διαδικαστικά προβλήματα, μεταξύ των οποίων και το γεγονός ότι η FCC δεν αποτελεί μέρος του δικαστικού συστήματος, δεν ρυθμίζει αποφάσεις μέσων κοινωνικής δικτύωσης ή εποπτείας περιεχομένου· και είναι μια ανεξάρτητη αρχή που, βάσει νόμου, δεν λαμβάνει οδηγίες από τον Λευκό Οίκο.
Παρόλο που οι προσπάθειες της εποχής Τραμπ για τον περιορισμό του Άρθρου 230 δεν καρποφόρησαν ποτέ, οι συντηρητικοί εξακολουθούν να αναζητούν ευκαιρίες για να το κάνουν. Και δεν είναι μόνοι. Από το 2016, όταν ο ρόλος των social media στη διάδοση ρωσικής προεκλογικής παραπληροφόρησης άνοιξε έναν εθνικό διάλογο σχετικά με τον χειρισμό τοξικού περιεχομένου, οι Δημοκρατικοί έχουν επιχειρηματολογήσει όλο και περισσότερο κατά του Άρθρου 230.
Διαφυλάσσοντας την ελευθερία των social media να εποπτεύουν το περιεχόμενο όπως τους αρμόζει, είπαν οι Δημοκρατικοί, το άρθρο 230 επέτρεψε στους ιστότοπους να αποφύγουν τη λογοδοσία για τη φιλοξενία ρητορικής μίσους και παραπληροφόρησης που άλλοι έχουν αναγνωρίσει ως απαράδεκτη, αλλά που οι εταιρείες κοινωνικών μέσων δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αφαιρέσουν τους εαυτούς τους.
Το αποτέλεσμα είναι ένα δικομματικό μίσος για τo Άθρο 230, ακόμα κι αν τα δύο μέρη δεν μπορούν να συμφωνήσουν για το γιατί το Τμήμα 230 είναι ελαττωματικό ή ποιες πολιτικές θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν κατάλληλα.
Ο λόγος στη Δικαιοσύνη
Το αδιέξοδο έχει ρίξει μεγάλο μέρος της ώθησης για την αλλαγή του Άρθρου 230 στα δικαστήρια – κυρίως, στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, το οποίο έχει τώρα την ευκαιρία να υπαγορεύσει πόσο εκτείνεται ο νόμος.
Οι επικριτές του άρθρου έχουν ζητήσει πρόσθετη νομική έκθεση και λογοδοσία. «Η τεράστια βιομηχανία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει μεγαλώσει σε μεγάλο βαθμό προστατευμένη από τα δικαστήρια και την κανονική ανάπτυξη ενός σώματος δικαίου. Είναι εξαιρετικά παράτυπο για μια παγκόσμια βιομηχανία που ασκεί εκπληκτική επιρροή να προστατεύεται σε τέτοιο βαθμό», έγραψε η Ένωση Anti-Defamation League σε μια σύντομη αναφορά του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Υπάρχει ωστόσο και ο αντίλογος. Για τους τεχνολογικούς γίγαντες, ακόμη και για πολλούς από τους πιο σκληρούς ανταγωνιστές της Big Tech, θα ήταν κακό, γιατί θα υπονόμευε αυτό που επέτρεψε στο διαδίκτυο να ανθίσει. Θα έθετε δυνητικά πολλούς ιστότοπους και χρήστες σε ακούσιο και απότομο νομικό κίνδυνο, λένε, και θα άλλαζε δραματικά τον τρόπο λειτουργίας ορισμένων ιστότοπων προκειμένου να αποφευχθεί η ευθύνη.
Η πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης Reddit υποστήριξε σε μια σύντομη αναφορά του Ανωτάτου Δικαστηρίου ότι εάν το Άρθρο 230 περιοριστεί έτσι ώστε οι προστασίες της να μην καλύπτουν τις συστάσεις ενός ιστότοπου για περιεχόμενο που μπορεί να απολαμβάνει ο χρήστης, αυτό θα «διευρύνει δραματικά τη δυνατότητα των χρηστών του Διαδικτύου να μηνύονται για τις διαδικτυακές τους αλληλεπιδράσεις».
Πηγή: naftemporiki.gr